ΕΝ ΨΥΧΡΩ με τον Γιάννη Χατζηιωάννου

 Εγινε της μόδας τελευταία οι πρωτοεμφανιζόμενοι ως υποψήφιοι στο χώρο της  πολιτικής να έχουν προμετωπίδα της παρουσίας τους τη φράση "εγώ δεν είμαι πολιτικός".

***

Παράδοξο να δηλώνεις απ'τη μια υπεύθυνα ότι δεν είσαι κι απ΄την άλλη να ξοδεύεις κάποιες εργατοώρες και ίσως κάποιες περιουσίες για να γίνεις.

***

Ετσι λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά στο παράδοξο, το ξαναλέω, που κάποιοι δημοφιλείς καλλιτέχνες, βετεράνοι, ποδοσφαιριστές, άνεργοι και χορτασμένοι επιστήμονες με σύνθημα, δεν είμαστε πολιτικοί, να διεκδικούν πολιτικούς ρόλους και επόμενο είναι να εκκολάπτεται μια νέα πολιτική γενιά που  υποτιμάει τη νοημοσύνη μας.

***

Δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο να κάνεις κάτι που δεν το τιμάς και το απαξιώνεις. Θέλεις να βοηθήσεις, ως είθισται να λέγεται, και από αγρότης και από νομικός και από γιατρός και από μηχανικός, μπορείς.

***

Ομως ξέρω, δέχτηκες αφόρητες πιέσεις από μερίδα του λαού να στρατευθείς προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

***

Η τακτική αυτή, φτωχή έμπνευση μεταφερόμενων επικοινωνιολόγων, είναι συμβατή βέβαια με το πολιτικό ήθος της εποχής αλλά δεν  μας αφαιρεί  το δικαίωμα να προστατεύσουμε την αισθητική μας καθόσον το εφυολόγημα και αντιαισθητικό είναι  και άκρως υποκριτικό. Ενίοτε, κρείτον του λαλείν το σιγάν.

***

Θα προτιμούσα έναν απλό καθαρό λόγο, αποτέλεσμα ανοικτού διαλόγου με τους ψηφοφόρους από τις συγκεντρώσεις με μονάδα μέτρησης τα καθίσματα.

***

 Οπως και θα προσθέσω στα μείον την πεπαλαιωμένη αμερικανόφερτη μόδα των familiar images και τα κονσερβοποιημένα λογίδρια αδαπάνως προσφερθέντων εθελοντών, δίκην ερασιτεχνών ηθοποιών.

***

Φτάνει λοιπόν, μας τα είπαν κι άλλοι. Θα προτιμούσα να ακούω φιλόδοξα σχέδια, όραμα και να βλέπω ανοικτούς διαλόγους κι όχι άκομψες αγιοποιήσεις υποψηφίων μέσω μονολόγων.