29 Νοεμβρίου 2021

Παρθένο Δάσος Χαϊντούς Το τελευταίο αδιατάρακτο δάσος της Ροδόπης


Στο δάσος της Χαϊντούς, που γεωφυσικά καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής Ροδόπης., διασχίζει κανείς μερικά από τα ωραιότερα δάση της Ευρώπης και η πιο κατάλληλη εποχή για να περιπλανηθεί κανείς στα μυστικά του είναι το φθινόπωρο.


«Το μοναδικό περιβάλλον που απαρτίζουν οι εδαφολογικές συντεταγμένες του, το ιδιαίτερο μικροκλίμα, οι βαθιές τομές των ποτάμιων δρόμων, η σχετική προσέγγισή του με την θερμή ζώνη της Μεσογείου επώασαν αυτή την εξαιρετική χλωρίδα με την πληθωριστική ποικιλία των δασών και την άγρια πανίδα.

Στο δάσος της Χαϊντού, το τελευταίο ανάχωμα της ανατολικής Ροδόπης, διασχίζει κανένας μερικά από τα ωραιότερα δάση της Ευρώπης. Η πιο κατάλληλη εποχή για να περιπλανηθεί κανείς στα μυστικά της Χαϊντού, είναι το φθινόπωρο.

Η αφετηρία όλων των διαδρομών βρίσκεται στο δασικό χωριό του Ερύμανθου. Παραμυθένιες στοές από πυροκόκκινα και χρυσαφιά μέλη σημύδων, οξιάς κι ερυθρελάτης κάνουν αδιατίμητη εμφάνιση κάτω από ένα οξύ, συντριπτικό φως που το εξαϋλώνουν οι κορφές και οι κορμοί των δέντρων. Αυτή η ομορφιά είναι τόσο απλόχερα χαρισμένη από τη φύση που θαρρείς πως θα σπάσει το κέλυφός της και θα ξεχυθούν από μέσα του όλα τα ξωτικά, οι νεράιδες και τ' αερικά του δάσους.

Σε κάθε σελίδα του βουνού αφουγκραζόμαστε το αναφιλητό του αέρα, μέσα στον υπερβατικό κι υπέροχο τόμο της ροδόπιας φύσης. Εισχωρούμε στον αειφόρο πλούτο του βουνού. Βγαίνοντας από το δάσος της οξιάς, ξεμπουκάρει ένας απίστευτος βοτανικός κήπος από λογής υπέροχα πρέμνα, κέδρα, αγριομολόχες, βολίτες και κρίνους.

Τα χρώματα γλυκαίνουν από την κατολίσθηση του ήλιου, τα φύλλα κοκκινίζουν και το δάσος αποβάλλει εκείνα τα σκληρά κάθετα διαγράμματα του φωτός.

Μοναδικής ομορφιάς λιβαδωτά γαληνεύουν το ατιθάσευτο βλέμμα. Οι οξιές γυμνώνουν κρατούν σπόρους και καρπίδια κατακόκκινα. Εδώ βρίσκεται το δασοόριο της οξιάς. Το μπάσιμο στο τελευταίο δάσος είναι παραμυθένιο, καθώς οι οξιές με τα πανύψηλα φιλντισένια κορμιά τους δίνουν μιαν άλλη διάσταση στο ύφος του φθινοπώρου αφήνοντας διάτρητες στοές μες από τις οποίες το βάδισμα γίνεται συναρπαστικό. Βρισκόμαστε απάνω ακριβώς στην παλιά συνοριακή λουρίδα της ελληνοβουλγαρικής τομής. Η στρογγυλεμένη κορυφούλα του Γυφτόκαστρου, με υψόμετρο 1.827 μέτρα, μας απονέμει το αριστείο μιας πολυσήμαντης θέας.

Ύστερα θα κατηφορίσουμε ως το Παρθένο δάσος. Τα χρώματα γλυκαίνουν από την κατολίσθηση του ήλιου, τα φύλλα κοκκινίζουν και το δάσος αποβάλλει εκείνα τα σκληρά κάθετα διαγράμματα του φωτός. Φτάνουμε στην είσοδο του δασικού προμαχώνα που ανοίγει σαν βεντάλια τις προκλήσεις του και αρχίζει αναπάντεχα να μας μυεί στα μυστήρια της παρθένας ζωής. Βρισκόμαστε σε υψόμετρο 1.540 μέτρων και μπροστά μας δυναμώνει ένα αλλιώτικο φως που βγαίνει κατευθείαν μέσα από τις κάθετες ροές των διυλισμένων ακτίνων.

Μπαίνουμε με κάθε προφύλαξη γι' αυτό που θα συναντήσουμε. Οι πελώριες οξιές πάνω στην ώρα ξεφλουδίζουν τα φυλλένια τους μαλλιά κι αφήνουν να υψωθεί ο περιούσιος λόγος τους, έτσι όπως τον ύφανε και τον έπλεξε η μοίρα ετούτου δω του τόπου. Το αδιατάρακτο δάσος της Χαϊντού ως διατηρητέο μνημείο είναι κρυμμένο βαθιά μέσα στον σφυγμό της δασικής πνοής και στον φλοιό της παρθένας γης και του γάργαρου νερού. Κι από τέτοια είναι πάμπλουτη η φύση της Ροδόπης και της Χαϊντού ειδικότερα.» σημειώνει ο ταξιωδικός συντάκτης του περιοδικού «Ελληνικό Πανόραμα» Κυριάκος Παπαγεωργίου.

 Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.




Δεν υπάρχουν σχόλια: