Η γεωγραφική διαφορά του μεγέθους της Ελλάδας και της Τουρκίας περιέχει μία σειρά από
βαθύτερες έννοιες που αξίζει να τις παρατηρήσει κανείς. Αφορούν όχι μόνο τις αυτονόητες
διενέξεις που λαμβάνουν χώρα μπροστά μας όσο αφορά την ΑΟΖ αλλά και πολύ περισσότερο τις
βαθύτερες συμβολικές διαφορές τους που δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο σε έναν
συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο.
Δεν υπάρχει αμφισβήτηση πως το γεωγραφικό μέγεθος μιας χώρας λειτουργεί ως άμεση
συνάρτηση για τη δυνατότητα να πετύχει τον στόχο της. Ιδιαίτερα όταν αυτή η ‘μεγάλη’ χώρα
βρίσκεται σε ένταση ή έρχεται σε διένεξη με μία ‘μικρή’ χώρα.
Αν και ο στόχος μου δεν είναι η πολιτική ανάλυση, με αυτό και παρόμοια άρθρα το ενδιαφέρον μου
εστιάζεται στην ευρύτερη συμβολική διάσταση που επιτρέπει σε έναν πολιτισμό να θέλει να
διεκδικήσει αυτά που δεν του ανήκουν.
Ίσως αν δεν είχα ζήσει από κοντά την αγωνία της προσφυγιάς από τους γονείς μου, τις ιστορίες και
τις κακουχίες όλων αυτών που πολέμησαν για να μπορούμε εμείς να είμαστε ασφαλείς, τότε ‘ίσως’
δεν θα είχα την ίδια ευαισθησία για έναν λαό που πολεμάει χωρίς να έχει την υποστήριξη που θα
έπρεπε να έχει. Όμως, η διεκδίκηση ενός πολιτισμού δεν είναι και τόσο μακρινή υπόθεση!
Το θέμα της ‘Μακεδονίας’ είναι μόλις πρόσφατο στην ιστορία του έθνους μας. Η πικρή
αναγνώριση των Σκοπίων ως ‘Βόρεια Μακεδονία’ παραμένει λυπητερή πραγματικότητα που
εισχωρεί όλο και περισσότερο στον νου της κοινωνίας ώστε να υπάρχουν όλο και λιγότερες
αντιδράσεις μπροστά στην ευρύτερη χρήσης της ονομασίας.
Όμως για αυτούς που έμαθαν και ξέρουν πως η Μακεδονία είναι και θα παραμένει κομμάτι του
Ελλαδικού χώρου ξέρουν πως η επώδυνη αναγνώριση της ονομασίας σαν διαδικασία περιείχε λίγη
αντίσταση από εσωτερικούς και εξωτερικούς πολιτικούς φορείς. Ακόμα περισσότερο, περιείχε λίγη
αντίσταση από τα γειτονικά κράτη-έθνη που δεν υπερασπίστηκαν την ιστορία, ούτε συγκινήθηκαν
με την εξέλιξη της διαστρέβλωσης των ιστορικών γεγονότων που θα μπορούσαν να αφορούν και τα
ίδια.
Οι πολιτικές καταστάσεις που διαμορφώνουν το κοινωνικό πλαίσιο μιας χώρας απαρτίζουν ένα
εθνικό γεγονός. Περιορίζονται στο ‘μικρό’ ή ‘μεγάλο’ σθένος ενός λαού να υπερασπισθεί τα
συμφέροντά του. Την ίδια στιγμή, η μοίρα των μικρότερων κρατών να γίνονται έρμαια των
μεγαλύτερων παραμένει κοινό σημείο αναφοράς που είναι αισθητό στο ευρύτερο φάσμα της
ιστορίας μας.
Η περίπτωση της Αρμενίας και της πρόσφατης πολεμικής σύγκρουσης με το Αζερμπαϊτζάν αποτελεί
την επανάληψη του ίδιου κύκλου αναμέτρησης που μοιραία δεν βρίσκεται μακριά από τον
Ελλαδικό χώρο.
