ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΟΥΓΚΟΥΡΕΛΑΣ
Πριν λίγες μέρες δόθηκε στη δημοσιότητα η πρόταση του Συλλόγου με την επωνυμία ‘‘Σύλλογος ατόμων πληγέντων δυστυχήματος Τεμπών 28-2-2023’’ και της κ. Μαρίας Καρυστιανού για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής στη Βουλή σχετικά με το δυστύχημα των Τεμπών και όσα ακολούθησαν αυτού.
Η πρόταση (file:///C:/Users/%CE%97%CE%9F%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9A/Desktop/%CE%A4%CE%95%CE%9C%CE%A0%CE%97/Protasi_Proanakritikis_Tempi_KM_klp_Final.pdf) είναι ένα πλήρες νομικό κείμενο 72 σελίδων, το οποίο, ως η φύση του εγγράφου επιβάλλει, καταγράφει τα ποινικά αδικήματα που οι υπογράφοντες το κείμενο θεωρούν ότι διεπράχθησαν πριν, κατά και μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και παράλληλα προσδιορίζει και τα θεσμικά πρόσωπα επί των οποίων επιρρίπτονται κατηγορίες, πρόσωπα που δεν άλλα από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό μέχρι και 10 άλλους Υπουργούς και Υφυπουργούς.Φυσικά, στο πλαίσιο ενός άρθρου, δεν γίνεται να αναλυθεί η άνω πρόταση που έχει το εύρος ενός μικρού βιβλίου, ωστόσο, προσωπικά, θέλω να εκφράσω δημόσια κάποιες παρατηρήσεις μου προκειμένου να ‘‘ξεδιαλυθούν’’ ορισμένα σημεία της φιλολογίας των ημερών αναφορικά με τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία των συγγενών των θυμάτων του δυστυχήματος.
Κατά πρώτον, η πρόταση αφορά τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής στη Βουλή, σύμφωνα με τα οριζόμενα στα άρ. 153 επ. του Κανονισμού της. Βασική αποστολή αυτής της Επιτροπής, η οποία ασκεί καθήκοντα Εισαγγελέα, είναι η διερεύνηση των εξεταζόμενων ποινικών αδικημάτων της πρότασης, η οποία (πρόταση) ασφαλώς πρώτα θα πρέπει να έχει υπογραφεί και κατατεθεί από 30 τουλάχιστον βουλευτές. Επομένως, κρίσιμο είναι να τονιστεί ότι το πρώτο στάδιο είναι η διερεύνηση, αυτή είναι η λέξη ‘‘κλειδί’’. Ακόμα, λοιπόν, κι αν κάποιος αμφισβητεί σφόδρα την τέλεση των ποινικών αδικημάτων της συγκεκριμένης πρότασης, η ‘‘δημοκρατία’’ μας, άραγε δεν οφείλει να μην αφήσει τίποτε απολύτως ‘‘αδιερεύνητο’’ για ένα δυστύχημα που όχι μόνο συγκλόνισε το πανελλήνιο αλλά, όπως έχω ισχυριστεί, μεταξύ άλλων, θα καταγραφεί και στην πολιτική ιστορία του τόπου;
Κατά δεύτερον, θέλω να θυμίσω, και δεν θα σταματήσω να το κάνω για όσες φορές χρειαστεί, τι, κατά την προσωπική μου τουλάχιστον αντίληψη, είναι στην ουσία η ‘‘υπόθεση των Τεμπών’’. Αυτή η ουσία είναι απολύτως κρίσιμη, διότι όχι μόνο αποτελεί κριτήριο της νομικής και ρεαλιστικής αξιολόγησης της άνω πρότασης των συγγενών των θυμάτων και οποιασδήποτε άλλης πρότασης για τη σύσταση Επιτροπής στη Βουλή, αλλά επειδή συνιστά και το κριτήριο που θα χρησιμοποιήσουν οι (μελλοντικοί) μελετητές της Ελληνικής Ιστορίας επί του κομβικού ερωτήματος αν διαχειρίστηκε θεσμικά ορθώς την όλη υπόθεση το πολιτικό σύστημα της χώρας και, κυρίως, αν τελικά αποδόθηκε πραγματική δικαιοσύνη για όλα όσα έλαβαν χώρα(;).
Έχω γράψει και σας καλώ να θυμηθούμε ότι (ίδετε το άρθρο μου ‘‘Γιατί είναι δύσκολο να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη στην υπόθεση των Τεμπών’’, https://www.pieriasnea.gr/2025/03/blog-post_70.html): ‘‘…η υπόθεση των Τεμπών είναι μια ‘‘σύνθεση’’ διττού χαρακτήρα. Είναι, τουτέστιν, στοιχειοθετημένη σε δύο διακριτά και αυτοτελή επίπεδα που πρέπει να τύχουν ξεχωριστής αξιολόγησης. Έχει να κάνει από τη μια με μια ομάδα αξιόποινων πράξεων που οδήγησαν κυρίως (και όχι μόνο) σε κατά συρροή ανθρωποκτονίες, οφειλόμενες είτε στη σύγκρουση των τρένων αυτήν καθεαυτήν, είτε στην πυρόσφαιρα που προκλήθηκε από τη σύγκρουση (εξ’ ου και λέμε ότι κάποιοι από τους επιβάτες κάηκαν ‘‘ζωντανοί’’). Από την άλλη, έχει να κάνει με την ‘‘άμεση αποκατάσταση του πεδίου’’, όπως τη χαρακτήρισε ο τότε Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, Χρήστος Τριαντόπουλος, άλλως με το ‘‘μπάζωμα’’ που κατά τους συγγενείς των θυμάτων είχε ως στόχο αλλά και ως επελθόν αποτέλεσμα τελικά την εξαφάνιση των αποδεικτικών στοιχείων για να ‘‘καλυφθούν’’ και να ‘‘προστατευτούν’’ κάποιοι. Αυτή δε η δεύτερη διάσταση, σχετίζεται νοηματικώς άρρηκτα, όπως έχω ισχυριστεί, με τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου στην Ελλάδα’’.
Κατά τρίτον, συνεπώς, θα πρέπει να ερωτηθεί αν η άνω πρόταση (72 σελίδων) για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής καταγράφει, αποτυπώνει, επεξηγεί και κυρίως επιμερίζει φερόμενες (ερευνητέες) αξιόποινες πράξεις και στα δύο άνω διακριτά πεδία της υπόθεσης των Τεμπών(;), όπως θα έπρεπε, αν θέσει κάποιος ως γνώμονα την άνω διττή ουσία της υπόθεσης. Η απάντηση είναι ξεκάθαρη και μονολεκτική: Ναι. Ειδικότερα:
Στο πρώτο επίπεδο, αυτό που έχει να κάνει με τα ‘‘παραγωγικά αίτια’’ του δυστυχήματος και τις σχετιζόμενες με αυτά, κατά περίπτωση και κατά πρόσωπο, εγκληματικές συμπεριφορές, προτείνεται από τους συγγενείς των θυμάτων να διερευνηθούν τα ποινικά αδικήματα των ανθρωποκτονιών από ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή, των σωματικών βλαβών από ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή, της κακουργηματικής έκθεσης κατά συρροή, της κακουργηματικής πράξης των επικίνδυνων παρεμβάσεων στη συγκοινωνία μέσων σταθερής τροχιάς με αποτέλεσμα τον θάνατο μεγάλου αριθμού προσώπων (άρθρο 291 § 1 περ. δδ’ ΠΚ), της κακουργηματικής απιστίας σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου (άρθρο 390 § 2 ΠΚ), της παράβασης καθήκοντος, της παρασιώπησης εγκλημάτων (άρ. 232 ΠΚ) και της απάτης σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά τον Κανονισμό 1939/2017 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου σχετικά με την εφαρμογή ενισχυμένης συνεργασίας για τη σύσταση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας και κατά τον Ν. 4689/2020.
