Του Γ.Τεκίδη
Όχι μόνο δεν ταιριάζει, αλλά στάθηκε μια από τις καίριες, τις γενεσιουργές αιτίες για την σημερινή του θλιβερή εικόνα. Την εικόνα της πλήρους απαξίωσης, της αναξιοπιστίας, της εν γένει χρεοκοπίας του πάλε-ποτέ ισχυρού συνδικαλιστικού
κινήματος.
Θα πει κάποιος, μα τότε στα χρόνια τα μεταδικτατορικά , τα χρόνια της
πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης, της ανάταξης του λαϊκού κινήματος και της δίψας
για ελευθερία και αγώνα για κατοχύρωση και επέκταση των εργατικών
κατακτήσεων, ήταν φυσικό να υπάρξει και ένα ρωμαλέο και αποφασιστικό
συνδικαλιστικό κίνημα (σ.κ). Και εδώ έγκειται η κοντόθωρη και αυτοπεριοριστική
προσέγγιση στελεχών του σ.κ. όπως και στελεχών του προοδευτικού δημοκρατικού
πολιτικού χώρου, μηδέ εξαιρουμένου και εκείνου του συντηρητικού, για το τι μέλει
γενέσθαι στο ζήτημα της μακροημέρευση της μαζικότητας και της αξιοπιστίας του
σ.κ, στις καινούργιες, στις μελλοντικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που
πλησίαζαν.
Ποιος αμφισβητεί το γεγονός σήμερα, ότι κόμματα και συνδικαλιστές όλων των
αποχρώσεων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, χρησιμοποίησαν σωματεία, συνδικάτα,
ακόμη και τις τριτοβάθμιες οργανώσεις ( ΓΣΕΕ,ΑΔΕΔΥ..) ως σκαλοπάτι, ως
αναβατήρα και εργαλείο, επίτευξης προσωπικών φιλοδοξιών και ιμάντα μεταφοράς
στον κόσμο της εργασίας, κομματικών επιδιώξεων και προτεραιοτήτων.
Σφάλλουν καθοριστικά όσοι υποβαθμίζουν, αμφισβητούν η και παρακάμπτουν ως
δευτερεύοντα παράγοντα, τις κακοποιητικές σε βάρος των συνδικάτων,
συμπεριφορές των παραπάνω. Συμπεριφορές και πρακτικές που συνέβαλαν τα
μέγιστα στην καταβαράθρωση, την κατάντια και την επί της ουσίας, διάλυση του
σ.κ. Συνδικαλιστικές παρατάξεις, κομματικά παραρτήματα απροσχημάτιστα,
λησμονώντας τον λόγο ύπαρξης τους, που κύρια συνοψίζονταν στην
αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα υπεράσπισης και προώθησης των εργατικών
αιτημάτων, των δικαιωμάτων των εργαζομένων, στην αντίσταση στις εργοδοτικές
και κυβερνητικές αντεργατικές μεθοδεύσεις, προέκριναν ως αμεσότητα και
καθήκον το πέρασμα πάνω από όλα της κομματικής γραμμής.
Ο χρωματισμός του σωματείου, ο ανάλογος με το χρώμα του κόμματος, ήταν το έπαθλο, το κατόρθωμα, το επίτευγμα των επαγγελματιών, με την κακή έννοια του όρου συνδικαλιστών, των αποκαλούμενων όχι άδικα και εργατοπατέρων. Φυσικά δεν παραλείπουμε και την εργοδοτική αυθαιρεσία και τις συντονισμένες μαζί της εκάστοτε κυβερνητικές αντεργατικές νομοθετικές μεθοδεύσεις, τους κατασταλτικούς κρατικούς
μηχανισμούς υπονόμευσης και τρομοκράτησης εργαζομένων και ελάχιστων
συνδικαλιστών που επέμεναν στην αγωνιστική αντιμετώπιση για την λύση
προβλημάτων που αντιμετώπιζαν.
Ακόμη, άγνωστη παραμένει για το σημερινό ηγετικό συνδικαλιστικό απολίθωμα, η αναγκαιότητα επεξεργασίας ενός νέου πλαισίου ερμηνείας, αντιμετώπισης και προσέγγισης, των νέων συνθηκών εργασίας και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει το σημερινό πρεκαριάτο. Τις νέες μορφέςεργασίας και παροχής υπηρεσιών, ακόμη και από το σπίτι. Τις μορφές και τον τρόπο οργάνωσης σε συλλογικότητες ικανές να αντιπαλέψουν και να λύσουν μέσα από αγωνιστικές διαδικασίες τα προβλήματα που συναντούν καθημερινά.
Κι όλα αυτά σε μια εποχή όπου ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, αμφισβητεί, αναθεωρεί και κηρύσσει τον πόλεμο στην εργασία, προχωρώντας στην νομοθέτηση αντεργατικών
διατάξεων, δίχως προσχήματα. Διατάξεων που αμφισβητούν ευθέως δικαιώματα
και κατακτήσεις εργαζομένων, που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν ακατάλυτα
διαχρονικά.
