Για την επιστροφή της πολιτικής

Του Γ. Τεκίδη

Η πολιτική θεωρία, το πολιτικό σχέδιο και πρόγραμμα, η ιδεολογία, είχαν την αδιαμφισβήτητη πρωτοκαθεδρία και η εφαρμογή τους επιτυχημένη η  αποτυχημένη, καθόριζε τις κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις.

Αυτό μέχρι πριν λίγα χρόνια, γιατί οι όροι τώρα αντιστράφηκαν και η χωρίς προηγούμενο υποχώρηση της πολιτικής και των πολιτικών στον ελαύνοντα άγριο καπιταλισμό με την μορφή των ανεξέλεγκτων αγορών και του ανώνυμου κεφαλαίου, καθορίζουν ερήμην των συμφερόντων των πολλών τις εφαρμοζόμενες πολιτικές στις περισσότερες χώρες.

Για να επιτύχει όμως το σχέδιο της περιθωριοποίησης της πολιτικής και της ανάδειξης των χρηματαγορών ως τον κύριο ρυθμιστή των όποιων πολιτικών αποφάσεων, η παγκόσμια οικονομική ελίτ χρειάστηκε την θεωρητική τεκμηρίωση των θέσεων της από τους θιασώτες οικονομολόγους του νεοφιλελευθερισμού με πρώτους αυτούς της σχολής του Σικάγου.

Η πλήρης ασυδοσία των αγορών, οι γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις, η δραστική μείωση του κόστους παραγωγής σε βάρος των δικαιωμάτων και του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, η διάλυση του κράτους πρόνοιας και αλληλεγγύης, πήραν τη μορφή επίπλαστων δήθεν καινοτόμων πολιτικών προγραμμάτων αρχικά σε χώρες όπως οι ΗΠΑ του Ρήγκαν και της Μ. Βρετανίας της Θάτσερ.

Κι όλα αυτά στο όνομα της καταπολέμησης των δήθεν ιδεοληψιών της αριστεράς, ακόμη και της σοσιαλδημοκρατίας που «εμπόδιζαν και καθήλωναν» την κοινωνική και οικονομική πρόοδο.

Τα αποτελέσματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, άρχισαν να γίνονται αισθητά από τις αρχές της δεκαετίας του 90 , για να κορυφωθούν τα τελευταία χρόνια με την μεγάλη οικονομική κρίση που άφησε στο πέρασμά της δυστυχία, παρακμή και ανθρώπινα συντρίμμια.

Πέρα από όλα αυτά όμως  σε εκείνο που συνέργησε η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, ήταν η δημιουργία της κερκόπορτας που μετατράπηκε σύντομα σε λεωφόρο για την εμφάνιση και εδραίωση στην πολιτική κονίστρα της ακροδεξιάς και του νεοφασισμού. Ακροδεξιά και νεοφασισμός όχι πλέον σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά στη πράξη.

Σε μια Ευρώπη που σταδιακά εγκαταλείπει οικουμενικές αξίες, δημοκρατικές διαδικασίες, αλληλεγγύη και ανθρώπινα δικαιώματα, ο νεοφασισμός ξαναγεννιέται, αυτή τη φορά μασκαρεμένος με αντισυστημικό κουστούμι και ως «λυτρωτής» των λαϊκών μαζών που μαστίζονται από την ανέχεια, την ανεργία και απειλούνται άμεσα με κοινωνική περιθωριοποίηση.

Σε μερικές χώρες ήδη συμμετέχουν στη διακυβέρνηση, σε άλλες επηρεάζουν καθοριστικά τις εξελίξεις, δηλητηριάζοντας τις κοινωνίες με τη μισαλλοδοξία, το μίσος για τους άλλους που δεν τους μοιάζουν, την ξενοφοβία, τον εθνικισμό, το ρατσισμό.

Τα περιθώρια αντιμετώπισης του επερχόμενου εφιάλτη και της αναβίωσης συνθηκών του μεσοπολέμου που οδήγησαν την Ευρώπη στην καταστροφή, στενεύουν. Οι πολιτικές δυνάμεις από το φιλελεύθερο κέντρο εις και την κομμουνιστική αριστερά, ας εξετάσουν τα μέχρι τώρα πεπραγμένα τους, τις παραλείψεις, τα λάθη, τις προτεραιότητες, αλλά και τις καθυστερήσεις τους και ας αρχίσει επιτέλους η προσπάθεια προσέγγισης και εντοπισμού σημείων συνεννόησης, για την απόκρουση του κινδύνου άλωσης κι αυτής ακόμη της στοιχειώδους αστικής δημοκρατίας από τις νεόκοπες φασιστικές ορδές.

Η μετατόπιση της σοσιαλδημοκρατίας σε θέσεις και απόψεις νεοφιλελεύθερες που τόσο της έχουν στοιχίσει, ας θυμηθεί το αξιόλογο πολιτικό της αποτύπωμα στο κτίσιμο του κοινωνικού κράτους στη δεκαετία του 60 και εντεύθεν, συμβάλλοντας σε ένα ειλικρινή και απαλλαγμένο από μικρότητες και μιζέρια, διάλογο με τις όμορες πολιτικά δυνάμεις της αριστεράς, με στόχο την συνδιαμόρφωση ενός πολιτικού προγράμματος προστασίας της εργασίας και του κόσμου της παραγωγής. Στη χώρα μας επίσης είναι εμφανής η αναγκαιότητα έναρξης μιας ανάλογης διαδικασίας στο χώρο από το κέντρο έως την ριζοσπαστική αριστερά.

Η αντιμετώπιση της προοπτικής επανόδου στην διακυβέρνηση της χώρας της σημερινής ακροδεξιάς ΝΔ με τα κοινωνικά και ασφαλιστικά προγράμματα τύπου Πινοσέτ, τα κηρύγματα μισαλλοδοξίας, ρεβανσισμού και διχασμού, απαιτεί την συνεννόηση, την ανοχή και εμπέδωση κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ των δημοκρατικών και αριστερών δυνάμεων, σε μια κοινή πορεία αναζήτησης ενός προοδευτικού  προγράμματος, που θα αναπτερώσει τις ελπίδες του κόσμου της εργασίας και του πολιτισμού.

Οι ανοίκειες λεκτικές επιθέσεις εκατέρωθεν, ο χαρτοπόλεμος καταγγελτικών ανακοινώσεων, στενόκαρδες μικροκομματικές σκοπιμότητες και απαξιωτικοί  χαρακτηρισμοί, όχι μόνο δεν βοηθούν στη κρίσιμη χρονικά συγκυρία, αλλά ρίχνουν νερό στο μύλο του μαύρου μετώπου πολιτικών, μιντιακών και κρατικοδίαιτων οικονομικών παραγόντων που προσβλέπουν στην πολιτική τους παλινόρθωση και υπεράσπιση των δικών τους και μόνο συμφερόντων.