Το δεύτερο επίπεδο, αυτό που έχει να κάνει με το αν ‘‘καταπατήθηκε’’, αμέσως μετά το δυστύχημα, η δημοκρατία και το κράτος δικαίου στην Ελλάδα, είναι εξίσου (ίσως και περισσότερο) σημαντικό και κατά τη γνώμη μου ανάγει την υπόθεση από ένα πεδίο ερευνώμενων σωρευτικών εγκλημάτων που είχαν ως βάση ένα πραγματικό γεγονός (δυστύχημα) σε ένα ερευνητέο ιστορικο-πολιτικό φαινόμενο σχετικά με τη λειτουργία της δημοκρατίας στη χώρα.
Έχω εξηγήσει, ίσως, επιτρέψτε μου, από τους πρώτους (ίδετε το άρθρο μου ‘‘Αν υπήρξε συγκάλυψη για το δυστύχημα των Τεμπών τι σημαίνει αυτό για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα’’, https://olympiobima.gr/an-ypirxe-sygkalypsi-gia-to-dystychima-ton-tebon-ti-simainei-afto-gia-to-kratos-dikaiou-stin-ellada/): ‘‘Η κ. Καρυστιανού καταγγέλλει επί της ουσίας ανοίκεια, αθέμιτη και διαβρωτική για τα θεμέλια του πολιτεύματος μας, παρέμβαση της κορυφής της εκτελεστικής εξουσίας στο έργο της Δικαιοσύνης, στην οποία ούτως ή άλλως θα κατέληγε η υπόθεση, δηλαδή εξωθεσμική και αντιδημοκρατική παρέμβαση της μιας εξουσίας επί της άλλης και ειδικότερα (και πιο απλά) της εκτελεστικής εξουσίας που ασκείται από την Κυβέρνηση προς τη δικαστική εξουσία που ασκείται από τους κατά τόπο και καθ’ ύλη αρμόδιους δικαστικούς λειτουργούς.
Η αρχή της διάκρισης των εξουσιών, όμως, όπως αποτυπώνεται στο άρθρο 26 του Συντάγματος, δηλαδή η καθιέρωση και διακριτότητα και η, με θεσμική ιδιοπροσωπεία, λειτουργία της εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας στη χώρα αποτελεί, κατά τη συνταγματική θεωρία, μια από τις οργανωτικές βάσεις του πολιτεύματός μας, δομικό συστατικό δηλαδή του σκληρού εννοιολογικού πυρήνα της ίδιας της Δημοκρατίας….
Κράτος δικαίου, λοιπόν, είναι το κράτος εκείνο στο οποίο η τριχοτομημένη κατά τα άνω σύμφωνα με το άρ. 26 του Συντάγματος κρατική εξουσία περιορίζεται με κανόνες, εκφάνσεις και λειτουργίες, και δη κανόνες, εκφάνσεις και λειτουργίες που στην πανηγυρική ιδεολογικο-πολιτική τους διατύπωση περιλαμβάνονται και ξεκινούν από το ίδιο το δημοκρατικό Σύνταγμα και εξειδικεύονται στην, υπό την κανονιστική αύρα του Συντάγματος, νομοθεσία που παράγει η νομοθετική εξουσία (η Βουλή). Υπό αυτήν την έννοια, το κράτος δικαίου ταυτίζεται αλλά και εννοιολογικά συμπίπτει με το συνταγματικό κράτος, σε εκ διαμέτρου αντίθεση με το ασύντακτο ή το μοναρχικό ή το απολυταρχικό κράτος. Και δια ταύτα, θεωρείται ως κατάκτηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού και ως επίτευγμα και πειστήριο της προόδου της Ανθρωπότητας’’.
Σε αυτό δε το δεύτερο επίπεδο, οι συγγενείς των θυμάτων του δυστυχήματος προτείνουν τη διερεύνηση της τέλεσης των αδικημάτων της υπόθαλψης – παρεμπόδισης της δικαιοσύνης κατ’ άρθρο 231 ΠΚ και της εσχάτης προδοσίας κατ’ άρθρο 134 ΠΚ.
Χωρίς να θέλω ‘‘ευλογήσω τα γένια’’ μου, εδώ απλά σημειώνω ότι έχω γράψει για το άρθρο 231 ΠΚ και δη όταν σχεδόν κανείς στη χώρα δεν μιλούσε για αυτό και δεν ήθελε να ‘‘ενταχθεί’’ (αυτό το άρθρο του ΠΚ) στη δημόσια για το δυστύχημα συζήτηση. Συνεπώς, θεωρώ ότι δεν γινόταν (δεν θα ήταν δυνατόν) οι συγγενείς των θυμάτων να το ‘‘παραλείψουν’’ από την πρότασή τους. Συγκεκριμένα, είχα τονίσει (δείτε στο άρθρο μου ‘‘Γιατί είναι δύσκολο να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη στην υπόθεση των Τεμπών’’): Έπειτα από τα παραπάνω, λοιπόν, αυτό που βασικά πρέπει να απασχολήσει, σε αυτό το δεύτερο διακριτό επίπεδο, τους δικαστικούς λειτουργούς είναι η (πιθανή) εφαρμογή του άρθρου 231 του Ποινικού Κώδικα (‘‘Υπόθαλψη - Παρεμπόδιση της Δικαιοσύνης) με βάση με το οποίο ‘‘Όποιος εν γνώσει ματαιώνει τη δίωξη άλλου για κακούργημα ή πλημμέλημα που διέπραξε τιμωρείται με φυλάκιση έως τρία (3) έτη ή χρηματική ποινή’’ (παρ. 1) αλλά και ‘‘Όποιος παρεμποδίζει την απονομή της δικαιοσύνης, ασκώντας αυθαίρετη παρέμβαση, πριν ή κατά τη διάρκεια έρευνας οποιασδήποτε αρχής …με κατάχρηση θέσης εξουσίας… προκειμένου να αποκρύψει, καταστρέψει, αλλοιώσει, αφαιρέσει, αντικαταστήσει αποδεικτικά στοιχεία ή να παρεμποδίσει την πρόσβαση σε αυτά ή τη χρήση τους…. τιμωρείται: α) με φυλάκιση τουλάχιστον ενός (1) έτους και χρηματική ποινή, αν η διερευνώμενη πράξη αφορά πλημμέλημα, και β) με φυλάκιση τουλάχιστον τριών (3) ετών και χρηματική ποινή, αν η διερευνώμενη πράξη αφορά κακούργημα’’ (παρ. 3)’’.
Πολύς, ωστόσο, λόγος έγινε για το γεγονός ότι στην πρόταση των συγγενών των θυμάτων περιλαμβάνεται και η διερεύνηση της τέλεσης του αδικήματος της ‘‘εσχάτης προδοσίας’’ από τον Πρωθυπουργό. Ειδικά, οι φιλοκυβερνητικοί, στηριζόμενοι βασικά στην αντίληψη που ο μέσος πολίτης έχει για την έννοια της ‘‘εσχάτης προδοσίας’’, ‘‘ξεσπάθωσαν’’. Άλλοι απλώς μίλησαν ότι κάτι τέτοιο είναι ‘‘υπερβολικό’’ ή θα ήταν πολιτικά πολύ… ‘‘βαρύ’’. Άλλοι ‘‘χαιρέκακα διατυμπάνισαν’’ το (δήθεν) ‘‘μοιραίο λάθος’’ της Μαρίας Καρυστιανού. Άλλοι δε βρήκαν την ευκαιρία με νόημα να ειρωνευτούν κιόλας (‘‘Στείλτε τον προδότη Μητσοτάκη στο Γουδί’’)!
Οφείλω να ομολογήσω, καταρχάς, ότι όντως στην αντίληψη της κοινής γνώμης η ‘‘εσχάτη προδοσία’’ ταυτίζεται με κινήσεις που πλήττουν φανερά και άμεσα τη δημοκρατική τάξη, όπως ένα πραξικόπημα, ή με καταστάσεις εθνικής καταστροφής (όπως η Μικρασιατική Καταστροφή) ή μείζονος εθνικής απώλειας (όπως η κατάληψη του 37% του εδάφους της Κύπρου από τους Τούρκους). Πώς, λοιπόν, μπορεί να θεωρηθεί ως ‘‘εσχάτη προδοσία’’, έστω και αν είναι έτσι όπως τα λένε οι συγγενείς των θυμάτων, ένα … ‘‘μπάζωμα’’;
Έχοντας, όμως, υπόψη, όσα κατέγραψα παραπάνω για την ουσία της υπόθεσης και το δεύτερο διακριτό της πεδίο, αναφορικά με τη δημοκρατία, με το κράτος δικαίου και ασφαλώς αναφορικά με τη διάκριση των τριών εξουσιών που είναι η κορωνίδα της συνταγματικής δημοκρατίας, διαβάστε τι λέει το άρθρο 134 του ΠΚ:
«1. Όποιος επιχειρεί με βία ή απειλή βίας να καταλύσει, να μεταβάλει, να αλλοιώσει ή να καταστήσει ανενεργό, διαρκώς ή προσκαίρως, το δημοκρατικό πολίτευμα που στηρίζεται στη λαϊκή κυριαρχία ή θεμελιώδεις αρχές ή θεσμούς του πολιτεύματος αυτού ή να αποστερήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή αυτόν που ασκεί την προεδρική εξουσία, τον Πρωθυπουργό, την Κυβέρνηση ή τη Βουλή από την εξουσία που έχουν κατά το Σύνταγμα, τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη.
2. Με την ίδια ποινή τιμωρείται και: α) όποιος επιχειρεί να τελέσει την πράξη της προηγούμενης παραγράφου με κατάχρηση της ιδιότητάς του ως οργάνου του κράτους ή με σφετερισμό της ιδιότητας αυτής, καθώς και β) όποιος ασκεί την εξουσία που ο ίδιος ή άλλος κατέλαβε με τους τρόπους και τα μέσα που προβλέπει το άρθρο αυτό.
3. Θεμελιώδεις αρχές και θεσμοί του πολιτεύματος θεωρούνται στο Κεφάλαιο αυτό: α) η ανάδειξη του Αρχηγού του Κράτους με εκλογή, β) το δικαίωμα του λαού να εκλέγει τη Βουλή με γενικές, άμεσες, ελεύθερες, ίσες και μυστικές ψηφοφορίες μέσα στα συνταγματικά χρονικά πλαίσια, γ) το κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης, δ) η αρχή του πολυκομματισμού, ε) η αρχή της διάκρισης των λειτουργιών, όπως προβλέπεται στο Σύνταγμα, στ) η αρχή της δέσμευσης του νομοθέτη από το Σύνταγμα και της εκτελεστικής και της δικαστικής λειτουργίας από το Σύνταγμα και τους νόμους, ζ) η αρχή της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και η) η γενική ισχύς και προστασία των ατομικών δικαιωμάτων που προβλέπει το Σύνταγμα.».
Κατ’ εφαρμογή των παραγράφων 2 και 3 του άρθρου 134 ΠΚ, επομένως, ‘‘Εσχάτη Προδοσία’’ τελείται (και) όταν κάποιος ενεργεί με κατάχρηση της ιδιότητάς του ως οργάνου του κράτους ή με σφετερισμό της ιδιότητας αυτής, με αποτέλεσμα, λόγω της ‘‘εκμετάλλευσης’’ της ιδιότητας του οργάνου του κράτους και της υπέρβασης των ορίων των θεσμικών του καθηκόντων, να ακυρώνεται στην πράξη από την υπερβατική συγκεκριμένη συμπεριφορά του η αρχή της διάκρισης των εξουσιών, όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα, η αρχή της δέσμευσης της εκτελεστικής εξουσίας από το Σύνταγμα και τους νόμους και η αρχή της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.
Αν κάποιοι, λοιπόν, θεωρούν υπερβολικό ή πολιτικά … ‘‘βαρύ’’ αυτό που προβλέπει ο νόμος (ειδικά οι παρ. 2 και 3 του άρ. 134 του ΠΚ) για τη (νομική) έννοια της ‘‘εσχάτης προδοσίας’’, ας καταργήσουμε τότε τον νόμο. Με μια τροπολογία. Έτσι απλά. Για να μην… ‘‘μπερδεύεται’’ και ο κόσμος με την εν λόγω έννοια. Φαίνεται, όμως, ότι … ‘‘βαρύ’’ δεν είναι, στην πράξη, αυτό που ο νόμος προβλέπει (για την ‘‘εσχάτη προδοσία’’). Πολύ… ‘‘βαρύ’’ (μάλιστα ‘‘βαρύτερο’’ δεν γίνεται) αντιθέτως είναι, στην πράξη, όλο το πλέγμα των ερευνητέων (φερόμενων) πράξεων της εκτελεστικής εξουσίας (βλ. Μαξίμου) αμέσως μετά το δυστύχημα.
Σας τα είχα πει, με παρρησία και χωρίς φόβο, εξαρχής άλλωστε (δείτε το άρθρο μου ‘‘Αν υπήρξε συγκάλυψη για το δυστύχημα των Τεμπών τι σημαίνει αυτό για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα’’): ‘‘Αν, επομένως, οι αξιώσεις των οικογενειών των θυμάτων εμποδίστηκαν στη συγκεκριμενοποίηση και τελική έκφρασή τους δια ‘‘συγκαλύψεως’’, δηλαδή με συγκεκριμένες καταγγελθείσες ήδη ενέργειες, από την εκτελεστική εξουσία, τότε η διάκριση των εξουσιών ‘‘κονιορτοποιήθηκε’’, οι εγγυήσεις του κράτους δικαίου εξαφανίστηκαν, η αρχή της νομιμότητας της διοίκησης καταπατήθηκε, η αρχή της δικαστικής προστασίας του πολίτη ‘‘τσαλακώθηκε’’, η αρχή της ακροάσεως δεν εφαρμόστηκε, η απονομή της δικαιοσύνης, κατ’ άρθρο 87 του Συντάγματος, ‘‘αλλοιώθηκε’’ και η αρχή του φυσικού δικαστή, κατ’ άρθρο 8 του Συντάγματος, αγνοήθηκε’’.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, επιθυμώ να κλείσω αυτό το κείμενο (ένα ακόμη για την υπόθεση των Τεμπών) με ορισμένες καταληκτικές παρατηρήσεις που, κατά την άποψή μου, έχουν να κάνουν με την απόλυτη ουσία. Έτσι, λοιπόν:
Πρώτον, η πρόταση για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής από τους συγγενείς των θυμάτων του δυστυχήματος, δεδομένων των συνθηκών που επικρατούν στην πολιτική ζωή της χώρας, των χαρακτηριστικών του ‘‘κομματικού φαινομένου’’ (που επιτάσσει ‘‘κομματική πειθαρχία’’ του αιρετού, μερικές φορές ως και σε σημείο… ‘‘εξευτελισμού’’ του) και της ευρύτερης κουλτούρας των πολιτικών προσώπων, είναι σίγουρο (ή, ας πω, σχεδόν σίγουρο) ότι δεν θα ‘‘προχωρήσει’’. Διαθέτει, όμως, αναμφισβήτητο ηθικό έρεισμα, έχει ‘‘νομική λογική’’ (αν σκεφθεί κάποιος τα δύο διακριτά πεδία της όλης υπόθεσης) και (θα) έχει (και) ‘‘ιστορικό αποτύπωμα’’, θα καταγραφεί δηλαδή με έντονα γράμματα στην Ιστορία του Τόπου.
Δεύτερον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενεπλάκη αυτοβούλως στην υπόθεση με συγκεκριμένες δημόσιες τοποθετήσεις του και με συγκεκριμένη στοχοθεσία (που καλύτερα απ’ όλους μας αυτός γνωρίζει), αν και, όπως νομίζω, οποιοσδήποτε άλλος ομοιόβαθμός του σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του Πλανήτη λογικά θα απέφευγε κάτι τέτοιο. Αφού ‘‘μπλέχτηκε’’, λοιπόν, δεν πρόκειται να ‘‘ξεμπλέξει’’. Τα ‘‘Τέμπη’’, ακόμη κι αν τα ‘‘προσπεράσει’’, φαινομενικά ή συγκυριακά, ‘‘αβρόχοις ποσί’’, θα τον ‘‘ακολουθούν’’ και δη όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στην ίδια του τη ζωή. Ας θυμάται δε ότι η ζωή ‘‘κρύβει εκπλήξεις’’ κάποιες φορές και ειδικά για τους πολιτικούς, όταν αυτοί ‘‘ξεπεζεύουν’’ από το ‘‘άρμα της εξουσίας’’….
Τρίτον, τα ‘‘Τέμπη’’, σε συνέχεια άλλων ‘‘υποθέσεων’’, αποτελούν ‘‘ορόσημο’’. Είναι το ‘‘ορόσημο’’ εκείνο που καταδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο το γεγονός ότι η χώρα δεν αντέχει άλλο αυτήν την… πραγματικότητα, είναι η ‘‘υπόθεση ορόσημο’’ η οποία, βγάζοντας κυριολεκτικά εκατομμύρια Έλληνες στους δρόμους, υπερτονίζει την ανάγκη να ‘‘αλλάξει η χώρα ρότα’’. Οι ‘‘υγιείς δυνάμεις’’ του τόπου, λοιπόν, οι υπάρχουσες και όσες δημιουργηθούν, φέρουν το βάρος της ιστορικής, εθνικής ευθύνης στο να συντελέσουν στη μεγάλη αλλαγή που έχει άμεση ανάγκη η Ελλάδα!
Τέταρτον, εμπειρικά γνωρίζουμε ότι στο βάθος του Χρόνου για μια ‘‘υπόθεση’’, όσο ‘‘πολύκροτη’’ και αν είναι αυτή και όσα πολλά και αν λέχθηκαν για αυτήν, λίγα, ευτυχώς ή δυστυχώς, κρατάει στην ‘‘προθήκη’’ της η Ιστορία και λίγα ‘‘εγγράφει’’ η συλλογική μνήμη. Όλα τα άλλα, τα πολλά, σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά, τα ‘‘παραχώνει στα ντουλάπια’’ της. Αυτά δε τα λίγα είναι είτε φράσεις, είτε ‘‘σημεία καμπής’’, είτε μεμονωμένα ‘‘στιγμιότυπα’’ (‘‘instantané’’ γαλλιστί).
Έτσι, κάποιες φορές, ‘‘στροβιλίζοντας’’ στο μυαλό μου την υπόθεση των Τεμπών, σκέφτομαι και ‘‘μοχλεύω’’ το ‘‘ενσταντανέ’’ σύμφωνα με το οποίο, αν αληθεύει (;;;), πρόσωπο μέσα στο Μαξίμου (δείτε στη διεύθυνση https://www.newsbreak.gr/politiki/857092/apokalypsi-ypoyrgos-oryotan-sto-maximoy-teleionete-me-to-mpazoma-giati-tha-sas-gam-o-oloys/), απευθυνόμενο προς τους ‘‘παράγοντες’’ που κατ’ εντολή έσπευσαν στο σημείο του δυστυχήματος, φέρεται να είχε εκστομίσει τη φράση: ‘‘Τελειώνετε με το μπάζωμα γιατί θα σας …… όλους’’.
Προβλέπω, λοιπόν, και αναλαμβάνω προσωπικά το ρίσκο της πρόβλεψής μου, ότι τούτο το ‘‘ενσταντανέ’’, ειδικά αν αποδειχθεί, συν τω χρόνω, ότι είναι ένα αληθινό γεγονός, θα ‘‘καταγραφεί’’ και θα ‘‘μείνει’’ στην Ιστορία. Μάλιστα, ίσως γίνει και η φράση με την οποία, τηρουμένων των αναλογιών και υπό ορισμένες συνθήκες, θα περιγράφεται από τους ….μελλοντικούς η … δική μας (τωρινή) εποχή.
Προσωπικά δε, αν αληθεύουν (;;;) τα παραπάνω, θα ήθελα πάρα πολύ κάποια στιγμή να μάθω ποιο ήταν το συγκεκριμένο πρόσωπο, στο οποίο φέρεται να ανήκει η άνω φράση. Όπως, επίσης, θα ήθελα πάρα πολύ, πάλι αν αληθεύει το ‘‘γεγονός’’, να πληροφορηθώ το πού ακριβώς βρισκόταν εκείνη την ώρα ο Πρωθυπουργός…. Τι λέτε; Δεν θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε….;
Κατερίνη, 13/6/2025
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΟΥΓΚΟΥΡΕΛΑΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
LLM IN INTERNATIONAL COMMERCIAL LAW
LLM IN EUROPEAN LAW
Cer. LSE in Business, International
Relations and the political science
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου