ΕΝ ΨΥΧΡΩ με τον Γιάννη Χατζηιωάννου

 

Διάβασα την επιστολή Τσακιρίδη, μια κατάθεση ψυχής ομολογουμένως που προσωπικά δεν με εξέπληξε. Θα έλεγα μάλιστα ότι άργησε να γίνει αποτυπώνοντας ένα τοπίο γκρίζο.΄

***

Η υποψηφιότητα του Νίκου από την αρχή είχε κάποια ηρωϊκά στοιχεία που καθ' οδόν έπαιρναν χαρακτηριστικά θυσίας δεδομένης της διαφαινόμενης αυτοδιάλυσης του ΠΑΣΟΚ.

***

Ενα ΠΑΣΟΚ που πανηγύρισε στις εκλογές της 21ης Μαϊου με περισσή αυταρέσκεια μολονότι μπόρεσε να καρπωθεί μόλις 1,5 μονάδα από τις 13 που έχασε ο Σύριζα.

***

Ενα ΠΑΣΟΚ που στηρίχτηκε στο νομό στην υποψηφιότητα Κουτρούπα που πήρε στις πλάτες του όλο το επικοινωνιακό βάρος και το διέσωσε κατά κάποιον τρόπο.

***

Μ' ένα ΠΑΣΟΚ τροφοδότη στελεχών δεξιών συνδιασμών, θεατή μιας χαλαρής ηγεσίας, δεν μπορούσε να ευδοκιμήσει μια τέτοια υποψηφιότητα εκτός κι αν έμπαινε σε λειτουργία το θαύμα της απλής αναλογικής.

***

Ομως και οι σχέσεις ΠΑΣΟΚ- Σύριζα πήγαιναν απ' το κακό στο χειρότερο απομακρύνοντας κάθε ελπίδα συνεργασίας μετά από τους απρόβλεπτους λαρυγγισμούς του Ανδρουλάκη.

***

Και οι σύντροφοι.Στην παρεα της Κομοτηνής ο Νίκος δεν ήταν ιδιαίτερα αρεστός λόγω του Παπανδρεϊκου του παρελθόντος, ήταν όμως ανεκτός λόγω συγκυρίας με πρόσχημα μια ψευδεπίγραφη ενότητα που ποτέ δεν υπήρξε αφού τα 3/4 των στελεχών είχαν ήδη ταχθεί με Κουκοδήμο, Γερολιόλιο, Ντούμο.

***

Δεν θα μπορούσε φυσικά ο Τσακιρίδης να γίνει το εξιλαστήριο θύμα ενός κομματικού πατριωτισμού την ώρα που σύντροφοι και συνοδοιπόροι απολάμβαναν έμμισθους και μη θώκους αντιδημαρχίας, προεδρείων, περνώντας στην αντιπέρα όχθη.

***

Θεωρώ ότι η κίνηση Τσακιρίδη ήταν επιβεβλημένη, αναμενόμενη χωρίς να συμφωνώ με το timing. Επρεπε να δώσει σε κάποιους μέτοικους μια ακόμη ευκαιρία για να εκτεθούν ακόμη περισσότερο στα μάτια της κοινής γνώμης.