ΕΝ ΨΥΧΡΩ με τον Γιάννη Χατζηιωάννου

Πριν καλά καλά ανατείλει ο ήλιος, ουρές στις τράπεζες. Ήταν βλέπετε η μέρα που ο φιλεύσπλαχνος Αλέξης μοίραζε το πλεόνασμα. Ταγμένος να υπηρετήσει τους φτωχούς και όχι τους ισχυρούς, είπε.

*

Και δεν ήταν λίγοι, πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες, όλοι στις ουρές. Τους αναγνωρίζεις από μακριά λες και είχαν κρεμασμένες ταμπέλες στο λαιμό τους. Εδώ πτωχός.

*

Τέτοια κάλαντα ο φτωχούλης του Θεού και ο νεοφτωχούλης του Αλέξη ποτέ του δεν είπε, 500 ευρουλάκια μέσο όρο λένε, ίσα με πέντε τενεκέδες λάδι ή δύο τέρμινα ΔΕΗ.

*

Σήμερα δεν τίθεται θέμα αξιοπρέπειας. Όταν πνίγεσαι, πιάνεσαι απ’ τα μαλλιά σου. Παλιότερα υπήρχαν πολλά γνώριμα χαρακτηριστικά διάκρισης των τάξεων. Ένα καλό αυτοκίνητο ας πούμε, ένα ρούχο επώνυμο, ο τρόπος διατροφής, αναψυχής, θέρμανσης κλπ.

*

Τι γίνεται στα χρόνια μας. Βλέπεις να καπνίζει τζάκι, καίει ξύλα, γράψτον. Νεόπτωχος. Αγοράζει τσιγάρα από περίπτερο, προνομιούχος. Άλλος τρώει κινέζικο, άλλος ψωνίζει από κινέζικο. Γράψτον κι αυτόν. Τα περισσότερα αυτοκίνητα που δεν παρέδωσαν πινακίδες ή είναι σε τάκους ή χάνουν λάδια.

*

Εύκολα λέμε ότι χάθηκε η εθνική μας αξιοπρέπεια. Επόμενο είναι, αφού χάθηκε η ατομική, αφού στιγματίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες των καιρών, αφού σε ισοπεδώνει και σε στιγματίζει η ίδια η πολιτεία, επιβάλλοντας καταναγκαστικές συνθήκες διαβίωσης.

*

Πόσο αλήθεια περήφανος να αισθάνεσαι όταν απ’ αυτά που σου στέρησαν ή έκλεψαν σου επιστρέφουν ψιχία και τους χρωστάς και χάρη, πόσο περήφανος να νιώθεις όταν η αριστερά των ιδεών σου ασπάστηκε τον πιο αδίστακτο καπιταλισμό κι όταν ξαφνικά οι εκπρόσωποί σου από το πεζοδρόμιο των διεκδικήσεων, βρέθηκαν στα σαλόνια της Wall Street.