ΕΝ ΨΥΧΡΩ με τον Γιάννη Χατζηιωάννου

 

Παίρνω μηνύματα από  αναγνώστες που μου δηλώνουν ότι η στήλη  τους λείπει και διερωτώνται πως και γιατί.

***

Τίποτε κακό. Εχω σώας τας φρένας αλλά ώρες- ώρες ντρέπομαι να εμπλακώ στο συρφετό της ειδησειομανίας και να ταυτιστώ με τους αυθεντίες της face-book λαγνείας.

***

Μπορεί στα κείμενά  και τα σχόλιά μου να υπήρχε πάντα ένας ιδεολογικός προσανατολισμός αλλά πάντα ξεχώριζα την ευπρεπή σάτιρα από τη χλεύη, την καταγγελία από την είδηση και τη στράτευση από την ανεξαρτησία.

***

Με θλίβει το γεγονός ότι κάποτε στήνονταν καριέρες με ρεπορτάζ και άρθρα γνώμης, σήμερα στήνονται μεροκάματα με fake-news από φτηνά εργαστήρια ιστοσελίδων που κατ' εντολήν του εντολοδόχου αμαυρώνουν πρόσωπα και συνειδήσεις.

***

Θα το δούμε το φαινόμενο σε έξαρση τους επόμενους μήνες, όσο πλησιάζουμε σε εθνικές αλλά και τοπικές εκλογές όπου η έλλειψη επιχειρημάτων θα αντικατασταθεί από καταγγελίες κάθε απόχρωσης από μαύρες έως ρόζ.

***

Για να διατηρήσεις το κύρος σου και τα "εύ" μιας 35χρονης διαδρομής ή θα πρέπει να αποστασιοποιηθείς ή να συνταχθείς με τα νέα δεδομένα μιας αστείας εποχής.

***

Είναι δύσκολο όμως να χειροκροτήσεις κάποιους για τα αυτονόητα, για τα μπάζα που ρίχνουν, για τις διαγραμμίσεις που κάνουν, για τις συναντήσεις ολκής, τις ατελείωτες ανέξοδες υποσχέσεις, για την εμπορευματοποίηση αρχών και ιδεών που ανερυθρίαστα κάνουν.

***

Βλέποντας ότι το πηλίκον γράφει μηδέν, δεν μπορείς να ελπίζεις σε φορεμένα πρόσωπα, ξεπερασμένες τακτικές και μέσα ενημέρωσης σε διατεταγμένη υπηρεσία.

***

 Με την ελπίδα ότι περνάμε ένα μεταβατικό στάδιο κι ότι κάτι νέο έρχεται, αποστασιοποιήθηκα αλλά δεν παραιτήθηκα. 

Τα καλύτερα έρχονται....