Η ενοχοποίηση του λαού… όπλο στη φαρέτρα της ιδεολογικοπολιτικής χειραγώγησης του συστήματος

Σαββίδης Παναγιώτης

Στην οικονομική κρίση του καπιταλισμού δεν έφταιγε η ακόρεστη δίψα των κατεχόντων πλούτου  για περισσότερα κέρδη, οι χρηματοδοτήσεις στο κεφάλαιο, οι δημόσιοι προμηθευτές τύπου siemens, οι υπεργολάβοι δημοσίων έργων που υπερκοστολογούσαν, οι αλόγιστες δαπάνες σε πολεμικό εξοπλισμό, οι συνδρομές στο ΝΑΤΟ, οι τράπεζες που χρηματοδοτούσαν σχεδόν άτοκα και χωρίς εγγυήσεις ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα.
«Έφταιγαν» οι δημόσιοι υπάλληλοι, αυτοί που καταναλώνανε περισσότερο από ότι παρήγαγαν, οι χαραμοφάηδες, οι συντεχνίες, οι απεργίες, οι συντάξεις, οι επιδοτήσεις, το ρουσφέτι του μπαμπά που ήθελε να υπηρετήσει ο γιος κοντά στο σπίτι, φταίγαμε όλοι εμείς στην τελική, γιατί όπως και είπε και ένας «ογκόλιθος » της πολιτικής σκέψης  «μαζί τα φάγαμε».

Σήμερα με την υγειονομική κρίση, το σύστημα και οι πολιτικοί θεματοφύλακες του, αναμηρυκάζουν  διαρκώς τα περί «ατομικής ευθύνης». Αυτή βρίσκεται στην διόπτρα της κυβέρνησης σαν την πανάκεια για την αντιμετώπιση της πανδημίας του covid-19, μετακυλώντας την ευθύνη μόνο στο άτομο.

Την ευθύνη για  το κλείσιμο δημοσίων νοσοκομείων, για τις  χιλιάδες απολύσεις που έγιναν στον υγειονομικό τομέα το προηγούμενο διάστημα, για τα κλειστά κρεβάτια στις μονάδες εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ), για τις τραγικές ελλείψεις γιατρών, νοσηλευτών, βοηθητικού προσωπικού στο δημόσιο σύστημα υγείας , για τα αναλώσιμα που δεν υπάρχουν ή υπάρχουν με το σταγονόμετρο ποιος την έχει ?

Αυτή την πραγματικότητα  θέλουν να συγκαλύψουν πίσω από τις συνεχόμενες επικλήσεις περί «ατομικής ευθύνης » που είναι έργο όλο των αστικών κυβερνήσεων που βλέπουν την υγεία σαν εμπόρευμα και πεδίο επιχειρηματικής δράσης.

Ο «ένοχος» λαός είναι μια καλά επεξεργασμένη προπαγανδιστική τακτική, που στόχο έχει την υποταγή, την συμμόρφωση  και τον λαϊκό συμβιβασμό, δίνοντας  εμμέσως συγχωροχάρτι σε έναν σύστημα και σε πολιτικές, που το αδηφάγο κέρδος των λίγων δεν πρέπει να αμφισβητηθεί σαν στρατηγική.

Αυτή η διαχρονική πολιτική  είναι επικίνδυνη για την υγεία του λαού, βιώνουμε  αυτές τις συνέπειες, σε ένα δημόσιο σύστημα υγείας που είναι σε παράλυση, εξαιτίας των ελλείψεων και των κενών, με το υγειονομικό προσωπικό να δίνει την μάχη με αυταπάρνηση και οι άνθρωποι του να το κρατάνε όρθιο.

Το να μείνουμε κλεισμένοι μόνο στο σπίτι και να περιμένουμε, βοηθάει άλλους σχεδιασμούς που δεν έχουν να κάνουν με τις ανάγκες και τα δικαιώματα του λαού.

Και πίσω από τις μάσκες έχουμε φωνή.

Να αναδείξουμε την κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία και ποιος ευθύνεται για αυτήν, να διεκδικήσουμε μέτρα προστασίας για την υγεία του  λαό.

Κάθε προσπάθεια  ενοχοποίησης του είτε για να αιτιολογηθούν αυταρχικά και αστυνομικά μέτρα, είτε για  να συγκαλυφθεί το ξεχαρβάλωμα του δημόσιου συστήματος  υγείας θα πέσει στο κενό.

Σε επαγρύπνηση και αντεπίθεση η υπεύθυνη στάση και η θέση του λαού.