Η λέξη "οίνος" μαρτυρείται στην ελληνική γλώσσα ήδη από τους μυκηναϊκούς χρόνους (στη Γραμμική Β: wo-no, μεταγραφόμενο: Fοίνος), ωστόσο δεν είναι γνωστή η προέλευσή της. Η λέξη απαντάται σε όλες σχεδόν τις γλώσσες της Μεσογείου καθώς και στις περισσότερες της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας. Οι τύποι των σημιτικών γλωσσών (εβραϊστή jajin, αραβικά wain) θεωρούνται δάνεια από γειτονικούς λαούς. Οι κελτικοί τύποι (αρχαία ιρλανδική fin, γαλατική gwin) θεωρούνται δάνειο από τη λατινική γλώσσα (vinum), κάτι που ορισμένοι δέχονται και για το γοτθικό-γερμανικό wein, από το οποίο με τη σειρά τους κατάγονται πιθανότατα οι τύποι των σλαβικών και βαλτικών γλωσσών. Πιθανότερη εκδοχή θεωρείται ότι η λέξη προήλθε από μια άγνωστη γλώσσα της περιοχής του νοτίου Καυκάσου - Εύξεινου Πόντου, από όπου επίσης δείχνει να κατάγεται η σύγχρονη άμπελος.
Η λέξη "κρασί" αντικατέστησε τη λέξη "οίνος" στους βυζαντινούς χρόνους. Η λέξη κατάγεται, με μεσολάβηση των τύπων κρασίν < κρασίον, από τη λέξη κράσις (ανάμειξη), που με τη σειρά της είναι παράγωγο του ελληνικού θέματος κρα ( ρήμα κεράννυμι = αναμειγνύω και ουσιαστικό κρατήρ = σκεύος ανάμειξης οίνου με νερό). Η ετυμολογία της λέξης αντανακλά τη συνήθεια των αρχαίων Ελλήνων να πίνουν το κρασί τους ανακατεμένο με νερό, σε σκεύη που ονομάστηκαν «Κρατήρες».
Το πότε και γιατί ξεκίνησε η συνήθεια ανάμειξης οίνου με νερό είναι άγνωστο. Πιθανότατα να ξεκίνησε αντίστροφα, δηλαδή με την ανάμειξη του νερού με κρασί, για θεραπευτικούς λόγους και στην εξέλιξη της συνήθειας να περάσαμε στην ανάμειξη του κρασιού με το νερό, δηλαδή μια σταδιακή αύξηση της ποσότητας του κρασιού, αφού οι ιδιότητές του γινόταν ολοένα και πιο προσφιλείς.
Ο περίφημος κρατήρας του Ευφρόνιου, που είναι ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της πρώιμης ερυθρόμορφης αγγειογραφίας στην Αττική. Το ζωγραφικό του έργο χρονολογείται μεταξύ 520 και 505 π.Χ., στην περίοδο που είναι γνωστή ως Πρώιμος Αρχαϊκός Ερυθρόμορφος Ρυθμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου