Ας βάλουμε τέρμα στην ενέργεια του διχασμού

Ρέα Καραγιάννη
Θρηνούμε όλοι οι Έλληνες, θρηνούμε όλοι οι άνθρωποι για τους αγγέλους που φύγαν.
Μα αυτό που ξεχνάμε είναι πως είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι γι’ αυτήν τη δολοφονία.
Όλοι εμείς που ξεχαστήκαμε μες στις σκιές του πυκνού πεδίου της ύλης και της ενσάρκωσης.
Κατεβήκαμε σε τούτον τον κόσμο για να βιώσουμε την εμπειρία του δυϊσμού, του διχασμού, της δράσης αντίδρασης.
Υποδυθήκαμε ρόλους κακούς για να αντιληφθούμε τη φύση του καλού. Εμείς οι ίδιοι θύτες και θύματα, γιατί αλλιώς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τον ρόλο της Ειμαρμένης.
Μόνο που δυστυχώς, μέσα στο πεδίο της αμνησίας, κάποιοι ταυτίστηκαν με τον ρόλο κι έχασαν τη σύνδεση με το είναι τους.
Πέσαμε απ’ την Ενότητα και ξεχάσαμε ποιοι πραγματικά είμαστε.
Μέσα στον κόσμο των απατηλών μορφών και των άπειρων ερεθισμάτων για τις αισθήσεις μας, χάσαμε τον δρόμο μας προς τον θεϊκό εαυτό μας.
Εξορίσαμε τη Γυναίκα, βιάσαμε τη θηλυκότητα, φιμώσαμε την καρδιά και τη σοφία της.
Κι έτσι άντρες και γυναίκες μείναμε λειψοί.
Κι ο κόσμος ζει από τότε πολέμους, μίσος, βία, διχασμό και φθόνο.
‘Ενας κόσμος χαμένος γιατί δεν έχει κανένα σεβασμό προς τη ζωή, γιατί χύνει αίμα αθώων και στήνει ανδριάντες σε φονιάδες.


Αρρωστήσαμε απ’ την ασθένεια της ψυχρής λογικής που δεν αντιλαμβάνεται πως είμαστε όλοι κύτταρα ενός οργανισμού.
Αυτή η ασθένεια που πλήττει τον δυτικό κόσμο και, δυστυχώς, την Ελλάδα.


Διάβασα και τι δε διάβασα αυτές τις μέρες από ανθρώπους που πανηγύριζαν πάνω στα συντρίμμια του τούρκικου σεισμού.
Αυτοί οι ίδιοι τώρα αναρτούν κρεμάλες για τα Τέμπη.
Οι ίδιοι θύματα και θύτες.
Χαμένοι μέσα στην ψευδαίσθηση της χωριστικότητας.


Ξεχάσαμε πως είμαστε όλοι οι άνθρωποι πλασμένοι απ’ την ίδια θεϊκή ουσία κι ο καθένας μοναδικός. Πως “υπάρχουν τόσοι δρόμοι για τον θεό όσες κι οι ανάσες των ανθρώπων”.
Εγκαταστήσαμε μέσα μας έναν δικτάτορα, έναν σατράπη.
Φιμώσαμε, βιάσαμε, ευνουχίσαμε, δολοφονήσαμε τον αδελφό άνθρωπο, γιατί είναι διαφορετικός από μας.
Κι έτσι εγκαταστήσαμε κι απ’ έξω μας δικτάτορες, ανάξιους πολιτικούς εκπροσώπους μας.


Αφεθήκαμε στον ρόλο του θύματος, του αδικημένου, λησμονώντας πως πρώτοι εμείς αδικήσαμε.
Λέει ο πυθαγόρειος δάσκαλος Σπυρίδων Νάγος:
“Μην πληγώνεις, μην φονεύσεις ποτέ τον αδελφό σου άνθρωπο, έστω και αν είναι αμαρτωλός. Δεν ξέρεις και συ κι εγώ πόσες φορές στην πορεία της ψυχής μας κατά τις αλλεπάλληλες ενσαρκώσεις μας δεν υπήρξαμε εγκληματίες, κακούργοι, αμαρτωλοί. Όμως η στοργή των δυνάμεων της Φύσεως, το φως του Ηλίου και οι φροντίδες των ανωτέρων συνειδήσεων μας βοήθησαν με τις δοκιμασίες και τον πόνο να μάθουμε και να ακολουθούμε το καλό και το πρέπον.»
Δεν ξέρεις, θα προσθέσω εγώ, πόσες φορές γεννηθήκαμε Τούρκοι, Κινέζοι, Αφρικανοί, άντρες, γυναίκες, πλούσιοι και φτωχοί.

