«Αν δεν θέλουν να εμβολιασθούν... μη σώσουν», είπε ο Άδωνις Γεωργιάδης. Μήπως τελικά αυτό είναι και το κυβερνητικό δόγμα;
Διακρίνω από κυβερνητικής πλευράς μια εντυπωσιακή χαλαρότητα σε σχέση με τον κίνδυνο που ελλοχεύει, ενώ ήδη τα κρούσματα αυξάνονται καθημερινά, οι ΜΕΘ πιέζονται έντονα και οι θάνατοι έχουν ξεπεράσει το φράγμα του τρόμου.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το εμβολιαστικό πρόγραμμα δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς και επιχειρήματα του τύπου αδάμαστη μεσογειακή ψυχή καταρρίπτονται από το εντυπωσιακό ρεκόρ της Πορτογαλίας, όπου το ποσοστό των εμβολιασθέντων ξεπερνά το 85%!
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ερμηνεύσει κάποιος την πραγματικότητα. Ο πιο απλός είναι να αποδεχθεί το προφανές, ότι κάτι πήγε στραβά στη διαχείριση του προβλήματος, να αναζητήσει τα αίτια και να προσπαθήσει να διορθώσει τα λάθη έστω και στην εκπνοή του αγώνα. Μπας και σωθούμε στην παράταση. Ο άλλος, πασπαλισμένος με μπόλικο βολονταρισμό, είναι να αναζητεί αλλού τη ρίζα του κακού. Και επειδή ο Χατζηπετρής δεν προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση, φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ συλλήβδην και πρωτίστως ο Πολάκης. Επομένως, θα μπορούσαμε στην βάση ενός τέτοιου συλλογισμού να αναρωτηθούμε «ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα», παρακολουθώντας ταυτοχρόνως δημοσκοπήσεις περί ποσοστού εμβολιασμού των ψηφοφόρων του κάθε κόμματος.
Δεν λέω, το φαινόμενο της άρνησης είναι υπαρκτό αλλά η ερμηνεία του είναι εξαιρετικά σύνθετη. Η κινητήριος δύναμη μπορεί να είναι ο φόβος, σκέτος, μεταφυσικός. Μπορεί επίσης αυτός να τροφοδοτείται από την άγνοια, από θεωρίες συνωμοσίας, από αυθαίρετα σενάρια που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, μαζί με μπόλικες fake ειδήσεις, από δεισιδαιμονία, από δογματισμό. Μπορεί όμως η κινητήριος δύναμη να συνιστά μια διαφορετική στάση, μια ριζοσπαστική προσέγγιση, άρα και μια επιφύλαξη απέναντι στην οποιαδήποτε μορφή εξουσίας του τύπου: «Δε θα μου πεις εσύ τι θα κάνω».
Όλα αυτά έχουν την σημασία τους για έναν και μόνο λόγο. Για να χαρτογραφήσουν οι ιθύνοντες την πολυπλοκότητα του προβλήματος προκειμένου να γίνουν πιο αποτελεσματικοί στην αντιμετώπισή του. Δεν προσφέρονται για πολιτικές αντιπαραθέσεις γιατί κάτι τέτοιο είναι σαφώς κατώτερο των περιστάσεων και σίγουρα δεν δίνει λύσεις που επειγόντως χρειαζόμαστε.
Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες καταστάσεων που προοιωνίζονται ότι το πράγμα ξεφεύγει (πάλι) ενώ οι καθ’ ύλην αρμόδιοι δείχνουν να επαναπαύονται στέλνοντας έτσι (εκούσια ή ακούσια) το ανάλογο μήνυμα και στην κοινωνία, με αποτέλεσμα όλοι λίγο πολύ να γινόμαστε πιο απρόσεχτοι. Πρώτα απ’ όλα, πού πήγαν οι επιστήμονες που μας ενημέρωναν σε καθημερινή βάση – ένα ραντεβού που περιμέναμε με ανυπομονησία. Η συστηματική παρουσία τους και μόνον ήταν μια διαρκής υπενθύμιση του κινδύνου που ελλοχεύει.
Δεύτερο, είναι απορίας άξιο πώς – ενδεχομένως σε κατάσταση νιρβάνα – συζητούσαν να γίνουν παρελάσεις στην βόρειο Ελλάδα όπου σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε ένα διαθέσιμο κρεβάτι στις ΜΕΘ. Και τρίτο, πώς γίνεται να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά σε μια σειρά περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα να απαγορεύεται η είσοδος των ανεμβολίαστων στα μπαρ, αλλά να επιτρέπεται στις εκκλησίες. Ο συγχρωτισμός ανεξάρτητα από τον χώρο που παρατηρείται είναι βασικός παράγοντας για τη διασπορά της νόσου.
Τι ακριβώς συμβαίνει; Η κυβέρνηση γνωρίζει άριστα ότι η έξαρση του ιού εκδηλώθηκε ακριβώς πριν ένα χρόνο μετά τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου. Στο παρά πέντε ακύρωσε τις μαθητικές παρελάσεις, αλλά πώς να ακυρώσει κάποιος το αναπόφευκτο, τους αλυσιδωτούς ασπασμούς στην εικόνα του Αγίου Δημητρίου; Εκείνοι που βιώνουν καθημερινά τον εφιάλτη προειδοποιούν ότι «ο εφιάλτης είναι εδώ». Που σημαίνει ότι πολύ σύντομα το κοντέρ των κρουσμάτων θα γράφει 5.000 και βάλε. Που σημαίνει ότι θα δοκιμαστούν σκληρά τα όρια του συστήματος υγείας το οποίο εδώ και πολύ καιρό μονοπωλείται από τον Covid-19 με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί για τις άλλες ασθένειες ως πλήρης ομπρέλα.
Αν δεν υπήρχε αυτό το περίφημο «μη σώσουν», θα στοιχημάτιζα ότι αργά ή γρήγορα, θα πάμε σε ένα είδος νέου lockdown, γιατί αυτό θα επέβαλαν τα επιδημιολογικά δεδομένα. Κάτι τέτοιο βέβαια θα είχε ως αποτέλεσμα να υποστούν τις συνέπειες (των οικονομικών περιλαμβανομένων) άπαντες εξίσου, εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι. Άσε που αυτή τη φορά τα μέτρα θα απέδιδαν ακόμη λιγότερο – για να μην ξεχνιόμαστε στο προηγούμενο παρατεταμένο lockdown βγήκαμε με περισσότερα κρούσματα από όσα είχαμε μπει. Αυτές τις δύο απλές σκέψεις κάνουν οι ιθύνοντες, καθώς επεξεργάζονται ταυτοχρόνως και τα στατιστικά στοιχεία των ΜΕΘ που δείχνουν σαφώς ότι οι νοσηλευόμενοι σ’ αυτές είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ανεμβολίαστοι. Ανεμβολίαστοι άλλωστε είναι και οι περισσότεροι συνάνθρωποί μας που χάνουν τη μάχη με τον κορονοϊό.
Μια ρηχή και ταυτόχρονα κυνική ανάγνωση όλων αυτών θα μπορούσε να οδηγήσει στο δόγμα... μη σώσουν. Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι έτσι. Ας ελπίσουμε ότι η εκστρατεία που σχεδιάζεται με τα SMS αλλά και οι στοχευμένες καμπάνιες στους θύλακες όπου εντοπίζεται μεγαλύτερη αντίσταση δεν είναι για το θεαθήναι και ας ελπίσουμε ότι ακόμη και στο παρά πέντε κάτι θα αποδώσουν. Ας ελπίσουμε τέλος ότι θα αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους: Όσοι κινούνται στην κεντρική πολιτική σκηνή, οι τοπικοί άρχοντες που παρακολουθούν απαθείς τους πολίτες του Δήμου ή της Περιφέρειάς τους να εκτροχιάζονται μπαίνοντας σε ζώνη υψηλού κινδύνου, χωρίς να παρεμβαίνουν για να «μην τους χαλάσουν τη ζαχαρένια τους», ο κατώτερος κλήρος που εναντιώνεται στην γραμμή της Ιεραρχίας, και φυσικά οι γιατροί εκείνοι που συστηματικά αποθαρρύνουν τους ασθενείς τους ως προς το εμβόλιο εμποτίζοντάς τους με βαριές δόσεις προβληματισμού.
Από όλους μας εξαρτάται η αποτροπή του δόγματος «μη σώσουν»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου