Kάστανα στη φωτιά

του γιαννη χατζηιωαννου

 Με τους καστανάδες, αυτούς με τις φουφούδες δεν τα πήγαινα καλά παιδιόθεν.

Αμέτι- μουχαμπέτι τόχαν να σου πουλήσουν δύο στα τρία ψητά κάστανα χαλασμένα και σάπια. Και δεν σέβονταν ούτε την τρυφερή σου παιδική ηλικία, ούτε την αξία της δυσεύρετης δραχμούλας. Το είχα κάνει τάμα πολλές φορές, σα μπορέσω να πάρω πολλά ψητά κάστανα, ούτε ένα σάπιο κι αν τύχαινε κανένα, να του το γύριζα πεσκέσι στη φουφού του.

Ελα όμως που ο καστανάς δεν ήταν τυχαίος, είχε τη δική του ιστορία, πρώτο τραπέζι πίστα και το χαλασμένο πήγαινε σύννεφο, ώσπου ξανά και ξανά έμενα με τη μυρωδιά του καψαλισμένου.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Εκείνη η άτιμη μυρωδιά του φρεσκοκαμμένου με τρυπούσε τα ρουθούνια σε κάθε ευκαιρία. Εψαχνα ευκαιρία για ανατροπή.

Πριν αρκετές μέρες επισκέφθηκα τη λαϊκή. Το μάτι έπεσε στα κάστανα, σωρός, αφθονία, λαμπίριζαν στο φως της ημέρας. Και τι τιμή! Μόνο 2 και τριάντα. Ηταν η ευκαιρία μου, να γεμίσω και την κατσαρόλα και τη φουφού, να φωνάξω και κάτι γειτονάκια που τα 'βλεπα στερημένα ,όπως τότε κι εμείς και να το δώσουμε να καταλάβει.

Αφού έγινε η μισή τελετή, ήρθε η μεγάλη στιγμή. Ανθρακας ο θησαυρός. Εννέα στα δέκα σάπια. Τα χτύπησε λέει αρρώστια, μεγάλη ζημιά. Ο καστανάς όμως απτόητος ξεπουλούσε.

Τώρα θα περιμένετε και ηθικό δίδαγμα. Δεν υπάρχει. Τα συμπεράσματα δικά σας. Προσωπικά βολευτήκαμε με κάτι προσφορές των 7 ευρώ χωρίς βέβαια καλάθι νοικοκυράς.

Υ.Γ. Κάθε προσπάθεια ταύτισης του κειμένου με την επικαιρότητα, ουδεμία βάση έχει , ούτε αφορά την κοινωνική σήψη που κατα πολλούς έχει διεισδύσει στη ζωή μας.