Ποιος περίμενε στο διάβα της τρίτης δεκαετίας του 21 ου αιώνα, ότι θα
επιχειρείτο η φαλκίδευση του οχτάωρου, η καθιέρωση της δωρεάν εργασίας, μέσω
της κατάργησης της υπερωριακής αμοιβής, η κατάργηση ουσιαστικά των
συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων και η προτροπή στη γενίκευση των ατομικών
συμβάσεων. Των ατομικών συμβάσεων της ανομίας, της χυδαίας εργοδοτικής
επιβολής, της επιστροφής στο ζοφερό μεσαίωνα. Είναι οι νόμοι της ακροδεξιάς
κυβέρνησης του Κυρ. Μητσοτάκη, ο 4670/2020 και ο 4808/2021 που
…αναβαθμίζουν και…εκσυχρονίζουν το σημερινό εργασιακό καθεστώς, στέλνοντας
το κατευθείαν στην εποχή του Κάρολου Ντίκενς.
Και ποια η αντίδραση, όσων θα έπρεπε να αντιδράσουν στην ακροδεξιά πανούκλα; . Ακούστηκε κάτι από την ΓΣΕΕ, από τον εξαφανισμένο εδώ και μια τριετία πρόεδρο της;. Υπήρξε έστω κάποια κοινωνική, συλλογική αντίδραση σε ότι ετοιμάζει, μεθοδεύει και νομοθετεί σε αγαστή συνεργασία με τον ΣΕΒ, το Μητσοτακικό καθεστώς;. Έρεβος και βαθύς ύπνος και από τα απομεινάρια του σ.κ., παρά τις όποιες σπασμωδικές και αδύναμες
προσπάθειες κάποιων συνδικαλιστών που επιμένουν στην όσμωση πέρα από
πολιτικές διαφορές , στην προσεγγίση, στην σύνθεση, την ενότητα μεταξύ των
εργαζομένων, την συναδελφικότητα, την χάραξη μιας αγωνιστικής γραμμής για την
αντιμετώπιση της αντεργατικής πολιτικής λαίλαπας. Κι όλα αυτά γιατί πιστεύουν
ειλικρινά πως τα προβλήματα δεν έχουν χρώμα, ούτε ταλανίζουν λιγότερο η
περισσότερο τους εργαζόμενους με κριτήριο την ιδεολογική και πολιτική τους
ταυτότητα.
Ίσως δε,οι σημερινοί λίγοι ακόμα επιμένοντες συνδικαλιστές, στην ανασυγκρότηση
και στο νέο ξεκίνημα ενός μαζικού, ενωμένου, ακομμάτιστου και όχι απολιτικού σ.κ,
με σημαία και προτεραιότητα την υπεράσπιση των θέσεων και των αιτημάτων των
εργαζομένων για μια αξιοπρεπή ζωή, να έχουν υπόψη τους και οδηγό συνάμα, την
συμπεριφορά και την αγωνιστική συνέπεια παλαιότερων συναδέλφων τους, που
συνέβαλαν στην καταξίωση και τον σεβασμό του σ.κ. Μια τέτοια λαμπρή
περίπτωση υπήρξε ο Θεοχάρης Παπαμάργαρης, πρόεδρος του συλλόγου
υπαλλήλων της τράπεζας της Ελλάδος (1976-1985), πρόεδρος ΟΤΟΕ 1976-1979 και
1987-1989.
Ο συνδικαλιστής που ένωσε, ενέπνευσε με την στάση και την
αξιοπρέπειά του, συνδυάζοντας τον λόγο και το επιχείρημα με την πράξη, που
κατέκτησε την αναγνώριση και καταξίωση από την μεγάλη πλειοψηφία των
εργαζομένων σε όλο τον τραπεζικό κλάδο. Αυτόν που συνέβαλε αποφασιστικά στην
επίλυση χρόνιων προβλημάτων των συναδέλφων του, μεταξύ των οποίων και την
θέσπιση της πενθήμερης εργασίας. Τον Θεοχάρη Παπαμάργαρη που ποτέ δεν
απέκρυψε τις πολιτικές και ιδεολογικές του θέσεις, αγωνιζόμενος επί σειρά ετών
από διάφορα μετερίζια της Αριστεράς. Ο Θεοχάρης Παπαμάργαρης γνωστός σε
όλους για την έμπρακτη αντίθεση και διαφωνία του στην κομματική ποδηγέτηση
του συνδικαλιστή, είχε το σθένος και την παρρησία να απεκδυθεί του κομματικού
του κουστουμιού, δρώντας στο σ.κ.
Θα υπάρξουν μιμητές του; Μακάρι.
ΥΓ Τι να πει κανείς που παρά την σημερινή συνδικαλιστική κατάντια, ακόμη και
τώρα στα αποτελέσματα αρχαιρεσιών σωματείων και συνδικάτων, δίπλα στο τίτλο
του ψηφοδελτίου της παράταξης και εντός παρένθεσης – για να μη ξεχνιόμαστε –
γράφετε και το κόμμα στο οποίο αυτό, πρόσκειται. Να ελπίζουμε στην αναγέννηση
του σ.κ με αυτή την νοοτροπία; Κομμάτι δύσκολο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου