Εθνική Ταπείνωση;

Μέρες παρακολουθούμε τώρα, τις ενέργειες της εχθρικής Τουρκίας προς την Ελλάδα. Το ORUC REIS κυριολεκτικά ''αλωνίζει" στην ελληνική ΑΟΖ αλλά και στα χωρικά μας ύδατα και εμείς είμαστε απαθείς ωσάν να μην συμβαίνει τίποτα.

Δυστυχώς  το θέμα είναι σοβαρότατο, ίσως και το πιο σοβαρό που αντιμετωπίζει η χώρα μας τα τελευταία 75 χρόνια.

Λίγα πράγματα για την ιστορία.

Η συνθήκη της Λωζάνης  του 1923 καθορίζει τα όρια της Τουρκίας σύμφωνα με το άρθρο 2, που σημαίνει ότι το υπόλοιπο, το μη καθοριζόμενο, ανήκει στην Ελλάδα. Αυτό συνέβη για τρεις κυρίους λόγους, ο ένας ήταν η μη πρόβλεψη του ενεργειακού πλούτου που περιλαμβάνει η θάλασσα του Αιγαίου, ο δεύτερος ήταν διότι ήμασταν ηττημένοι, κατά συνέπεια η Συνθήκη καθόριζε μόνο τα δικαιώματα του νικητή και ο τρίτος ήταν προφανώς η υποτίμηση των ξερονησιών που έπαιρνε η Ελλάδα, κατά συνέπεια την Τουρκία τη ενδιέφερε μόνον η δική της θάλασσα.

Η παραχώρηση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα ουσιαστικά είχε γίνει από τα πολεμικά γεγονότα του 1913-1916 διότι τότε η Ιταλία στη χάραξη των Εθνικών συνόρων της Βαλκανικής δεν επέτρεψε να δοθεί η Βόρειος Ήπειρος στη Ελλάδα, με τη υπόσχεση ότι η Ελλάδα κάποια στιγμή θα έπαιρνε τα Δωδεκάνησα. Το γεγονός της παραχώρησης των Δωδεκανήσων έγινε μετά από 32 χρόνια περίπου, ήτοι στις 28 Οκτωβρίου του 1947, δηλαδή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού βέβαια η Ιταλία ήταν και στους νικητές και στους ηττημένους. Το γεγονός αυτό τότε εφαρμόστηκε κατά το δοκούν των συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων (νικητών), στους νικητές ήταν και η Ελλάδα, άρα πήρε και αυτή το ''δώρο'' της το 1947, ενώ έπρεπε να το είχε πάρει πολύ πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.      

Στο μεσοδιάστημα υπήρξαν κι άλλα γεγονότα που δεν νομίζω ότι είναι της ώρα να τα αναλύσουμε.

Η προσάρτηση των Δωδεκανήσων έγινε με τον Νόμο 518 της 9ης Ιανουαρίου του 1948 ΦΕΚ 7 τεύχος Α΄ στο οποίο, γίνεται πλήρης αναφορά του καθορισμού των συνόρων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.

Σύμφωνα με το άρθρο 2 του Νόμου αυτού, η ''γραμμή των συνόρων'' μεταξύ της Δωδεκανήσου και της Τουρκίας διέρχεται δια των ακολούθων ηριθμολογημένων σημείων. Στο σημείο  10 αναφέρεται.....: Το μέσον της γραμμής της ενούσης την άκραν Limenari (Καστελόριζον) με την βραχονησίδα Voutzaki. Στο σημείο 23 αναφέρεται...: Το μέσον της γραμμής της ενούσης την άκραν Taveri (Σύμη) με ην άκραv Saytam (Τουρκία) κ.ο.κ. 

Πέρασαν 72 χρόνια, ουδείς διαμαρτυρήθηκε ή διατύπωσε διαφορετική άποψη σε εκείνους που υπέγραψαν τις συνθήκες ή συμμετείχαν σε άλλα διεθνή Φόρα. Εννοούμε βέβαια την Τουρκία.

Το 1973, αρχίζει το σενάριο της Τουρκίας με έμμεσες αμφισβητήσεις.

Το 1976, έχουμε την έξοδο του Χόρα, με την ιστορική δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου: ''βυθίσατε το Χόρα''.

Το 1987, με την έξοδο του Sismik, πάλι η Ελλάδα και η Τουρκία έφτασαν στα πρόθυρα του πολέμου με τη σθεναρή αντίδραση του Ανδρέα Παπανδρέου καθώς και την αποσόβηση της πολεμικής σύρραξης.

Σε όλο το διάστημα αυτό και ιδιαίτερα των δύο τελευταίων μηνών, η Τουρκία με πράξεις και ρητορική προσπαθεί εμπράκτως να δημιουργήσει τετελεσμένα αρχικά de facto και μετέπειτα de jure.

Από τις δύο προαναφερόμενες συνθήκες φαίνεται ξεκάθαρα, ότι τα σύνορα της Ελλάδος είναι προκαθορισμένα και είναι αυτά που αναφέρονται στις διεθνείς συμβάσεις. Αναφέρονται μάλιστα με τον όρο ''Σύνορα''.

Αυτονόητο το δικαίωμα της ειρηνικής διέλευσης, με συγκοινωνίες, εμπόριο κλπ., όπου κατοχυρώνονται ως δυνατότητα χρήσης και όχι ως κυριότητα  μέσω του δικαίου και των διεθνών συμβάσεων της θάλασσας και ιδιαίτερα με αυτή των Ηνωμένων Εθνών "Σύμβαση του Μοντέγκο Μπαίυ".

