ΕΝ ΨΥΧΡΩ με τον Γιάννη Χατζηιωάννου

Πολύς ντόρος για τους γόνους πολιτικών οικογενειών που ρίχνονται στη μάχη του σταυρού. Σύνηθες φαινόμενο στην ελληνική πολιτική σκηνή αλλά και στην κοινωνική γενικότερα. Είθισται ο γιος του δικηγόρου να γίνεται δικηγόρος, του γιατρού γιατρός, του εμπόρου έμπορος και πάει λέγοντας. Βασικός λόγος η φήμη που ακολουθεί το πρόσωπο η το επάγγελμα. Και ως εδώ ουδέν το επιλήψιμο.

**
Στο ευαίσθητο όμως πεδίο της πολιτικής όλα περνάνε από έναν μεγεθυντικό φακό και ερμηνεύονται κατά το δοκούν με προσεγγίσεις αδέξιες και μυωπικές. Για να γίνω πιο σαφής όταν μιλάμε για την
οικογένεια Παπανδρέου, έχουμε οικογενειοκρατία ενώ για την οικογένεια Μητσοτάκη έχουμε αξιοκρατία. Και το αντίστροφο φυσικά.
**
Είναι η τάση του φανατικού να κωφεύει στα αυτονόητα και να επιχειρηματολογεί με γνώμονα το αλάθητο της παράταξης.
**
Είναι ύβρις στη μνήμη του πατέρα όταν η κόρη Λοϊζου πολιτεύεται με τον Σύριζα ενώ όταν ο υιός του Γρηγόρη Λαμπράκη επιλέγεται (2012) για το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ είναι θεάρεστον γεγονός, εθνικόν και εθνικής συμφιλίωσης.
**
Τώρα πόση βαρύτητα έχει για την πολιτική μας ιστορία το όνομα Λοϊζος και Γρηγόρης Λαμπράκης δεν μπαίνει σε σύγκριση ούτε νομίζω αντέχει σε διάλογο.
**
Όσον αφορά τις μεταδημοτεύσεις γόνων πολιτικών ή σκέτων πολιτικών και μη σε άλλες παρατάξεις είδαμε πολλά ευτράπελα. Είδαμε τον Μίκη υπουργό της Ν.Δ και τον Αδριανόπουλο του ΠΑΣΟΚ και πλήθος άλλων ανίερων «συμμαχιών».
**
Και μη ξεχνάμε ότι η Ν.Δ έκανε πρωθυπουργούς και αργηγούς 3-4 τουλάχιστο πολιτικούς προερχόμενους από το χώρο του Κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας.
**
Αδικούν κάποιοι τον εαυτό τους όταν προσεγγίζουν με ελαφρότητα την ελαφρότητα κάποιων γόνων ή γυρολόγων μονοσήμαντα.

**