ΕΝ ΨΥΧΡΩ με τον Γιάννη Χατζηιωάννου

Πιάνεις το στυλό στο χέρι για ν’ ασχοληθείς με την ειδησεογραφία και την επικαιρότητα, μία κίνηση που γίνεται κατ’ επάγγελμα πάνω από τριάντα χρόνια και πέφτεις στο κενό.

*

Εδώ όλοι πλέον έχουν γίνει δημοσιογράφοι, αναλυτές, έγκυροι σχολιαστές, μπερδεύοντας την έννοια της είδησης με τους ενδόμυχους ευσεβείς πόθους τους.

*

Και τι δεν είπαν τις τελευταίες μέρες, τον Κουβέλη να παραιτείται, τους Τούρκους να μπαίνουν στον Έβρο, Αμερικανούς και Ρώσους σε σύρραξη. Άσε που κάθε εβδομάδα πέφτει ο Τσίπρας, ανεβαίνει ο Κυριάκος.

*

Μαθαίνεις ακόμα πού έφαγε πίτσα ο κάθε χριστιανός, πού πίνει φρέντο και πώς τον πίνει, τι εσώρουχο φοράει αλλά και όλες τις δραστηριότητες που επιβραβεύονται με ένα Like ή αποδοκιμάζονται με ένα χαμόγελο απογοήτευσης.

*

Ίσως είναι η έμφυτη ανάγκη επιβεβαίωσης και αυτοπροβολής, διάκρισης και αυτοεπιβεβαίωσης. Λίγα τα περιθώρια σήμερα να ξεχωρίσει ο νέος, αφού όλες οι πόρτες είναι κλειστές, πλην την ορθάνοιχτη πύλη του facebook όπου ο καθένας μπορεί να παριστάνει τον εκπρόσωπο τύπου, τον γιατρό, τον μάγειρα, τον σεισμολόγο ή ακόμα και τον προφήτη.

*

Θα μου πείτε είναι κακό; Ό,τι ξεπερνάει το μέτρο είναι επικίνδυνο. Τα όρια μεταξύ σοβαρού και χλεύης γίνονται δυσδιάκριτα, αφού ακόμα και το έγκυρο και σοβαρό πνίγεται από την καταιγίδα της παραδημοσιογραφίας και της παραπολιτικής.

*

Βέβαια στην έξαρση του φαινομένου βοήθησαν η κατευθυνόμενη δημοσιογραφία, η έλλειψη επαγγελματισμού και η απώλεια ταυτότητας, κάτι που οδήγησε σε παρακμιακά φαινόμενα. Σε κάθε περίπτωση όμως, καλύτερη είναι η διάγνωση ενός γιατρού παρά ενός κομπογιαννίτη.