Βιβλιοπαρουσίαση: "Κλεψύδρα ζωής"

Συγγραφέας: Τάμι Γκεκτσιάν

Τίτλος: Κλεψύδρα ζωής

Εκδότης: Εκδόσεις Πηγή

Τιμή: 15.00€

Θα το βρείτε: ΕΔΩ

Καλησπέρα φίλοι μου!

Σήμερα είμαι πίσω με ένα βιβλίο που είναι από τα λίγα στο είδος του, τουλάχιστον εγώ δεν έχω ξανά διαβάσει κάτι αντίστοιχο κι ας είμαι μεγάλη φαν του ρομαντικού.

Το οπισθόφυλλο:

«Ο Φίλιππος Φιλίππου μπορεί να έχει τα πάντα, όμως δεν εκτιμά τίποτα. Ξέρει πόσο πόνο μπορεί να προξενήσει στους άλλους και το εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Είναι θυμωμένος με όλον τον κόσμο και κυρίως με τον εαυτό του. Κουβαλάει παιδικά βιώματα, που όσο πιο βαθιά θέλει να θάψει, τόσο πιο πολύ βγαίνουν στην επιφάνεια. Δεν φαντάστηκε πως μια αδιάφορη στα μάτια του κοπέλα θα τον ελευθερώσει από τη δυστυχία του και θα του μάθει να χαμογελά.

Η Ροζίτα Ρωμανού, αν και καταδικασμένη σε ισόβια αναπηρία, δεν σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται, να ελπίζει, να ζει. Μια κοπέλα γεμάτη ζωντάνια, που παλεύει κάθε μέρα ώστε να μην αποκαλυφθεί το μυστικό της. Όσο πιο πολύ δένεται με τον Φίλιππο, τόσο πιο παράξενη γίνεται. Όσα έως τώρα θεωρούσε δεδομένα θα ανατραπούν και θα κληθεί να αντιμετωπίσει τον χειρότερο φόβο της, τον έρωτα.

Τελικά, αυτή η σχέση τους μεταλλάσσει ολοκληρωτικά και αφήνει το πιο βαθύ της σημάδι στην ύπαρξη του καθενός. Ωστόσο, καμιά φορά η όραση μπορεί να γίνει η πιο παραπλανητική αίσθηση…

«Όχι. Δεν έχω ταξιδέψει ποτέ μου. Δεν μου αρέσουν τα ταξίδια και οι αλλαγές. Προτιμώ την ηρεμία μου».

«Μα στη ζωή, κυρίως σε ταξίδια αξίζει να επενδύει κανείς. Ακόμα και οι άνθρωποι μπορεί να σας απογοητεύσουν, αλλά ένα ταξίδι δεν θα βλάψει ποτέ».»

Η ιστορία είναι ιδιαίτερα απλή και σου φανερώνει σκέψεις που κακά τα ψέματα όλοι εμείς οι αρτιμελείς άνθρωποι κάνουμε μερικές φορές. Ωστόσο κρύβει μια ευαισθησία, μια καλοσύνη στις αράδες της που είναι έξτρα ρομαντική.  Αυτό που σίγουρα θαύμασα περισσότερο είναι η αναφορά σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Το ζήτημα ναι μεν είναι λεπτό, αλλά είναι κρίμα που δεν υπάρχουν πολλά βιβλία που να έχουν πρωταγωνιστές με κινητικά κτλ προβλήματα.

Η Ροζίτα παρότι γνωρίζει τη σοβαρότητα της κατάστασης της ζει στα άκρα, δεν χαρακτηρίζεται από αυτολύπηση και έχει πολύ περισσότερη δύναμη από εμάς τους «φυσιολογικούς» ανθρώπους. Ο χαρακτήρας της είναι από μόνος του ένα παράδειγμα προς μίμηση, μια κραυγή αγωνίας για ζωή. Θεωρούμε τόσο δεδομένο πως έχουμε δύο πόδια και δύο χέρια, πως παίρνουμε ελεύθερα ανάσα χωρίς να μας εμποδίζει τίποτα που μερικές φορές λέμε «Ε! Σιγά την παλιοζωή!» και είναι τόσο λάθος. Αυτή η απλή ζωή με τα δύο χέρια και τα δύο πόδια θα ήταν ένα θαύμα για κάποιους άλλους και είναι κρίμα που τελικά μαθαίνουμε να ζούμε όταν έρχονται οι δυσκολίες.

Κάπου εδώ κλείνω αυτό το άρθρο με την ελπίδα όλοι μας να ζούμε το τώρα στο 100% και χωρίς να γκρινιάζουμε για την απλότητα της ζωής μας. Να μη σπαταλάμε χρόνο σε άγχη και άσχημες σκέψεις και να χαμογελάμε σε όλα όσα μας φέρνει η ζωή.

Πολλούς βιβλιοφιλικούς χαιρετισμούς!

Σέβη!