ΕΝ ΨΥΧΡΩ με τον Γιάννη Χατζηιωάννου

Θα ήμουν ανεπίκαιρος αν δεν σχολίαζα τον ναΐσκο του Αγίου Παρθενίου, μεγάλη η χάρη του, όχι από αντιπολιτευτική διάθεση, αλλά από επαγγελματική διαστροφή, γιατί προσφέρεται ως πηγή έμπνευσης στους γκρίζους καιρούς που ζούμε.

**
Αίτημα του ναού της Αγίας Παρασκευής η τοποθέτηση του προκάτ  ναού στον χώρο του πάρκινγκ της Ριζαρείου. Κάποιοι αντέδρασαν, τι δουλειά έχει η Αγία Παρασκευή στο παζάρι, κάποιοι εμειδίασαν, κάποιοι έσκυψαν ευλαβικά το γόνυ. Οι πιο θρασείς μίλησαν για γωνιακό μαγαζί και φραγκοφάγο.
**
Κάποιοι έσπευσαν να το εντάξουν στη δίνη του προεκλογικού πυρετού αλλά δε νομίζω ότι είναι τόσο μεγαλοπρεπές έργο ώστε ο Σάββας να ανακράξει «Νενίκηκά σε Σολομών», ούτε μπορεί να πάρει τη θέση της Notre Dame.
**
Και πολύς λόγος «περί αισθητικής». Η περί το κάλος συζήτηση περιττεύει και ο ναΐσκος σίγουρα δεν πρόκειται να ενταχθεί στο ανθολόγιο της τέχνης ούτε να μας απασχολήσει η Αριστοτελική σκέψη περί του «ωραίου».
**
Και για να επανέλθουμε στον δικό μας καθημερινό μικρόκοσμο, καταφέραμε με μια αψυχολόγητη κίνηση να διχάσουμε και πάλι τους πολίτες σε ευλαβείς και μη, δεξιούς και αδέξιους, νοικοκυραίους και καθωσπρέπει απέναντι σε άθρησκους και φιλο-ισλαμιστές .
**
Μέχρι εκεί φτάσαμε, γιατί καταργήθηκε το μέτρο και μας κυρίευσε η παράνοια. Και για να μην απεραντολογώ, η επιλογή με βρίσκει αντίθετο ως προς το timing, το θέμα και τον χώρο και δηλώνω χριστιανός ορθόδοξος που δεν του λείπουν οι χώροι λατρείας αλλά η χρηστή διακονία.