Στους γάμους πάει και κλαίει, και στις κηδείες... γελάει!

                                                              

  Του Γ.Τεκίδη

Φράση όπως η παραπάνω που συνήθιζαν οι παλαιότεροι προκειμένου να καταδείξουν το μέγεθος της εκτός τόπου και χρόνου συμπεριφοράς και στάσης κάποιου συνανθρώπου τους. Αν μάλιστα ο συγκεκριμένος τυχαίνει να φέρει και κάποιο αξίωμα από το οποίο πηγάζει και η ανάλογη ευθύνη για την προστασία των δημόσιων αγαθών και της εύρυθμης γενικά κοινωνικής λειτουργίας, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτός τυχαίνει να είναι ο πρωθυπουργός της χώρας.

 

Παραδεκτό από μεγάλο μέρος της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων και συντηρητικών στις πολιτικές απόψεις συμπολιτών μας, το μέγεθος ανεπάρκειας και έλλειψης δυνατοτήτων αντίληψης του Κυρ. Μητσοτάκη της πραγματικότητας και των ιδιαίτερα δύσκολών στιγμών που διέρχεται η κοινωνία. Αυτό που ονομάστηκε ως έλλειψη ενσυναίσθησης της συγκεκριμένης πραγματικότητας και που τον χαρακτηρίζει ιδιαίτερα, είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός. 

Μακριά και ξένος από βιώματα ανάγκης, ανέχειας, διακρίσεων και στενόχωρων καταστάσεων, αδυνατεί να κατανοήσει και να έρθει έστω και νοερά στη θέση της κοινωνικής σήμερα πλειοψηφίας που πάσχει και αγκομαχά κυριολεκτικά για να επιβιώσει. Και βέβαια δεν είναι αμάρτημα καθοσιώσεως το να γεννηθεί και να μεγαλώσει κάποιος σε άνετο από κάθε άποψη περιβάλλον και με υπερεπάρκεια υλικών αγαθών, που δίνουν την δυνατότητα πραγμάτωσης στόχων και επιθυμιών σου και γενικά σου εξασφαλίζουν μια τριφηλή ζωή. 

Η απροκάλυπτη αλαζονεία, η ανεπιτυχής προσπάθεια του Κυρ. Μητσοτάκη να παραστήσει κάτι που δεν είναι και που ουσιαστικά απεχθάνεται, είναι αυτό που προκαλεί. Η βαθειά  πεποίθηση για την προσωπική του ανωτερότητα απέναντι όλων των άλλων, η προσποιητή συγκατάβαση, ανοχή και πλαστή ευγένεια προς τους καθημερινούς ανθρώπους, αυτούς που παλεύουν για τα προς το ζην και που είναι ΄΄ εξαρτημένοι από τον μισθό και το μεροκάματο ΄΄ όπως το διατυπώνει ο ίδιος, είναι αυτά που τον χωρίζουν από την κοινωνική πλειοψηφία.

Ματαιοπονεί τόσο ο ίδιος όσο και το επικοινωνιακό  επιτελείο για την δημόσια εικόνα του. Μια εικόνα που απέχει πολύ από αυτή του λαϊκού ηγέτη. Του ηγέτη που επικοινωνεί άμεσα με το λαϊκό στοιχείο, ακόμη και από  τις πρώτες φράσεις που  θα εκστομίσει δημόσια. Χάρισμα που λίγοι πολιτικοί ηγέτες είχαν πριν και μετά την μεταπολίτευση. Η Μητσοτακική πριγκηπική έκφραση συνοδευόμενη από το ανάλογο ύφος και την επιτηδευμένη έπαρση, στοιχεία που δίχως να το επιδιώκει δηλώνουν έτσι κι αλλιώς το χάος που τον χωρίζει από τον όχλο, την πλεμπάγια, που απλά της κάνει τη χάρη να την κυβερνήσει. 

Εκεί όμως που η κατάσταση ξεφεύγει εντελώς και κλαίς και γελάς ταυτόχρονα, είναι όταν υποδύεται τον καθημερινό, απλό, λαϊκό πολίτη που  απευθυνόμενος στους πολιτικούς του αντιπάλους, τους ψέγει ασκώντας κριτική και με βαριές εκφράσεις. Έτσι προχθές καταλαμβανόμενος από…γνήσια αγανάκτηση και λαϊκό οίστρο, αποκάλεσε την αξιωματική αντιπολίτευση και τον πρόεδρο της, μεταξύ των άλλων και ως ΄΄ αριστερούς του χαβιαριού ΄΄ και γέλασαν και οι πικραμένοι τοίχοι. 

Η έκφραση  σώματος και προσώπου του Κυρ. Μητσοτάκη ακόμη και στις δημόσιες εμφανίσεις του όταν απευθύνεται στον κόσμο, είναι καταλυτικοί μάρτυρες που προσυπογράφουν την απόσταση που τον χωρίζει από τον λαό, από τους ανθρώπους του μόχθου. Στοιχεία αψευδή που μαρτυρούν πως δεν είναι ένας από αυτούς τους πολλούς στους οποίους απευθύνεται. Απέχει ο ίδιος πανηγυρικά έτη μακράν από την γνήσια λαϊκή όσμωση και την ανεπιτήδευτη λαϊκότητα και επικοινωνιακή ικανότητα που διέθεταν στο παρελθόν ο Α. Παπανδρέου και τώρα ο Αλ. Τσίπρας.

Ίσως στις επερχόμενες εκλογές ο λαός του κάνει την χάρη να τον απαλλάξει από το καθημερινό άγος, να υποδύεται τον λαϊκό ηγέτη που ματώνει δίπλα στους συμπολίτες του… κατανοώντας τα βάσανα τους. Ο πρίγκιπας με τους πρίγκιπες, μακριά από την μιαρή λαϊκάντζα.