Η συγκεκριμένη ιστορική σύγκρουση δεν είναι συμπωματική ούτε τυχαία την εποχή στην οποία
εκδηλώνεται. Αντίθετα, παραμένει μία σημαντική σύγκρουση που λαμβάνει χώρα σε μία κρίσιμη
καμπή στην ευρύτερη ανακατανομή δυνάμεων στην περιοχή. Μας αφορά άμεσα.
Η υποστήριξη της Τουρκίας στην καταπολέμηση του Αρμενικού έθνους παραμένει απαράμιλλο
κομμάτι της ρητορείας για άρνηση των γενοκτονιών που έλαβαν χώρα αλλά και για τις συνέπειες
των πράξεων της. Η ύπουλη επέμβαση της Τουρκίας δεν θα μπορούσε να γίνει εφικτή χωρίς να
χαίρει την σιωπηλή υποστήριξη άλλων κρατών στην Ευρώπη. Κράτη παραμένουν σιωπηλά στην
μεταφορά πολεμικών εφοδίων που παράνομα μετακινούνται στο Αζερμπαϊτζάν.
Η αναμέτρηση που εξελίσσεται σήμερα μεταξύ των δύο κρατών περιέχει μία αδυσώπητη ένταση
που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή παρακολουθώντας την φυσική διένεξη μόνο. Μπορεί να γίνει
κατανοητή μόνο και αν η φορά της ορμής με την οποία κινείται γίνει αισθητή σε μας!
Η Τουρκική απειλή για την Ελλάδα δεν είναι ένα ιστορικό γεγονός που μπορεί να λάβει χώρα στο
‘μέλλον’. Παραμένει μία εξέλιξη που καρποφορεί ‘τώρα’ για το πως θα εξελιχθεί όσο οι συνθήκες
της τυγχάνει να ευνοούν στο πλαίσιο των συγκεκριμένων διενέξεων.
Αυτό σημαίνει πως η πιθανότητα μίας καινούργιας έντασης με την Ελλάδα στο μέλλον θα
στηρίζεται στην αίσθηση ισχύος! Αυτή η αίσθηση θα επιτρέπει στην Τουρκία να υπερασπισθεί τα
συμφέροντα της καταπατώντας τα δικαιώματα των γειτονικών της χωρών.
Σε μία τέτοια περίπτωση η πιθανή και άμεση πολεμική εμπλοκή μεταξύ της Ελλάδας και της
Τουρκίας παραμονεύει ως μία διαφορετική διάσταση πολέμου που αφορά τον κάθε συμπολίτη
μας.
Η αποφασιστικότητα της Αρμενίας που μάχεται ενάντια μίας μεγαλύτερης δύναμης σε μέγεθος και
πολεμικό υλικό δεν είναι επειδή φοβάται να χάσει αυτά που έχει. Μάλλον, το ‘Αρμενικό πείσμα’
της πηγάζει από αυτή την έμφυτη ανάγκη να υπερασπίζεται το γεγονός πως η ιστορία δεν πρέπει
να βιάζεται. Η ιστορία δεν πρέπει να βαπτίζεται με βάση τα συμφέρονται του ισχυρού, αλλά, με
βάση την αλήθεια των γεγονότων.
Το ‘πείσμα’ της Αρμενίας στηρίζεται σε μία ματωμένη ιστορία από όλους εκείνους που
σφαγιάστηκαν κάτω από τον Τουρκικό ζυγό για την ανάκτηση του Τουρκικού έθνους και την
ανάδυση του από την Οθωμανική αυτοκρατορία.
Αυτό το πείσμα θα πρέπει να γίνει και δικό μας γιατί αφορά την πορεία της ιστορίας μας. Η πορεία
ήδη αλλάζει και θα αλλάξει ακόμα περισσότερο στο εγγύς μέλλον!
Δεν είναι αργά μέχρι όταν η στιγμή που η Τουρκία θα διεκδικήσει τον γεωγραφικό χώρο της Ελλάδα
για δικό της έχει έρθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου