Η Ελπίδα

Του Γιάννη 

Τσαπουρνιώτη

Στον κόσμο της αλλοφροσύνης, της εγωπάθειας, της καχυποψίας, της ανισότητας και του ευτελισμού, ανατέλλουν κάποιες μικρές ακτίνες ελπίδας που σε ξυπνούν απότομα από τον βαθύ ύπνου του μηδενισμού και του τίποτα.

Πριν από λίγες ημέρες, στις λιτές γραμμές του κειμένου μου αναζητούσα την μπάλα που χάθηκε στα πλοκάμια του λαβύρινθου, του Φαρ Ουέστ του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτή η μπάλα που αγάπησα από μικρός μολύνθηκε από τον γενικότερο ξεπεσμό, από την συνεχόμενη πτώση του ανθρώπου.

Τα τελευταία δέκα χρόνια η μπάλα που ερωτεύτηκα έχει αλλάξει χρώμα, μέγεθος και ποιότητα. Έχει και ιδιαίτερα ονόματα. Άλλοτε την φωνάζουν Wilson, άλλοτε Mikasa, άλλοτε Molten. Είναι η μπάλα του Βόλεϊ, του αθλήματος που στεγάζει τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, την εκτόνωση αθλητριών και αθλητών, καθώς και την όρεξη, το μεράκι για αθλητισμό λίγων ρομαντικών ανθρώπων. Κι εδώ υπάρχουν προβλήματα, ακατάλληλα στάδια, απομεινάρια της άρρωστης νοοτροπίας μας. Υπάρχει όμως μια ηρεμία και ταυτόχρονα μια ζωντάνια που γαληνεύει την ψυχή σου και αποφορτίζει τον βασανισμένο νου.

Μέσα στα γήπεδα του Βόλεϊ εντόπισα μια μικρή αθλήτρια, ένα κορίτσι μάλαμα, ένα παιδί που γεννά ελπίδα στον μάταιο κόσμο μας. Πρόσχαρη, ευγενική, θαρραλέα, με χαμόγελο και αστείρευτη ενέργεια. Χαιρετάει τους πάντες και κερδίζει την εκτίμησή σου απευθείας. Διακρίνεται για το πνεύμα της ομαδικότητας που σπανίζει στην ηλικία της. Πάνω από όλα το σύνολο, η ομάδα, ο Πιερικός.

Είναι από τις πρώτες που θα συνδράμουν στην παραμικρή δυσλειτουργία που θα παρουσιαστεί είτε στην προπόνηση, είτε κατά τη διάρκεια του αγώνα. Θα βοηθήσει στο στήσιμο του φιλέ, θα μαζέψει τις μπάλες, θα μεταφέρει τα νερά, θα ενθαρρύνει τις συμπαίκτριές της, θα τρέξει πρώτη για τον πάγο που θα απαιτηθεί όταν τραυματιστεί ακόμη και αντίπαλός της. Όσες φορές το δυνατό καρφί της θα χτυπήσει αθλήτρια της αντιπάλου ομάδας, αυτή θα περάσει τη διαχωριστική γραμμή, θα ζητήσει συγνώμη, θα συμπαρασταθεί.

Είναι παιδί, αλλά εκφράζει μια ωριμότητα που απουσιάζει κι από εμάς, τους δήθεν μεγάλους. Είναι μια λάμψη ελπίδας που δύσκολα συναντάς στις μέρες μας γιατί εκπέμπει ανιδιοτέλεια, ενότητα, προσφορά. Ένας πλούσιος θησαυρός αρετών και αισθημάτων φωλιασμένος στην καρδιά ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού. Κι εγώ αισθάνομαι φτωχός στην κοινωνία που ζω γιατί εμείς οι μεγάλοι μαλώνουμε με τον ίδιο μας εαυτό, ρίχνουμε τις ευθύνες σε τρίτους, δεν μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας, απωλέσαμε κάθε αρχή και αξία.

Ανάλογοι θησαυροί σίγουρα υπάρχουν κι αλλού. Ίσως όμως τους κρύβει η σκοτεινή κοινωνία μας. Ίσως κάποιοι βολεύονται στα σχέδια τους. Ίσως κι εμείς οι ίδιοι αγνοούμε, ζηλεύουμε και αδιαφορούμε για την ανάδειξή τους.

Ευελπιστώ να ανθίζουν ψυχές σαν το κορίτσι που εκθειάζω σήμερα. Ελπίζω να ανατραπεί το νοσηρό, το ανειλικρινές και μίζερο τοπίο.