Ιδιόκτητη και η πρωθυπουργική ιδιότητα

Του Γ.Τεκίδη
Δεν βαρεθήκανε ακόμη, κόμματα, συλλογικότητες, δημοσιολόγοι και λοιποί, να
εγκαλούν και να παροτρύνουν τον Κυρ. Μητσοτάκη, να αναλάβει τις ευθύνες του
και να παραιτηθεί ως ο μέγας υπεύθυνος και με απτά αποδεικτικά ενορχηστρωτής
του σκανδάλου των παρακολουθήσεων;. Γιατί όσο περίεργη μα και ερμηνεύσιμη
μέχρι ενός βαθμού τουλάχιστον, είναι η γενική και μη αναστρέψιμη αφασία του
επιτελικού παρακράτους, άλλο τόσο περίεργη και κουραστική είναι και η επιμονή
της αντιπολίτευσης και παραγόντων του δημόσιου βίου κατά καιρούς να
καταγγέλλουν της παρακρατική ανομία και να ζητούν παραιτήσεις από τους
πρωταγωνιστές της. Κι αυτό γιατί επί του θέματος και ειδικά για τα περί ευθύνης,
παραιτήσεις, ευαισθησίες και λοιπά, τόσο ο Κυριάκος όσο και τα υπόλοιπα μέλη της
πολιτικής συμμορίας κυβερνητικά και μη, έχουν δώσει ξεκάθαρες και μη
παρερμηνεύσιμες απαντήσεις: δεν τους αφορούν ούτε στο ελάχιστο οι παραπάνω
λέξεις και η σημασία τους, όπως δεν αφορούν κανένα για το τι κάνει και πως το
κάνει και αν είναι λάθος η σωστό, αν προκαλεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα,
κάποιος στο ιδιόκτητο σπίτι του. Γιατί τελικά δεν το παίρνουν οι άλλοι απόφαση
αυτό που με χίλιους τρόπους κραυγάζει ο Μητσοτάκης και οι συν αυτω, πως στην
ιδιοκτησία του ο καθένας κάνει οτι θέλει και λογαριασμό δεν υποχρεούται να
δώσει. Μα εδώ μιλάμε για την πρωθυπουργική ιδιότητα, για τον θεσμό, το κύρος
και την συνταγματική τάξη που αυτή εγγυάται. Η ίδια και εδώ απάντηση της
επιτελικής παράνοιας: και αυτή η ιδιότητα, κύριοι, είναι ιδιόκτητη και από την
ιδιοκτησία του, ουδείς παραιτείται.
Στοιχεία περιουσιακά, δηλαδή, όσο και αν ακούγεται τρομακτικά σουρεαλιστικό
κάτι τέτοιο, ακόμη και η πρωθυπουργική και οι υπουργικές και οι άλλες ιδιότητες
θέσεων του κρατικού μηχανισμού . Αυτή η πλήρης απουσία αίσθηση της
πραγματικότητας, η απερίγραπτη αναξιοπρέπεια που κάνει και αυτή την πολιτική
αλητεία να σκέφτεται πως υπάρχουν και χειρότεροι από την ίδια, κυριολεκτικά
συγκλονίζουν και βάζουν σε βαθειά περίσκεψη τόσο την εγχώρια, όσο και την
διεθνή κοινή γνώμη. Το πιθανότερο είναι την ερμηνεία και την εξήγηση τέτοιων
πολιτικών και ανθρώπινων συμπεριφορών να αναλάβουν άλλοι κλάδοι της
επιστήμης στο άμεσο μέλλον. Ακόμη και αν έχουμε να κάνουμε με μια χούντα,
ενδεδυμένη με πολιτικό μανδύα, κάποιοι η και κάποιος από αυτή θα φώναζε μετά
από όλη αυτή την ελεεινή κατάντια το ΄΄ ως εδώ… ΄΄. Ευσεβείς πόθοι, όνειρο
άπιαστο. Με τέτοιες βάναυσα ισοπεδωτικές προκλήσεις προς το λαϊκό αίσθημα και
κάθε έννοια δικαίου, λογικό θα ήταν να υπάρξουν αντιδράσεις και κοινωνική
έκρηξη, ως απάντηση στην προσπάθεια εκχυδαϊσμού και αλλοτρίωσης της
πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου. Αντί αυτού, η λαϊκή ύπνωση και η
περίεργη παραλυτική αναμονή για κάτι μελλοντικά απροσδιόριστο ακόμη που θα

φέρει ελπίδα, ανακούφιση και λύτρωση από το σημερινό φαιό παρόν, ακόμη είναι
η πραγματικότητα. Η πρόσφατη πρωτοβουλία ανθρώπων του πνεύματος, της
τέχνης, πολιτικών προσωπικοτήτων που καλούν σε εγρήγορση και αγωνιστική
ετοιμότητα για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, θεσμών και πολιτικών αξιών,
είναι ένα φώς και μια ελπιδοφόρα αρχή αφύπνισης του λαϊκού παράγοντα,
μπροστά στον πολιτικό και κοινωνικό ζόφο που ευαγγελίζεται το ακροδεξιό,
νεοφιλελεύθερο παρακράτος. Όπως και το κάλεσμα δια την διαδήλωση της 25ης
Αυγούστου έξω από τη βουλή και κατά την διάρκεια της συζήτησης για τα μαύρα
Μητσοτακικά πεπραγμένα, πολιτικών συλλογικοτήτων και φορέων.
Την κλιμάκωση των αγωνιστικών πρωτοβουλιών και την έναρξη της τελικής
αντεπίθεσης που θα τερματίσει το αντιλαϊκό Μητσοτακικό καθεστώς, για να
ξαναγίνουμε μια κανονική δημοκρατική χώρα, ο κόσμος την περιμένει από την
αξιωματική κύρια αντιπολίτευση. Τώρα είναι η ώρα του Σύριζα-ΠΣ.