Διαβήτης τύπου 1: To δημοφιλές φάρμακο που μπορεί να πάρει τη θέση της ινσουλίνης

 

Η θεραπεία με σεμαγλουτίδη θα μπορούσε να φανεί υποσχόμενη για την ύφεση του αρχόμενου διαβήτη τύπου 1 έως και την ελαχιστοποίηση της ανάγκης για ενέσεις ινσουλίνης σύμφωνα με νέα έρευνα

Aν και η χρήση της, αλλά και το όνομα της  σεμαγλουτίδης, βρέθηκε στο προσκήνιο λανθασμένα ως μια ουσία με την ιδιότητα να οδηγεί σε ευκολότερη απώλεια βάρους, η πρωταρχική της χρήση προορίζεται για τους ασθενείς με διαβήτη τύπου 2. Σύμφωνα, όμως, και με νεότερη μελέτη, το ίδιο αποτελεσματική φαίνεται πως είναι η δράση της και για τους ασθενείς με διαβήτη τύπου 1.

Πιο συγκεκριμένα, η θεραπεία των νεοδιαγνωσθέντων ασθενών με διαβήτη τύπου 1 με σεμαγλουτίδη έχει την ικανότητα να μειώσει δραστικά ή ακόμη και να εξαλείψει την ανάγκη τους για ενέσεις ινσουλίνης. Τα παραπάνω αποτελούν τα ευρήματα μιας μικρής μελέτης του Πανεπιστημίου του Μπάφαλο, που δημοσιεύθηκε στο New England Journal of Medicine.

«Τα ευρήματά μας είναι, παρ’ όλα αυτά, τόσο ελπιδοφόρα για την πρώτη διάγνωση των ασθενών με διαβήτη τύπου 1 που είμαστε τώρα απόλυτα επικεντρωμένοι στην επιδίωξη μιας μεγαλύτερης μελέτης για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα» προσθέτει ο δρ Paresh Dandona, διακεκριμένος καθηγητής του State University of New York System στο Τμήμα Ιατρικής, πρώην επικεφαλής του Τμήματος Ενδοκρινολογίας στη Σχολή Ιατρικής και Βιοϊατρικών Επιστημών Jacobs του Πανεπιστημίου του Μπάφαλο και κύριος συγγραφέας της μελέτης.

Συνολικά, μελετήθηκαν από το 2020 έως το 2022 10 ασθενείς στο Κέντρο Κλινικών Ερευνών του Τμήματος Ενδοκρινολογίας του Πανεπιστημίου, οι οποίοι είχαν διαγνωστεί τους τελευταίους τρεις έως έξι μήνες με διαβήτη τύπου 1. Το μέσο επίπεδο HbA1c (το μέσο επίπεδο σακχάρου στο αίμα ενός ατόμου σε διάστημα 90 ημερών) κατά τη διάγνωση ήταν 11,7, πολύ πάνω από τη σύσταση της Αμερικανικής Διαβητολογικής Εταιρείας για HbA1c 7 ή κάτω.

Αρχικά, οι ασθενείς έλαβαν θεραπεία με χαμηλή δόση σεμαγλουτίδης, ενώ έλαβαν επίσης ινσουλίνη κατά τη διάρκεια του γεύματος, αλλά και βασική ινσουλίνη. Καθώς η μελέτη συνεχιζόταν, η δοσολογία της σεμαγλουτίδης αυξήθηκε, ενώ η ινσουλίνη κατά τη διάρκεια του γεύματος μειώθηκε, προκειμένου να αποφευχθεί η υπογλυκαιμία.

«Μέσα σε τρεις μήνες, καταφέραμε να εξαλείψουμε όλες τις δόσεις ινσουλίνης κατά τη διάρκεια του γεύματος για όλους τους ασθενείς» επισημαίνει ο δρ Dandona, «και μέσα σε έξι μήνες καταφέραμε να εξαλείψουμε τη βασική ινσουλίνη σε 7 από τους 10 ασθενείς. Αυτό διατηρήθηκε μέχρι το τέλος της περιόδου παρακολούθησης των 12 μηνών».

Στο διάστημα αυτό, η μέση HbA1c των ασθενών μειώθηκε σε 5,9 στους έξι μήνες και σε 5,7 στους 12 μήνες.

Φάρμακα σε νέους στόχους

Για περισσότερο από μια δεκαετία, ο δρ Dandona ενδιαφερόταν για το πώς τα φάρμακα που αναπτύχθηκαν για τον διαβήτη τύπου 2 θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου 1. Ο ίδιος και οι συνεργάτες του ήταν οι πρώτοι που μελέτησαν πώς η λιραγλουτίδη, ένα άλλο φάρμακο για τον διαβήτη τύπου 2, θα μπορούσε να λειτουργήσει σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 1 σε μια παλιότερη μελέτη.

«Όσο επεκτείναμε το ερευνητικό μας έργο, διαπιστώσαμε ότι ένα σημαντικό ποσοστό αυτών των διαβητικών εξακολουθεί να έχει κάποιο απόθεμα ινσουλίνης στα β-κύτταρα του παγκρέατός τους. Αυτό το απόθεμα είναι πιο εντυπωσιακό τη στιγμή της διάγνωσης, όταν το 50% της ικανότητας εξακολουθεί να υπάρχει. Αυτό μας επέτρεψε να υποθέσουμε ότι η σεμαγλουτίδη, η οποία λειτουργεί μέσω της διέγερσης της έκκρισης ινσουλίνης από το β-κύτταρο, θα μπορούσε δυνητικά να αντικαταστήσει τη χορήγηση ινσουλίνης κατά τη διάρκεια του γεύματος» εξηγεί ο δρ Dandona.

Οι πιο συχνές παρενέργειες για τους ασθενείς ήταν η ναυτία και ο έμετος καθώς και η καταστολή της όρεξης, γεγονός που οδήγησε αρκετούς ασθενείς σε απώλεια βάρους, ένα αποτέλεσμα που σύμφωνα με τον δρ. Dandona αποτελεί γενικά πλεονέκτημα, δεδομένου ότι το 50% των ασθενών με διαβήτη τύπου 1 στις ΗΠΑ είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι.