Αυτή είναι η «υπευθυνότητα» της ΝΔ

Σαββίδης Παναγιώτης 

Στην ψεύτικη διαχωριστή γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ πρόοδος η συντήρηση, η Ν.Δ αντιτείνει την δική της ψεύτικη διαχωριστική γραμμή λαϊκισμός η υπευθυνότητα. Κοινό τους στόχος  να εγκλωβίσουν λαϊκές δυνάμεις και να συνεχίσει απρόσκοπτα η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου με τις λιγότερες αμφισβητήσεις και λαϊκές αντιδράσεις.
Η  Ν.Δ. σαν πιο έμπειρη αστική πολιτική δύναμη βάζει πλάτη στο  στήσιμο του διπολικού μπλοκ σαν μια νέα μορφή δικομματισμού.

 Επιδιώκουν  να δημιουργηθεί εκείνο το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον,  όπου η σταθερότητα του συστήματος, θα υπηρετεί την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και την ανταγωνιστικότητα έναντι των λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών.

 Η «υπευθυνότητα» της Ν.Δ. βρίσκεται  στις προπαγανδιστικές διακηρύξεις της.

 Ότι τα λαϊκά δικαιώματα αποτελούν αγκυλώσεις κα παθογένειες που πρέπει να τελειώνουμε και ότι το κεφάλαιο χωρίς κανένα περιορισμό  να το διευκολύνουμε και να το πριμοδοτούμε με  νέα προνόμια  για να μεγιστοποιεί τα κέρδη του, ρίχνοντας συνεχώς την τιμή της εργατικής δύναμης, κάνοντας της πιο εκμεταλλεύσιμη.

Σε αυτή την στρατηγική πλεύσης  που  δημιουργεί συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα για την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, γενικότερα του λαού,  συμπλέει και ο ΣΥΡΙΖΑ.

 Η  Ν.Δ. πίσω από τα ψευδεπίγραφα φληναφήματα παραγωγής πλούτου από τις δυνάμεις της αγοράς   που δήθεν θα  επωφεληθούν  εργαζόμενοι  και κεφάλαιο,  κρύβει την σκληρή αντιλαϊκή – αντιδραστική πολιτική της,  αφού το τσάκισμα των λαϊκών – εργασιακών – μισθολογικών – ασφαλιστικών δικαιωμάτων είναι η προϋπόθεση για επιλεκτικές καπιταλιστικές επενδύσεις.

Στην γραμμή αυτή θα είναι άκαμπτη η Ν.Δ. για λογαριασμό των μονοπωλίων, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και σε αυτήν ακριβώς την στρατηγική υποτάσσει την όποια υπευθυνότητα της δίνοντας καθημερινά τα διαπιστευτήρια της στις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Στην αντιπαράθεση  με τον ΣΥΡΙΖΑ κάνει σαν την απατημένη σύζυγο αφού αυτό που τονίζει και μπορεί να μην έχει άδικο είναι ότι η πολιτική του  αποτελεί δικιά της ιδιοκτησία και μπορεί καλύτερα και πιο αποτελεσματικά να την προωθήσει από αυτόν.

Αυτός είναι στην ουσία ο καβγάς που κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να αφήσει αδιάφορους την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους αγρότες – κτηνοτρόφους, αυτοαπασχολούμενους, καταστηματάρχες, μικρούς εμπόρους, νέους, γυναίκες, συνταξιούχους, ανέργους.

Η πολιτική τους είναι ίδια και στην διαχείριση της αντιλαϊκής πολιτικής, δηλαδή στην πολιτική του μοιράσματος της φτώχειας από την λεγόμενη «αναδιανομή».

Αυτό  δεν είναι  τίποτα άλλο από τα ψίχουλα του καρβελιού που άρπαξαν  από την λαϊκή οικογένεια, για να σώσουν το σύστημα και τα κέρδη του κεφαλαίου, εφαρμόζοντας   τις πολιτικές των «μνημονίων» που υπηρέτησαν όλα τα αστικά κόμματα και μικροαστικά κόμματα ( Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – ΔΗΜΑΡ – ΛΑΟΣ κ.α).

Ο λαός από την ίδια του την πείρα και από τα 40 χρόνια του πάλε ποτέ δυνατού δικομματισμού(Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ) και από τα 10 χρόνια των «μνημονίων» και τώρα με την συνεχή προσπάθεια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού με την συγκρότηση του διπολισμού πρέπει να εξάγει ορισμένα συμπεράσματα.

 Που οδήγησαν αυτές οι πολιτικές που άλλοτε τις έλεγαν «εκσυγχρονιστικές» και άλλοτε «μεταρρυθμιστικές»?

Διεύρυνε το βιοτικό του επίπεδο ο λαός? Έγινε καλύτερη η ζωή του? Έχει παροχές με βάση τις δυνατότητες της εποχής και τις ανάγκες του?  Απέκτησε καλύτερη ποιότητα η καθημερινότητα του με διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου και αξιοποίηση του με τον πολιτισμό, την δημιουργία ?  Υπάρχουν καλύτερες συντάξεις? Καλύτερη ιατρική περίθαλψη? Έχει καλύτερη παιδεία? Καλύτερη πρόνοια? Νοιώθει ασφαλής και χωρίς άγχος  για να αντικρύσει το μέλλον ?

Η απάντηση με μια λέξη είναι ΟΧΙ.

 Αυτό να αξιολογήσει με όρους πολιτικούς και να περάσει στην αντεπίθεση για την ζωή που του κλέβουν για να αυγατίζουν τα κέρδη των λίγων, των μονοπωλίων και καπιταλιστών.

Η λογική του μικρότερου κακού είναι το  τυράκι για να αποδεχτεί ο λαός αυτή την βαρβαρότητα σαν μονόδρομο.  Το μικρότερο κακό φέρνει πάντα  το μεγαλύτερο με αποτέλεσμα να διευρύνεται το φάσμα των κοινωνικών ανισοτήτων,  της φτώχιας, της ανασφάλειας και αβεβαιότητας.

 Ο λαός πρέπει να πάρει θέση μάχης και να αγωνιστεί οργανωμένα, ταξικά, πολιτικά. Όποια άλλη αναμονή θα δυσχεραίνει την θέση του.

Να παλέψει σήμερα, τώρα, χθες, για τις απώλειες που είχε τα τελευταία 10 χρόνια για να βγει το κεφάλαιο αλώβητο από την κρίση. Να διεκδικήσει με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του και παράλληλα να ανοίξει τον δρόμο για ριζικές αλλαγές στο πεδίο της οικονομίας και εξουσίας.

Σε αυτό τον δρόμο, σε αυτή την προοπτική, η ισχυροποίηση του ΚΚΕ σε όλα τα επίπεδα σε όλες τις κάλπες αποτελεί την μοναδική εγγύηση για νικήσουν οι αγώνες του λαού, για καλύτερη ζωή και άλλη κοινωνία.