«Θείο και ανθρώπινο Πάθος»

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΗΜΗΝΑ 

– ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή ξεκίνησε φέτος με την εισβολή στη χώρα μας του ανθρωποκτόνου αόρατου ιού, ο οποίος μας καθήλωσε κλεισμένους στα σπίτια μας, όπως είχαν κλεισθεί στο υπερώον οι Μαθητές του Χριστού «δια τον φόβον των Ιουδαίων». Και καθώς προσεγγίζει η Μ.Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου θα είναι η πρώτη φορά που οι ευλαβείς χριστιανοί θα στερηθούν της δυνατότητας να ζήσουν μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα των ναών το Θείο δράμα και την ζωηφόρο Ανάσταση με τους ανυπερβλήτου κάλλους και νοημάτων ύμνους και τα σχετικά Ευαγγελικά αναγνώσματα.

Ο φοβισμένος από την επικίνδυνη εξέλιξη της νόσου και την στέρηση της ελευθερίας του Νεοέλληνας θα βιώσει εντονότερα τα δικά του πάθη της ανασφάλειας, της απόγνωσης, της μοναξιάς και της εγκατάλειψης. Ωστόσο οι νουνεχείς και στοχαστικοί θα έχουν την ευκαιρία μέσα στη μοναξιά τους να αναλογιστούν την μηδαμινότητα και ασημαντότητα του επηρμένου για τα επιστημονικά επιτεύγματά του ανθρώπου και να συντονίσουν την πορεία τους με την σταυροαναστάσιμη πορεία Εκείνου που νοηματίζει ουσιαστικά τη ζωή κάθε πιστού και του δίνει δύναμη και θάρρος να αντιμετωπίζει με αισιοδοξία και τις πιο αντίξοες στιγμές του βίου του. «Συμπορευθώμεν Αυτώ και συσταυρωθώμεν», μας προτρέπει ο υμνωδός της εκκλησίας, προκειμένου να γίνουμε κοινωνοί του Πάθους και της Ανάστασης του Κυρίου.

Προφανώς στην σκληρή πραγματικότητα των ημερών, όπου διαφαίνεται ότι χάνονται τα όνειρα και οι ελπίδες των νέων ιδίως ανθρώπων ύστερα μάλιστα από τη μακροχρόνια οικονομική κρίση που εξουθένωσε την πατρίδα μας, η ανασύνταξη και αναστοχασμός του μέσου Έλληνα για χάραξη μιας νέας πορείας στη ζωή του να φαντάζει ουτοπία, καθώς αντικρίζει να πυκνώνουν τα νέφη μιας νέας οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης. 

Όμως στο αδιέξοδο που βρισκόμαστε έχουμε δύο επιλογές. Ή θα κλειστούμε στον εαυτό μας και θα αυτομαστιγωνόμαστε «κλαίοντας την μοίρα μας» και επικαλύπτοντας την θλίψη μας με ψυχοφάρμακα ή θα πάρουμε την γενναία απόφαση να αγωνιστούμε με πείσμα και αυταπάρνηση με την ελπίδα ότι στο τέλος θα νικήσουμε, όπως συνέβη άπειρες φορές κατά την μακρόχρονη πορεία της ιστορίας μας. Και στον αγώνα μας αυτόν θα έχουμε συμπαραστάτη και βοηθό τον Αναστάντα Χριστό που προειδοποίησε τους οπαδούς Του. «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον» [ Ιω. 6,33]