Ειπώθηκε πως ο σεισμός στην Τουρκία ήταν τιμωρία απ’ τους ουρανούς για τα κρίματα αυτού του λαού.

Τώρα, με τα Τέμπη τι είναι;
Ας μου πουν αυτοί που δικάζουν.
Είναι πάλι τιμωρία απ’ τους Ουρανούς;

Πόσο μονοδιάστατοι και περιορισμένοι πνευματικά είμαστε που παίρνουμε θέση για το πως εργάζεται η θεία Δίκη και η θεία Ειμαρμένη!
Πόσο έχουμε συρρικνώσει το Πνεύμα μας.

Την βαρέθηκα αυτή την ενέργεια του διχασμού, όπως νομίζω τη βαρέθηκε και η ανθρωπότητα στην πλειονότητά της.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι στον σεισμό στην Τουρκία και στη Συρία, στο ατύχημα στα Τέμπη χάθηκαν παιδιά των ανθρώπων, δικά μας παιδιά.
Και είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι γι’ αυτό. Όσο θα θεωρούμε τον άλλο άνθρωπο εχθρό, είμαστε στη χωριστικότητα, άρα λειψοί κι αδύναμοι.
Έρμαια των κάθε λογής πολιτικάντηδων του “διαίρει και βασίλευε”.
Μας κυβερνάνε ανάξιοι αλαζόνες γιατί, όχι μόνο το επιτρέψαμε αλλά το επιλέξαμε κιόλας.
Όσο δεν αντιλαμβανόμαστε ότι εμείς είμαστε ο άλλος άνθρωπος, οι ανάξιοι εξουσιαστές θα είναι η προβολή κι ο καθρέφτης μας.
Κατά πως λέει ο Καβάφης, “τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, τον θυμωμένο Ποσειδώνα δεν θα τους συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει ομπρός σου.”
Ας γκρεμίσουμε τα τείχη του φόβου και της ενοχής κι ας χτίσουμε επιτέλους γέφυρες αδελφοσύνης, αλληλεγγύης και αγάπης.
Ας πραγματώσουμε έναν κόσμο που θα βρίσκεται στην ενότητα, γιατί θα τιμά την ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα.
Ζούμε σε έναν κόσμο αφθονίας, όπου κάθε έλλειψη, κάθε στέρηση είναι ψευδεπίγραφη. Έναν κόσμο που μπορούμε να βιώσουμε ευδαιμονία, ειρήνη, δικαιοσύνη.
Ας σεβαστούμε της Ειμαρμένης το θείο έργο κι ας αφήσουμε να κριθεί ο καθένας απ’ τις επιλογές που κάνει.
Οι “υπνωτισμένοι”απ’ την ψευδή περιγραφή του κόσμου, οι εγκλωβισμένοι απ’ τη γοητεία της εξουσίας και της δύναμης, θα πληρώσουν το δικό τους τίμημα, μέχρι κάποτε να ξυπνήσουν κι αυτοί.
Και οι αμετανόητοι, οι εγωιστές, όσοι συνειδητά επιλέγουν τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, ανάλογα με το χρώμα, τη φυλή, τη θρησκεία, τις ερωτικές προτιμήσεις, τις πολιτικές πεποιθήσεις και πάει λέγοντας, ας μείνουν η μειοψηφία που φθίνει σε έναν πλανήτη που αλλάζει ραγδαία.
Ας τους σταματήσουμε, καταργώντας μέσα μας την ψευδαίσθηση της χωριστικότητας.
Ας τους αφήσουμε πίσω, στη λήθη του χρόνου.
Κι εμείς αρκετούς ρόλους υποδυθήκαμε. Έχουμε κατακτήσει, νομίζω πια, τη γνώση και την ωριμότητα ως ανθρωπότητα να πετάξουμε τις μάσκες.
Είναι καιρός η θεά Αθηνά να ξανανέβει στον θρόνο της, δηλαδή μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

Ας ευχηθούμε οι ψυχές που τόσο γρήγορα έφυγαν, γρήγορα να επιστρέψουν και να βοηθήσουν την ανθρωπότητα να γιατρέψει τις πληγές της.

ς ξεκινήσουμε έναν χορό αδελφοσύνης, με μπροστάρισσες τις μάνες στα συντρίμμια του τρένου και στα χαλάσματα του σεισμού.


Ρέα Καραγιάννη