Ο κύριος Ερντογάν όλα αυτά τα αμφισβητεί. Έτσι τον βολεύει.

Ο ίδιος ετοίμασε με ειδικές πράξεις και ρητορική την εθνικιστική τάση, του δικαίου  των απαιτήσεων του! Δηλαδή ετοίμασε το εσωτερικό της χώρας για ΠΟΛΕΜΟ με την Ελλάδα.

Σαφώς ένας πόλεμος έχει τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις και ιδιαίτερα στον ηττημένο.

Η Ελλάδα, όλο αυτό το διάστημα, υποτίθεται πως δημιουργεί συμμαχίες. Το ίδιο όμως πράττει και η Τουρκία (βλέπε Πακιστάν και μέρος των Αράβων, βλέπε όμως και τη Γερμανία). Ήδη η Γερμανία με ρητορική της αμφισβητεί μέρος των δικαιωμάτων μας άμεσα, με έμμεση υποστήριξη των υποτιθεμένων  δικαιωμάτων της Τουρκίας. Αμφισβητεί ευθέως το Καστελόριζο και με όσα αυτό συνεπάγεται υπέρ της Τουρκίας.

Η συμπεριφορά αυτή της Γερμανίας, ουσιαστικά, είναι και ευθέως συγκρουσιακή με τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή η Γερμανία θέλει μια Ευρωγερμανική Ένωση, όπου αυτή θα έχει μελλοντικά τον λόγο ως υπερδύναμη.

Αν όμως θέλουμε να αναλύουμε, με έγκυρο τρόπο, γεγονότα και καταστάσεις του σήμερα, τότε δεν πρέπει να λησμονούμε μια σειρά από ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος, γεγονότα του 1915 μέσω Βουλγαρίας και Ρωσίας του 1919-22 μέσω Ρωσίας προς Τουρκίας. Τα γεγονότα του σχεδίου των ''Ταγμάτων εργασίας'' (θανάτου) στον Πόντο και στη Μικρά Ασία των Ελλήνων αλλά και των Αρμενίων. Τα γεγονότα του Όθωνα Σάντερς στην Καλλίπολη και το σύνολο της Αρχιστρατηγίας του στον  Τουρκικό στρατό κατά της ΑΝΤΑΝΤ. Η ιστορία διδάσκει μα και επαναλαμβάνεται όταν δεν υπάρχει αντίδραση και παρακολουθούμε τα γεγονότα ως απλοί θιασώτες.

Το θέμα είναι πάρα πολύ μεγάλο και αρκετά πολύπλοκο. Τι πρέπει να γίνει; Πόσο μπορούμε να εξαντλήσουμε την υπομονή μας; Τι περιμένουμε; Να εξοπλιστεί περαιτέρω η Τουρκία; Να πεισθεί διπλωματικά για να κάτσει σε τραπέζι διαπραγματεύσεων; Αλήθεια, ποιος το πιστεύει αυτό;

Η Τουρκία θα κάτσει στο τραπέζι που θα είναι στρωμένο σύμφωνα με τα δικά της ατέλειωτα συμφέροντα και βέβαια θα αφήσει περιθώρια μόνον εφόσον ικανοποιηθεί και για ''άλλο τραπέζι'', δηλαδή το τραπέζι της να είναι ατέλειωτο.

Αν εκχωρήσουμε δικαιώματα ΑΟΖ στην Τουρκία ενδιάμεσα των νήσων μας, ποια η εμπιστοσύνη περί της Εθνικής μας ακεραιότητας; Αυτοί και σήμερα ζητούν αποστρατικοποιημένα νησιά μας, ενώ οι ίδιοι έχουν στρατό στα παράλια τους και ταυτόχρονα εξοπλίζονται όλο και περισσότερο. Με ποια εμπιστοσύνη μπορούμε να πορευτούμε ως καλοί γείτονες;  

Οι Έλληνες μοιάζουν με θιασώτες, σε δύο όμως θιάσους: Στον μεν ένα προσπαθούν να κρυφτούν, ή παρακαλούν μεσάζοντες -γιατί δεν θέλουν τον πόλεμο- αλλά αυτό βέβαια αγγίζει τα όρια της μειοδοσίας ή μπορεί και να είναι τελικά μειοδοσία. Στον άλλο όμως θίασο δεν θέλουν τον πόλεμο γιατί θέλουν να ζήσουν, δηλαδή, φοβούνται τον πόλεμο. Και αυτό φαίνεται λογικό σε μία σύγχρονη παγκόσμια κοινωνία. Βεβαίως η Ειρήνη είναι το καλύτερο παγκόσμιο αγαθό. Πότε όμως; Όταν μπορείς να το απολαύσεις.

Απευθύνομαι και στους δύο θιάσους. Αν κάποιος, έστω και αναίτια, έλθει να σε σκοτώσει ή να σε κάψει, εσύ τι κάνεις; Μένεις απαθής;

Το δίλλημα αυτό πρέπει να το σκεφτούμε και οι δύο θίασοι.

Η θέση μου; Δυστυχώς μπλέξαμε και δεν μπορούμε να αποφύγουμε τα δυσάρεστα. Διαφορετικά, η μοίρα μας είναι προδιαγεγραμμένη.

Υπάρχει σιγή ιχθύος. Ο λαός θα το αντέξει;

Ευχαριστώ    

Σωτήρης Γκούνας