Προσφορά της Νεολαίας της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας
Τα ίδια λόγια είναι επίκαιρα, όσο ποτέ, ακόμη και σήμερα. Πολλές φορές δίνουμε την εντύπωση ότι είμαστε άμεμπτοι, άγιοι, καθαροί και υπεράνω οποιασδήποτε κατηγορίας ή κουτσομπολιού, αλλά, στην πραγματικότητα, η καρδιά μας είναι μεστή πικρίας, υπερηφάνειας, φθόνου, κακίας, φιλαργυρίας, φιληδονίας…
Ο Ιησούς αποκάλεσε την κατάσταση αυτή, που όλοι, λίγο πολύ, βιώνουμε, υποκρισία. Μπορεί να λέμε ότι ο Θεός μάς συγχώρησε και μας δέχτηκε στην οικογένειά Του, αλλά εμείς συνεχίζουμε να μη συγχωρούμε όσους μας έχουν βλάψει. Απεναντίας, κρατάμε στην καρδιά μας πικρία και μίσος και επιθυμία να αντεκδικηθούμε. Τα «ουαί», τα «αλίμονο» του Ιησού έχουν ως αποδέκτες επομένως και εμάς, αν έχουμε αυτά τα χαρακτηριστικά, και δεν αναφέρονταν μόνο στους ανθρώπους της εποχής Του.
Μπορεί ο Χριστιανός να κάνει σπουδαία πνευματικά επιτεύγματα, να κηρύττει με ευγλωττία, να ευαγγελίζει άλλους με χάρη, να ψέλνει θαυμάσια στη χορωδία…, αλλά την ίδια στιγμή να είναι ευάλωτος στον πειρασμό, στην ακολασία, την υπερηφάνεια, το ψέμα και την έλλειψη αγάπης. Το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να μεταχειριστεί ο Σατανάς είναι να μας κρατά σε μια τέτοια κατάσταση που να μην μπορούμε να αντιληφθούμε τη διπλή ζωή που μπορεί να ζούμε. Και μια σχέση που δεν είναι θερμή, αλλά χλιαρή, με τον Θεό δεν είναι τίποτα περισσότερο από νεκρή σχέση.
Το να ζει κάποιος Χριστιανός υποκριτικά, σημαίνει ότι παίζει θέατρο. Νομίζει ότι είναι αφιερωμένος στον Θεό, επειδή διαβάζει την Αγία Γραφή, προσεύχεται, συχνάζει στις λειτουργίες της εκκλησίας και προσφέρει από τα χρήματά του στις ανάγκες της εκκλησίας και σε φτωχούς. Στην πραγματικότητα, όμως, ποτέ δεν ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού στη ζωή του και δεν το εφαρμόζει, γιατί ποτέ δεν γνώρισε σε προσωπικό επίπεδο τον ίδιο τον Θεό. Το γεγονός βέβαια αυτό θα έπρεπε να μας σοκάρει και να μας κάνει να αναθεωρήσουμε την άποψή μας σχετικά με τη σχέση μας με τον Θεό και τη σωτηρία της ψυχής μας. Η υποκρισία μας όμως προκαλεί την οργή του Θεού, επειδή καμία άλλη αμαρτία δεν φαίνεται να Τον δυσαρεστεί τόσο όσο αυτή.
Το να ζει πάντως κάποιος σύμφωνα με τις προδιαγραφές και τις απαιτήσεις που θέλει απ’ αυτόν ο Θεός χρειάζεται ταπείνωση και πίστη. Απαιτεί απόλυτη εμπιστοσύνη στα σχέδιά Του για εμάς, ακόμη και όταν αυτά δεν συμβαδίζουν με τις δικές μας επιθυμίες και τους δικούς μας προγραμματισμούς. Όταν αναγνωρίσουμε την αδυναμία μας και ζητήσουμε απ’ Εκείνον να γίνει Κύριος της ζωής μας, μόνο τότε θα είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε την αμαρτία, όχι μόνο της υποκρισίας αλλά και οποιαδήποτε άλλη που μας απομακρύνει από κοντά Του.
Μετάφραση: Μαρία Γούδα Κοκτσίδου, Οδοντίατρος Προσφορά της Νεολαίας της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας info@eeek.gec.gr
Ο Ιησούς αποκάλεσε την κατάσταση αυτή, που όλοι, λίγο πολύ, βιώνουμε, υποκρισία. Μπορεί να λέμε ότι ο Θεός μάς συγχώρησε και μας δέχτηκε στην οικογένειά Του, αλλά εμείς συνεχίζουμε να μη συγχωρούμε όσους μας έχουν βλάψει. Απεναντίας, κρατάμε στην καρδιά μας πικρία και μίσος και επιθυμία να αντεκδικηθούμε. Τα «ουαί», τα «αλίμονο» του Ιησού έχουν ως αποδέκτες επομένως και εμάς, αν έχουμε αυτά τα χαρακτηριστικά, και δεν αναφέρονταν μόνο στους ανθρώπους της εποχής Του.
Μπορεί ο Χριστιανός να κάνει σπουδαία πνευματικά επιτεύγματα, να κηρύττει με ευγλωττία, να ευαγγελίζει άλλους με χάρη, να ψέλνει θαυμάσια στη χορωδία…, αλλά την ίδια στιγμή να είναι ευάλωτος στον πειρασμό, στην ακολασία, την υπερηφάνεια, το ψέμα και την έλλειψη αγάπης. Το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να μεταχειριστεί ο Σατανάς είναι να μας κρατά σε μια τέτοια κατάσταση που να μην μπορούμε να αντιληφθούμε τη διπλή ζωή που μπορεί να ζούμε. Και μια σχέση που δεν είναι θερμή, αλλά χλιαρή, με τον Θεό δεν είναι τίποτα περισσότερο από νεκρή σχέση.
Το να ζει κάποιος Χριστιανός υποκριτικά, σημαίνει ότι παίζει θέατρο. Νομίζει ότι είναι αφιερωμένος στον Θεό, επειδή διαβάζει την Αγία Γραφή, προσεύχεται, συχνάζει στις λειτουργίες της εκκλησίας και προσφέρει από τα χρήματά του στις ανάγκες της εκκλησίας και σε φτωχούς. Στην πραγματικότητα, όμως, ποτέ δεν ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού στη ζωή του και δεν το εφαρμόζει, γιατί ποτέ δεν γνώρισε σε προσωπικό επίπεδο τον ίδιο τον Θεό. Το γεγονός βέβαια αυτό θα έπρεπε να μας σοκάρει και να μας κάνει να αναθεωρήσουμε την άποψή μας σχετικά με τη σχέση μας με τον Θεό και τη σωτηρία της ψυχής μας. Η υποκρισία μας όμως προκαλεί την οργή του Θεού, επειδή καμία άλλη αμαρτία δεν φαίνεται να Τον δυσαρεστεί τόσο όσο αυτή.
Το να ζει πάντως κάποιος σύμφωνα με τις προδιαγραφές και τις απαιτήσεις που θέλει απ’ αυτόν ο Θεός χρειάζεται ταπείνωση και πίστη. Απαιτεί απόλυτη εμπιστοσύνη στα σχέδιά Του για εμάς, ακόμη και όταν αυτά δεν συμβαδίζουν με τις δικές μας επιθυμίες και τους δικούς μας προγραμματισμούς. Όταν αναγνωρίσουμε την αδυναμία μας και ζητήσουμε απ’ Εκείνον να γίνει Κύριος της ζωής μας, μόνο τότε θα είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε την αμαρτία, όχι μόνο της υποκρισίας αλλά και οποιαδήποτε άλλη που μας απομακρύνει από κοντά Του.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ:
Κύριε, ελευθέρωσέ με από τη φαρισαϊκή, κίβδηλη πνευματικότητά μου
και δώσε μου, το ταπεινό πνεύμα του τελώνη,
που καταλάβαινε την αμαρτωλότητά του και με συντριβή ζητούσε το έλεος
και τη συγχώρηση Σου,
γι αυτό και τον συγχώρησες.
Μετάφραση: Μαρία Γούδα Κοκτσίδου, Οδοντίατρος Προσφορά της Νεολαίας της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας info@eeek.gec.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου