«Πριν να είναι αργά»

Γράφει ο Γ. Τεκίδης

Ο κατά δήλωση του νοσταλγός της δικτατορίας και θιασώτης ενός φρικαλέου κοινωνικοπολιτικού προγράμματος Μπολσονάρου, είναι ο νέος πρόεδρος με το 55% των ψήφων στις χθεσινές εκλογές στη Βραζιλία. 

Χωρίς περιστροφές και λεκτικές φιοριτούρες, έχει κάνει με αλλεπάλληλες δηλώσεις γνωστές τις προθέσεις του για το τι μέλλει γενέσθαι στην μεγάλη και πολυπληθή χώρα της Νοτίου Αμερικής, εφόσον κατάφερνε να εκλεγεί. 

Οπαδός του πιο ασύδοτου οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, πιστός υπηρέτης της οικονομικής ολιγαρχίας τα συμφέροντα της οποίας ποτέ δεν έκρυψε ότι πρωτίστως θα εξυπηρετήσει, εχθρός των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων τα οποία βαφτίζει κυνικά ΄΄κοινωνική ασυδοσία΄΄, ομοφοβικός και υπέρμαχος μεθόδων και ολοκληρωτικών πρακτικών, που ευθέως παραπέμπουν σε καθεστώς δικτατορικού τρόμου.  Κι όλα αυτά φυσικά με κοινοβουλευτικό μανδύα και την έγκριση του Βραζιλιάνικου λαού.

Εύλογα θα αναρωτηθεί ο οιοσδήποτε και δικαίως, μα τρελάθηκαν οι Βραζιλιάνοι και ψηφίζουν ένα δικτάτορα που μάλιστα δεν μπαίνει στον κόπο ούτε κατ ελάχιστο να κρύψει τις προθέσεις του? Αυτά όμως που βιώνει τα τελευταία χρόνια ο Βραζιλιάνικος λαός, κρύβουν μάλλον και την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Η τεράστια ανεργία που μαστίζει τη χώρα, η κατάρρευση σε ότι επιτεύχθηκε  στα χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τους  Λούλα και Ρούσεφ, τόσο στην οικονομία, όσο και στο κοινωνικό κράτος, η γενικευμένη ανομία και εγκληματικότητα, ο ενταφιασμός οιασδήποτε προοπτικής και ελπίδας, ήταν τα αποτελέσματα μετά την αποκάλυψη υπαρκτών και μη οικονομικών σκανδάλων της διακυβέρνησης Λούλα. Το πολιτικό χάος που προέκυψε μετά την φυλάκιση του πρώην προέδρου και της στέρησης του ηθικού πλεονεκτήματος της παράταξης του, αξιοποίησε ένας ολόκληρος εσμός μέσων ενημέρωσης και ιδιωτικών συμφερόντων, προκειμένου να πλήξουν το κύρος και την αξιοπιστία του εργατικού κόμματος και να φέρουν στην επιφάνεια ως λύση των κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων της Βραζιλίας τον ακροδεξιό Μπολσονάρου.

Ακριβώς η ίδια διαδικασία, οι ίδιες εξελίξεις προηγήθηκαν και έστρωσαν το δρόμο στην ακροδεξιά και σε χώρες της Ευρώπης όπως η Ουγγαρία, η Αυστρία, η Ιταλία. Οι πολιτικές παλινωδίες, το απραγματοποίητο των υποσχέσεων, η μακρόχρονη προσχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας σε νεοφιλελεύθερες λογικές και πρακτικές, η υιοθέτηση της νεοφασιστικής ατζέντας και από τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα σε καίριας σημασίας προβλήματα της εποχής μας, η ανυπαρξία μέχρι στιγμής από την ποικιλώνυμη Ευρωπαϊκή αριστερά εναλλακτικής πρότασης διεξόδου από το τούνελ των προβλημάτων, αποτέλεσαν και αποτελούν το μονοπάτι το οποίο διαβαίνει σήμερα ο νεοφασισμός, προσποιούμενος τον σωτήρα των λαών. Τα κενά της δημοκρατίας, οι υπαναχωρήσεις, η αφαίρεση πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων, η ανυπαρξία η  το ψαλίδισμα της πρόνοιας και του κοινωνικού κράτους, η ανοχή σε ρατσιστικές, εθνικιστικές ρητορικές μίσους και απανθρωπισμού, είναι το διαβατήριο του σύγχρονου ναζισμού για την εδραίωση και εξάπλωσή του.

Μέγιστο δημοκρατικό και πανανθρώπινο καθήκον σήμερα, των κομμάτων που ξορκίζουν την νεκρανάσταση του φασισμού, των προσωπικοτήτων, των κινηματικών συλλογικοτήτων, των μαζικών δημοκρατικών φορέων, ο εντοπισμός ενός κοινού πεδίου διαβούλευσης, συμμαχίας και ανάδειξης ενός κοινού προγράμματος με προοδευτικό πρόσημο. Ενός προγράμματος και μιας ενιαίας δράσης που θα συνεγείρει λαό και νεολαία και θα σταθεί καταλύτης για την εξαφάνιση της φαιής φρίκης. Πριν να είναι αργά.