Στον Δημήτρη Κυριακού

Γράφει ο Γιάννης Χατζηιωάννου

Με παρέλυσε  κυριολεκτικά το άγγελμα του θανάτου του Δημήτρη Κυριακού. Είχα τόσα να πω, να γράψω αλλά μου στάθηκε αδύνατο. Είχα κάποιους λόγους να τον θεωρώ σαν δικό μου παιδί αφού παιδιόθεν τον έζησα. Κρατάω στη μνήμη μου ένα λιγνό ξανθό παιδάκι, ήρεμο και πράο, έναν πραγματικό άγγελο.

 Μια άγνωστη πλευρά της πορείας του στο πλατύ κοινό με συγκινούσε ιδιαίτερα. Τα δύσκολα παιδικά του χρόνια.

Από φτωχή εργατική οικογένεια που πάλευε για τον επιούσιο. Όπως οι περισσότεροι μας τότε. Απ’ τα εφηβικά του χρόνια έκανε εποχιακές δουλειές για να στηρίξει το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα, ενώ παράλληλα ξεχώριζε για τις μαθητικές του επιδόσεις.

Στην Θεολογία πιστεύω ότι βρέθηκε συμπτωματικά. Όμως την αγάπησε, την υπηρέτησε και την εμβάθυνε. Την πολιτική την έβλεπε πάντα με επίκεντρο τον άνθρωπο και αφοσιώθηκε στα κοινά δίνοντας δείγματα ήθους, σεμνότητας και αλληλεγγύης.

Η οικογένειά του πρέπει να είναι περήφανη όπως κι εμείς όλοι άλλωστε που τον ζήσαμε, τον γνωρίσαμε, τον ξεχωρίσαμε.

Αιωνία του η μνήμη.