Στο άκουσμα της «Αστερομάτας», αυτού του σπάνιου τραγουδιού για τα δεδομένα του γνωστού ευρωπαϊκού διαγωνισμού, δε μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Καμαρώνω τόσο πολύ την Κλαυδία, αυτήν την νέα γυναίκα που βγαίνει μπροστά με το ταλέντο και τη δουλειά της κάνοντας περήφανες και περήφανους τους δικούς της ανθρώπους. Πόσο ταιριαστή η αισθητική και το περιεχόμενο του τραγουδιού στα διαχρονικά βιώματά μας.
Του Γιώργιου Τσερτεκίδη
Εκτός από την αυθύπαρκτη καλλιτεχνική αξία του τραγουδιού, μέσα μου λειτουργεί σαν ένα γλυκό και όμορφο ύμνο στον ξεριζωμό και τη μνήμη. Η καθεμιά και ο καθένας μπορεί να το εκλάβει διαφορετικά, αυτό βέβαια είναι το όμορφο με κάθε μορφή τέχνης και έκφρασης. Οι δικές μου σκέψεις, αυτομάτως, ταξιδεύουν στις ρίζες μας. Σε μέρη του Ελληνισμού αρχαία. Εκεί που χτίστηκαν όνειρα, γιορτάστηκε η ζωή, θρηνήθηκε ο θάνατος. Εκεί που βιώθηκε η ζωή με χίλιους δυο τρόπους από ανθρώπους απλούς σαν όλες και όλους εμάς.
Πόντος, Μικρά Ασία, Ανατολική Θράκη, Ανατολική Ρωμυλία, Κωνσταντινούπολη. Εκεί δε ζούσαν εξωγήινοι, ζούσαν άνθρωποι με ένα σκληρό πυρήνα της ταυτότητάς τους ίδιο με αυτόν της δικής μας, Ελληνίδες και Έλληνες, Ρωμιοί. Άνθρωποι με όνειρα, ελπίδες, κόπους, έρωτες, αγάπες, πόνους, θρήνους. Όσο και να μας απορροφά το σήμερα, οι ακραίες ανισότητες, η εκμετάλλευση, τα σύγχρονα ναυάγια και προβλήματά μας, δε γίνεται να ξεχάσουμε τις ρίζες μας. Ούτε τις γενοκτονίες, ούτε τις εθνοκαθάρσεις, ούτε τα πογκρόμ.
Τεράστιο μέρος του Ελληνισμού βρέθηκε σε αυτόν τον τόπο ως πρόσφυγας από τις προαναφερθείσες πατρίδες Του. Δε λυπάμαι καθόλου αν θεωρηθώ γραφικός και για να ακριβολογήσω, δε δίνω δεκάρα για αυτό το ενδεχόμενο. Για το λόγο αυτό δε μπορεί τίποτα και κανείς να μου απαγορεύσει να θυμηθώ το μαχαίρι, τη φωτιά, την ατίμωση και τον ξεριζωμό όπως αυτά βιώθηκαν από τους προγόνους μας. Αυτά τα κοινά μας βιώματα μάς έφεραν στο σήμερα και στο εδώ.
Σε ένα κράτος που μπορεί ορισμένες φορές να μας κουράζει, να μας απογοητεύει ή ακόμη και να μας εξοργίζει, αλλά κυριολεκτικά είναι το μόνο που έχουμε. Λύση δεν είναι να το εγκαταλείψουμε στην τύχη του, ούτε στα χέρια των λίγων που δούλευαν και δουλεύουν για τους λίγους, αλλά με το φιλότιμό μας να το κάνουμε να δουλέψει καλύτερα, να γίνει καλύτερο για τους πολλούς. Πάντα θα ασκούμε κριτική και θα αντιπαλεύουμε την εκμετάλλευση και τις ανισότητες, αλλά παράλληλα χρειάζεται όλες και όλοι μας να κάνουμε το καλύτερο δυνατό ώστε το project που λέγεται Ελλάδα να έχει διάρκεια, αλλά και επιτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου