«Μη κρίνετε, για να μη κριθείτε» (Ματθ. 7:1)

ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ 

Έχεις συνειδητοποιήσει πλήρως πόσο κακό είναι να κρίνουμε τους άλλους; Όταν κρίνουμε ένα άλλο πρόσωπο, εκφράζουμε συνάμα κρίση για τον εαυτό μας. Είναι σαν να δηλώνουμε ότι εμείς ποτέ δεν είχαμε ανάγκη συγχώρησης ή χάριτος· ότι ποτέ δεν έχουμε πέσει ούτε κινδυνέψαμε να πέσουμε· ότι είχαμε πάντα τα πιο αγνά κίνητρα. Κοντολογίς, ότι δεν έχουμε ποτέ μετανοήσει για κάτι, επειδή ποτέ δεν χρειάστηκε να το κάνουμε!

Η καρδιά που κρίνει, κοιτάζει αφ’ υψηλού· η καρδιά που κρίνει δεν έχει δει ακόμα τη δική της αμαρτία· η καρδιά που κρίνει είναι αμετανόητη. Από τη στιγμή που αρχίζουμε να κοιτάμε τον εαυτό μας, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει ένα δοκάρι στο δικό μας μάτι, και συνειδητοποιούμε πόσο ρεζιλευτήκαμε. Από τη στιγμή που πραγματικά μετανοήσουμε, τα μάτια μας πλένονται, και αρχίζουμε να βλέπουμε με κατανόηση και έλεος τους άλλους που αποτυγχάνουν. 

Αρχίζουμε να εκτιμούμε τους άλλους ως ανώτερους από μας. Βέβαια, αυτή δεν είναι μια στάση που μπορούμε να υιοθετήσουμε με δική μας βούληση – είναι το αποτέλεσμα της χάρης, που έρχεται να μας πλύνει και να μας αναζωογονήσει, καθώς ταπεινωνόμαστε. Σκέψου διάφορους ανθρώπους που έχεις μπει στον πειρασμό να επικρίνεις ή να υποτιμήσεις και άφησε το Άγιο Πνεύμα να σου δώσει αγάπη για αυτούς. 

Η μετάνοια είναι μια λέξη αναζωογονητική για όσους γνωρίζουν τη δύναμή της. Με αυτή μπορούμε να ανακαλύψουμε εκ νέου την αγάπη του Θεού μέσα μας· και δεν είναι μακριά, αν και μπορεί να μας κοστίσει την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνειά μας το να σκύψουμε και να πιούμε εκ νέου τα ελέη του Κυρίου σήμερα. Υπάρχει πάντα ένα ρεύμα ζωντανού νερού που ρέει γι’ αυτούς που θα γονατίσουν και θα πιουν.

                                                                                *******
«Eπειδή, η oργή τoυ διαρκεί μoνάχα μία στιγμή· ζωή, όμως, είναι στην ευμένειά τoυ· την νύχτα μπoρεί να συγκατoικήσει κλάμα, αλλά τo πρωί έρχεται αγαλλίαση» (Ψαλμός 30:5).

Μια μεγάλη ανάγκη της καρδιάς μας είναι η ελπίδα. Στη ζωή μας ολοένα και προσμένουμε το επόμενο πράγμα που θα μας συναρπάσει, δυστυχώς όμως ο ενθουσιασμός αυτός δεν διαρκεί πολύ. Μερικές φορές οι χαρές της ζωής καταλήγουν σε τραγωδία, και τότε είναι που βιώνουμε μια «νύχτα κλάματος». Το σκοτάδι της νύχτας φαίνεται τόσο βαθύ, γιατί χάνουμε την ελπίδα – δεν προσβλέπουμε στην παρέμβαση του Θεού. Η νύχτα γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτική και φαίνεται ισχυρότερη από τις υποσχέσεις του Θεού. 

Η κατάσταση μοιάζει να είναι μόνιμη και απελπιστική. Εδώ όμως ο ψαλμωδός δίνει προφητική ενόραση στο καταπιεστικό σκοτάδι και την κατάθλιψη που συντρίβει μερικές φορές τις ψυχές των πιστών. «Κοίτα μπροστά», λέει, «ναι, τώρα υπάρχει σκοτάδι, αλλά δεν θα διαρκέσει για πάντα!. Αντιστάσου! Πες στην καταιγίδα: «Εγώ θα εμπιστεύομαι στον Κύριο!». Μπορεί να φαίνεται σαν ο Θεός να είναι θυμωμένος, αλλά αυτό θα διαρκέσει τόσο όσο το τρεμοφέγγισμα ενός κεριού, σε σύγκριση με την ευμένειά Του που είναι στη ζωή μας, όχι μόνο τώρα αλλά και σε όλη την απέραντη αιωνιότητα. «Η χαρά έρχεται …». Μην αφήνεις, λοιπόν, τη νύχτα να σε καταβάλλει – αυτό είναι που συμβαίνει όταν χάνουμε την ελπίδα μας. 

Κράτα την καρδιά σου προσηλωμένη στην υπόσχεση του Θεού: «Η χαρά έρχεται…». Μη βρέχεις το σκυρόδεμα της απελπισίας με τα δάκρυα της νύχτας. Αντ’ αυτού, άφηνε τα δάκρυά σου να ποτίζουν το τρυφερό φυτό του λόγου του Θεού, επειδή μια νέα μέρα ανατέλλει. Όπως η γη γυρίζει σίγουρα και ασταμάτητα γύρω από τον ήλιο και μια νέα μέρα ξημερώνει, έτσι θα χαράξει και μια νέα αυγή χάριτος και ευμένειας στη ζωή σου. (Διασκευή από τα αγγλικά)
Επιμέλεια:  Μαρία Γούδα Κοκτσίδου, Οδοντίατρος                
 Προσφορά της Νεολαίας της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας info@eeek.gec.gr