16 Ιουλίου 2020

ΕΝ ΨΥΧΡΩ με τον Γιάννη Χατζηιωάννου


Κάνοντας μια πρώτη ανάγνωση στην ισλαμοποίηση της Αγια-Σοφιάς, βγαίνεις καταδικάζεις, μιλάς για μνημείο παγκόσμιας ακτινοβολίας, σύμβολο του Χριστιανισμού και του δυτικού κόσμου. Καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ο Ερντογάν μετατρέπει το μνημείο σε εργαλείο πολιτικής, στηριζόμενος στο φανατισμό των πιστών.
**


Μια δεύτερη ανάγνωση μπορείς να κάνεις εμβαθύνοντας ανάλογα με το πώς νιώθεις. Αν νιώθεις περισσότερο Βυζαντινός είσαι οργισμένος από τη μέρα της άλωσης μέχρι σήμερα και δεν παύεις να ονειρεύεσαι τον ξανθό απελευθερωτή, τον εξαδάκτυλο βασιλιά και την αναστήλωση της βασιλεύουσας.
**
Αν νιώθεις περισσότερο Έλληνας, προβληματίζεσαι και βλέπεις ότι Βυζάντιο και Ελλάδα τα συνέδεε μόνο η επίσημη γλώσσα, καθότι η περιοχή ήταν υποταγμένη στην αυτοκρατορία. Αν θυμηθείς πόσοι αρχαίοι ναοί και μνημεία λεηλατήθηκαν και γκρεμίστηκαν από τους Βυζαντινούς για να κτιστούν χριστιανικοί ναοί και ξαναγκρεμίστηκαν για να κτιστούν τζαμιά, θλίβεσαι και οργίζεσαι με την εξαλλοσύνη των φανατικών.
**
Αν αναγνωρίσεις πόση βία και πόσο αίμα χύθηκε για του Χριστού την πίστη την αγία ή για τη θέση του Ισλάμ «φονεύετε τους απίστους όπου κι αν βρίσκεστε (Κοράνι 2:190-193), ωθείσαι στο να δεχθείς ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι τρομερά ατελής ή εξελίσσεται με πάρα πολύ αργούς ρυθμούς.
**
Κι αυτό αφορά περισσότερο την πνευματική κατάσταση του πλήθους, την ευμετάβλητη σκέψη και κρίση του, την απουσία φίλτρων που θα ξεχωρίσουν το υποθετικό από το ρεαλιστικό.
**
Για να επανέλθουμε στο θέμα της Αγια-Σοφιάς, δεν είναι δυσδιάκριτο αν ήταν επιλογή πολιτική ή θρησκευτική. Το δόγμα ως συνήθως γίνεται η αφορμή χωρίς να απενοχοποιείται από την ουσία κάτι ιστορικά αποδεδειγμένο.
**
Είναι μια αφορμή που τέθηκε αίφνης από τον Ερντογάν για έμπρακτη αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης και σύντομα θα προβάλλει κι άλλες διαφωνίες, προβληματίζοντας με το θρησκευτικό συναίσθημα και το στρατόπεδο των Κεμαλιστών.
**
Η διεθνής κοινότητα κάνει λόγο για πολιτισμό και πολύ λιγότερο για χριστιανισμό, ακόμη και ο ίδιος ο Πάπας αρκέστηκε να δηλώσει πονεμένος.
**
Εμείς στο ίδιο έργο θεατές, αρκούμαστε σε κινήσεις εντυπωσιασμού, να χρεώνουμε ο ένας στον άλλο ολιγωρία, ανικανότητα, χαμηλό φρόνημα, αγνοώντας επικίνδυνα ότι είμαστε λίγοι και ανεπαρκείς μπροστά στα μεγάλα μεγέθη της παγκόσμιας κοινότητας.
**
Εν κατακλείδι. Μια ακόμη βαρβαρότητα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: