Διαχείριση Ασθενών με ΧΑΠ κατά τη Διάρκεια της Πανδημίας COVID-19

Το σεξ στο Μεσαίωνα. Ο αυνανισμός τιμωρούνταν με 40 μέρες νηστεία ή μαστίγωμα. Το σεξ με ζώο με 15 χρόνια νηστείας και ο σοδομισμός με 7 χρόνια μετάνοιας! ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/to-sex-sto-meseona-o-avnanismos-timorountan-me-40-meres-nistia-i-mastigoma-to-sex-me-zoo-15-chronia-nistias-ke-o-sodomismos-7-chronia-metaniassex-sto-meseona-sex-stis-ekklisies-ipochreotikes-nist/

Ι ωάννης Πανταζόπουλος, Επίκουρος Καθηγητής Επείγουσας Ιατρικής, Τμήμα Ιατρικής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Η πανδημία από τον COVID-19 έχει δημιουργήσει πολλαπλές δυσκολίες τόσο στη διάγνωση όσο και στη διαχείριση των ασθενών με Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ).

Έντονη ανησυχία υπάρχει σχετικά με την ορθή αντιμετώπιση και την έκβαση των ασθενών με ΧΑΠ που θα νοσήσουν από τον νέο κορονοιό SARS-COV-2. Επίσης, σοβαρές είναι οι ψυχολογικές επιπτώσεις της πανδημίας στους ασθενείς με ΧΑΠ, οι οποίοι ανησυχούν ότι αν νοσήσουν δεν θα καταφέρουν να επιβιώσουν, καθώς ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες.1 Το Νοέμβριο του 2020 η «Παγκόσμια Πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση της ΧΑΠ» εξέδωσε νεότερες οδηγίες.2 Οι οδηγίες αυτές εκτός από σημαντικές αναθεωρήσεις επί των συστάσεων για τη διάγνωση και την αντιμετώπιση της ΧΑΠ, περιλαμβάνουν και ένα νέο κεφάλαιο για την ΧΑΠ και τον COVID-19 που ανασκοπεί την υπάρχουσα βιβλιογραφία και προβαίνει σε συστάσεις.2

Οι ασθενείς με ΧΑΠ δεν φαίνεται να έχουν αυξημένο κίνδυνο νόσησης από τον COVID-19, γεγονός που πιθανά αντικατοπτρίζει την επίδραση των προστατευτικών μέτρων που λαμβάνουν για την αποφυγή των παροξύνσεων. Οι περισσότερες μελέτες στις οποίες διενεργήθηκαν τεστ για τον SARS COV-2 σε συμπτωματικούς ανθρώπους στην κοινότητα, έδειξαν ότι τα χρόνια αναπνευστικά νοσήματα δεν αποτελούν ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για θετικό τεστ.3 Οι ασθενείς με ΧΑΠ έχουν ελαφρά μεγαλύτερο κίνδυνο για νοσηλεία σε νοσοκομείο μετά από λοίμωξη από τον COVID-19 και η ΧΑΠ φαίνεται από τα μέχρι τώρα δεδομένα, να αποτελεί ανεξάρτητο προγνωστικό παράγοντα σοβαρής νόσου ή και θανάτου.3

Η «Παγκόσμια Πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση της ΧΑΠ» συστήνει οι ασθενείς με ΧΑΠ να ακολουθούν τα γενικά μέτρα αποφυγής συγχρωτισμού, χρήσης μάσκας, άσκοπων μετακινήσεων και τους κανόνες ατομικής υγιεινή για την πρόληψη των λοιμώξεων.2 Η χρήση χειρουργικής μάσκας δεν φαίνεται να επηρεάζει τον αερισμό ακόμα και σε ασθενείς με σοβαρό περιορισμό της ροής του αέρα.4

Οι δια ζώσης επισκέψεις των ασθενών με ΧΑΠ στα τακτικά εξωτερικά ιατρεία έχουν μειωθεί σημαντικά κατά τη διάρκεια της πανδημίας και προτιμώνται οι on-line και τηλεφωνικές επικοινωνίες με τους ασθενείς.2 Ο λειτουργικός έλεγχος της αναπνοής εφαρμόζεται μόνο σε επείγουσες ή σοβαρές περιπτώσεις, όπως πριν από κάποιο χειρουργείο, λαμβάνοντας συγκεκριμένα μέτρα προφύλαξης. Η μέτρηση στο σπίτι της μέγιστης εκπνευστικής ροής σε συνδυασμό με επικυρωμένα ερωτηματολόγια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ενισχύσουν ή να απορρίψουν την πιθανή διάγνωση της ΧΑΠ. Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι η μέγιστη εκπνευστική ροή δεν εμφανίζει ισχυρή συσχέτιση με τα αποτελέσματα της σπιρομέτρησης, έχει χαμηλή ειδικότητα και δε μπορεί να διακρίνει τις αποφρακτικές από τις περιοριστικές πνευμονοπάθειες.5-7

Μεγάλη συζήτηση έχει γίνει για τη χρήση των εισπνεόμενων κορτικοστεροειδών στην αντιμετώπιση της ΧΑΠ κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19. Τα εισπνεόμενα κορτικοστεροειδή προστατεύουν έναντι των παροξύνσεων σε ασθενείς με ΧΑΠ που είναι συχνοί παροξυντές (≥ 2 παροξύνσεις/έτος) αλλά η χρήση τους έχει σχετιστεί με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης πνευμονίας. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν κλινικές μελέτες που να συσχετίζουν την χρήση εισπνεόμενων κορτικοστεροειδών σε ασθενείς με ΧΑΠ με την έκβαση μετά από λοίμωξη από τον SARS-COV-2.8 Μια μόνο μελέτη ανέφερε ότι η χρήση των εισπνεόμενων κορτικοστεροειδών δεν προστατεύει τους ασθενείς με ΧΑΠ αλλά αντιθέτως αυξάνει τον κίνδυνο νόσησης από τον COVID-19, αν και τα αποτελέσματα της αμφισβητήθηκαν σημαντικά.9,10

Η «Παγκόσμια Πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση της ΧΑΠ» καταλήγει ότι δεν υπάρχουν επαρκή δεδομένα που να υποστηρίζουν την τροποποίηση της θεραπείας συντήρησης για την ΧΑΠ συμπεριλαμβανομένων των εισπνεόμενων κορτικοστεροειδών.2

Πολλά προγράμματα πνευμονικής αποκατάστασης έχουν αναβληθεί κατά τη διάρκεια της πανδημίας για να μειωθεί ο κίνδυνος διασποράς του SARS-COV-2. Παρόλα αυτά, οι ασθενείς θα πρέπει να ενθαρρύνονται να παραμένουν ενεργοί στο σπίτι και να συστήνονται εξ’ αποστάσεως προγράμματα αποκατάστασης που αν και λιγότερο δραστικά από τα παραδοσιακά προγράμματα, δεν παύουν να είναι αποτελεσματικά.11
Οι ασθενείς με ΧΑΠ που εμφανίζουν οξεία επιδείνωση της χρόνιας κατάστασής τους, πέρα από την συνήθη καθημερινή διακύμανση, που εμμένει και απαιτεί αναπροσαρμογή της φαρμακευτικής αγωγής, εμφανίζουν παρόξυνση ΧΑΠ.2,12 Η διάκριση των συμπτωμάτων της λοίμωξης από τον COVID-19 από τα συνήθη συμπτώματα της ΧΑΠ ή της παρόξυνσης, δεν είναι εύκολη. Βήχας και δύσπνοια ανευρίσκονται στο 60% των ασθενών με COVID-19 αλλά συνήθως συνοδεύονται
από πυρετό (> 60% των ασθενών), αδυναμία, καταβολή, διάρροια, ναυτία, εμέτους μυαλγίες, αρθραλγίες, ανοσμία, απώλεια γεύσης και κεφαλαλγίες. Αυτά τα επιπρόσθετα συμπτώματα μπορεί να υποδεικνύουν λοίμωξη από τον COVID-19 και οι ασθενείς θα πρέπει να υποβάλλονται σε έλεγχο για SARS-COV-2.13
Η ακτινογραφία θώρακα έχει χαμηλή ευαισθησία στην αναγνώριση της ήπιας ή πρώιμης λοίμωξης από τον SARS-COV-2.14 Ενδείκνυται σε ασθενείς με μέτρια ή σοβαρά συμπτώματα από τον COVID-19 και σε όσους εμφανίζουν επιδείνωση της αναπνευστικής τους λειτουργίας.15 Η πνευμονία από τον COVID-19 εμφανίζεται συνήθως με αμφοτερόπλευρα κυψελιδικού τύπου διηθήματα και η ακτινογραφία θώρακα είναι ιδιαίτερα χρήσιμη στον αποκλεισμό εναλλακτικών διαγνώσεων
(π.χ. πνευμοθώρακας ή υπεζωκοτική συλλογή). Το υπερηχογράφημα θώρακα μπορεί επίσης να αναγνωρίσει τις πνευμονικές εκδηλώσεις του COVID-19.16 Οι ασθενείς με COVID-19 έχουν υψηλό κίνδυνο εμφάνισης φλεβικής θρομβοεμβολικής νόσου και CT αγγειογραφία θα πρέπει να πραγματοποιείται όταν υπάρχει υποψία πνευμονικής εμβολής.17

Βακτηριακές επιλοιμώξεις δεν εμφανίζονται συχνά σε ασθενείς με COVID-19, αλλά ο κίνδυνος αυξάνεται με τη βαρύτητα της νόσου και έχουν ανευρεθεί ακόμα και σε ποσοστό 46% σε ασθενείς που εισάγονται στις ΜΕΘ.18 Οι πρόσφατες κατευθυντήριες οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας συστήνουν τη χορήγηση ευρέως φάσματος αντιβιοτικών σε ασθενείς με σοβαρή νόσο COVID-19 αλλά και σε ηπιότερες λοιμώξεις επίκλινικής υποψίας βακτηριακής επιλοίμωξης.19 Επί παρόξυνσης ΧΑΠ, αντιβιοτικά θα πρέπει να χορηγούνται σύμφωνα με τις συνήθεις ενδείξεις ανεξάρτητα από την παρουσία ή μη λοίμωξης από τον SARS-COV-2.2 Η χορήγηση συστηματικών κορτικοστεροειδών σε ασθενείς με COVID-19 ενδείκνυται επί υποξυγοναιμίας (SpO2 <94). Επί παρόξυνσης ΧΑΠ, η χορήγησή τους, θα πρέπει να στηρίζεται στις συνήθεις ενδείξεις, ανεξάρτητα από την παρουσία του SARS-COV-2, καθώς δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι αυξάνεται η πιθανότητα λοίμωξης από τον ιό ή επιδεινώνεται η έκβαση.2,20 Οι ασθενείς με ΧΑΠ που εμφανίζουν μέτρια προς σοβαρή νόσο COVID-19 με πνευμονία και ανάγκη για νοσηλεία θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με την ίδια θεραπευτική προσέγγιση που εφαρμόζεται σε ασθενείς χωρίς ΧΑΠ, συμπεριλαμβανομένης της χορήγησης δεξαμεθαζόνης. Η συσκευή ρινικής οξυγονοθεραπείας υψηλής ροής θα πρέπει να προτιμάται από την συμβατική οξυγονοθεραπεία και τον μη επεμβατικό μηχανικό αερισμό για την αντιμετώπιση της οξείας υποξυγοναιμικής αναπνευστικής ανεπάρκειας.21 Η χρήση της συσκευής ρινικής οξυγονοθεραπείας υψηλής ροής σχετίζεται με μικρότερα ποσοστά αποτυχίας ενώ ο μη επεμβατικός μηχανικός αερισμός μπορεί να επιδεινώσει την πνευμονική βλάβη ως αποτέλεσμα των υψηλών διαπνευμονικών πιέσεων και αναπνεόμενων όγκων.22 Οι ασθενείς που λαμβάνουν οξυγονοθεραπεία υψηλής ροής ή μη επεμβατικό μηχανικό αερισμό θα πρέπει να βρίσκονται σε στενή παρακολούθηση, καθώς μπορεί να επιδεινωθούν ταχέως και να απαιτηθεί μηχανική υποστήριξη της αναπνοής με εφαρμογή πρωτοκόλλου προστατευτικού αερισμού.23

Η COVID-19 είναι μια θρομβογόνος κατάσταση. Επίσης, οι ασθενείς με ΧΑΠ έχουν αυξημένο κίνδυνο φλεβικής θρομβοεμβολικής νόσου και όσοι νοσηλεύονται με λοίμωξη από COVID-19 θα πρέπει να λαμβάνουν ηπαρίνη χαμηλού μοριακού βάρους.24 Η ανάγκη για οξυγονοθεραπεία κατ’ οίκον θα πρέπει να ελέγχεται κατά την έξοδο του ασθενή από το νοσοκομείο και 6-8 εβδομάδες αργότερα σε ασθενείς που νόσησαν σοβαρά από τον COVID-19.25

Η «Παγκόσμια Πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση της ΧΑΠ» συστήνει οι ιατροί να υποπτεύονται τη λοίμωξη από COVID-19 στους ασθενείς με ΧΑΠ που εμφανίζουν νέα ή επιδεινούμενα συμπτώματα από το αναπνευστικό, πυρετό και / ή οποιοδήποτε άλλο σύμπτωμα που σχετίζεται με λοίμωξη από τον COVID-19 και να πραγματοποιούν τεστ για τον SARS-COV-2.19 Οι ασθενείς θα πρέπει να συνεχίσουν να λαμβάνουν τα από του στόματος και εισπνεόμενα φάρμακά τους για την ΧΑΠ καθώς δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι θα πρέπει να αλλάξουν την αγωγή τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Συνιστάται επίσης να μην παραμελήσουν την παρακολούθησή τους από τον γιατρό τους και, εάν καπνίζουν, να διακόψουν αμέσως το κά

Μπορεί το σεξ σήμερα να είναι αρκετά απενοχοποιημένο σε αρκετές κοινωνίες, στο Μεσαίωνα όμως οι άνθρωποι ήταν περισσότερο καταπιεσμένοι. Το γεγονός αυτό ώθησε τα ζευγάρια να βρίσκονται στις… εκκλησίες, μιας και για το μεγαλύτερο μέρος της μέρας αυτές παρέμεναν άδειες κι έτσι εξυπηρετούσαν σαν το πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Αποχές Βέβαια, η εκκλησία παρέμενε ο μεγαλύτερος εχθρός της σεξουαλικής έκφρασης: απαγόρευε το σεξ την Κυριακή στα παντρεμένα ζευγάρια επειδή ήταν η μέρα του Κυρίου. Το ίδιο συνέβαινε τις Πέμπτες και τις Τρίτες καθώς έπρεπε να προετοιμάζονται για την Θεία Κοινωνία αντί να βγάζουν τα μάτια τους ανενόχλητοι στο σπίτι τους. Εκτός αυτών, η εκκλησία υπαγόρευε κι άλλες αποχές: κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, σε όλες τις γιορτές των Αγίων, 35 μέρες πριν τα Χριστούγεννα και όλη την Πεντηκοστή. Αθροιστικά, μπορεί οι αποχές να έφταναν και τους 6 μήνες! Στάσεις Η ιεραποστολική στάση ήταν η μόνη που επέτρεπε η εκκλησία, γιατί θεωρούσαν ότι προσφέρει τη λιγότερο δυνατή ευχαρίστηση, που σήμαινε ότι τα ζευγάρια που έκαναν σεξ έτσι, το έκαναν αποκλειστικά για αναπαραγωγικούς λόγους. Μάλιστα, ο Γερμανός Επίσκοπος Αλμέρτους Μάγκνους, κατέληξε σε μία αξιολόγηση των στάσεων με κριτήριο την αμαρτία που βαραίνει την κάθε μία. Πιο συγκεκριμένα, αν έκαναν σεξ σε ιεραποστολική στάση ήταν λιγότερο αμαρτωλοί. Δίπλα-δίπλα ήταν λίγο χειρότερο, αν ήταν καθιστοί ξεπερνούσαν τα όρια, στο όρθιο ήταν ξεκάθαρα προκλητικοίν ενώ “a tergo”, δηλαδή από πίσω, ήταν οι πιο ξεδιάντροποι όλων. μεσαιωναςΠοινέςΓια να γνωρίζουν όλοι αυτά τα επίπεδα αμαρτίας, κυκλοφόρησαν βιβλία στα οποία εξηγούσαν ποιες στάσεις επιτρέπονται και ποιες όχι, μαζί με τις ποινές που πάνε πακέτο με τις απαγορευμένες. Αν πήγαινες με θυληπρεπή άντρα, ή άλλον άντρα, ή ζώο (λογικότατη εξίσωση), θα έπρεπε να νηστέψεις για 10 χρόνια. Αν συνουσιαζόσουν με ζώο, θα έπρεπε να νηστέψεις για 15 χρόνια, ενώ ο σοδομισμός απαιτούσε 7 χρόνια νηστείας. Αν αυνανιζόσουν, θα έπρεπε να απέχεις από το κρέας για 4 μέρες (αυτό για κάθε φορά αυνανισμού δηλαδή), ενώ αν ήθελες να αυνανιστείς αλλά δε μπορούσες θα έπρεπε να νηστέψεις για 40 ή 20 μέρες. Ακόμα και στο Μεσαίωνα δηλαδή, η υποκρισία “θέλω αλλά δε μπορώ” τιμωρούνταν περισσότερο από την ίδια την πράξη. Τέλος, η εκσπερμάτωση στο στόμα της συντρόφου ήταν το χειρότερο όλων: απαιτούσε μετάνοιες μέχρι το τέλος της ζωής σου. Ξεκαθαρίστηκε λοιπόν γιατί η πορνογραφία δεν άνθισε το Μεσαίωνα. Πορνεία Ενώ η πορνεία ήταν αμαρτωλή, θεωρούνταν αναγκαίο κακό. Η Νυρεμβέργη το 1470 θέσπισε νόμο για τους οίκους ανοχής: “Ο ιδιοκτήτης, είτε άντρας είτε γυναίκα, πρέπει να παρέχει στις ιερόδουλες κλινοσκεπάσματα και καλό φαγητό. Είναι απαραίτητα δύο γεύματα τη μέρα, ενώ σε κάθε γεύμα πρέπει να παρέχονται δύο διαφορετικά φαγητά”. Με λίγα λόγια, οι πόρνες του Μεσαίωνα έτρωγαν καλύτερα από πολλούς σήμερα. Συνεχίζοντας, “Η γυναίκα οφείλει να πληρώνει τον ιδιοκτήτη με 43 σεντς την εβδομάδα, είτε καταναλώνει το φαγητό είτε όχι. Τέλος, ο ιδιοκτήτης πρέπει να επιβάλλει στις γυναίκες μπάνιο μία φορά την εβδομάδα με δικά του έξοδα”. Σοδομισμός και ΟμοφυλοφιλίαΣοδομισμός τον Μεσαίωνα σήμαινε όλες τις σεξουαλικές πράξεις που ήταν απαγορευμένες στους χριστιανούς. Για παράδειγμα, ένας μοναχός που έκανε σεξ με άλλον άντρα, τιμωρούνταν για “σοδομισμό”. Γενικά, η εκκλησία θεωρούσε σοδομισμό οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη στην οποία “χυνόταν σπέρμα άσκοπα, χωρίς στόχο τη γονιμοποίηση”. Λόγω της ασάφειας του ορισμού, ήταν πάρα πολλές οι σεξουαλικές πράξεις που ενέπιπταν στο Σοδομισμό. Ο Σοδομισμός αναφερόταν κυρίως στους άντρες, διότι οι γυναίκες θεωρούνταν αδύνατον να έχουν σεξουαλικές επαφές μεταξύ τους. Οι μόνες περιπτώσεις τέτοιου τύπου που υπάρχουν στη μεσαιωνική λογοτεχνία, αφορούσαν γυναίκες που είχαν μεταμορφωθεί σε άντρες ή ενός άντρα που είχε μεταμορφωθεί σε γυναίκα για να προσεγγίσει τη γυναίκα που αγαπούσε. Πηγή: mixanitouxronou.gr

Πηγή: https://frapress.gr/2014/06/sex-sto-meseona/

Μπορεί το σεξ σήμερα να είναι αρκετά απενοχοποιημένο σε αρκετές κοινωνίες, στο Μεσαίωνα όμως οι άνθρωποι ήταν περισσότερο καταπιεσμένοι. Το γεγονός αυτό ώθησε τα ζευγάρια να βρίσκονται στις… εκκλησίες, μιας και για το μεγαλύτερο μέρος της μέρας αυτές παρέμεναν άδειες κι έτσι εξυπηρετούσαν σαν το πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Αποχές Βέβαια, η εκκλησία παρέμενε ο μεγαλύτερος εχθρός της σεξουαλικής έκφρασης: απαγόρευε το σεξ την Κυριακή στα παντρεμένα ζευγάρια επειδή ήταν η μέρα του Κυρίου. Το ίδιο συνέβαινε τις Πέμπτες και τις Τρίτες καθώς έπρεπε να προετοιμάζονται για την Θεία Κοινωνία αντί να βγάζουν τα μάτια τους ανενόχλητοι στο σπίτι τους. Εκτός αυτών, η εκκλησία υπαγόρευε κι άλλες αποχές: κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, σε όλες τις γιορτές των Αγίων, 35 μέρες πριν τα Χριστούγεννα και όλη την Πεντηκοστή. Αθροιστικά, μπορεί οι αποχές να έφταναν και τους 6 μήνες! Στάσεις Η ιεραποστολική στάση ήταν η μόνη που επέτρεπε η εκκλησία, γιατί θεωρούσαν ότι προσφέρει τη λιγότερο δυνατή ευχαρίστηση, που σήμαινε ότι τα ζευγάρια που έκαναν σεξ έτσι, το έκαναν αποκλειστικά για αναπαραγωγικούς λόγους. Μάλιστα, ο Γερμανός Επίσκοπος Αλμέρτους Μάγκνους, κατέληξε σε μία αξιολόγηση των στάσεων με κριτήριο την αμαρτία που βαραίνει την κάθε μία. Πιο συγκεκριμένα, αν έκαναν σεξ σε ιεραποστολική στάση ήταν λιγότερο αμαρτωλοί. Δίπλα-δίπλα ήταν λίγο χειρότερο, αν ήταν καθιστοί ξεπερνούσαν τα όρια, στο όρθιο ήταν ξεκάθαρα προκλητικοίν ενώ “a tergo”, δηλαδή από πίσω, ήταν οι πιο ξεδιάντροποι όλων. μεσαιωναςΠοινέςΓια να γνωρίζουν όλοι αυτά τα επίπεδα αμαρτίας, κυκλοφόρησαν βιβλία στα οποία εξηγούσαν ποιες στάσεις επιτρέπονται και ποιες όχι, μαζί με τις ποινές που πάνε πακέτο με τις απαγορευμένες. Αν πήγαινες με θυληπρεπή άντρα, ή άλλον άντρα, ή ζώο (λογικότατη εξίσωση), θα έπρεπε να νηστέψεις για 10 χρόνια. Αν συνουσιαζόσουν με ζώο, θα έπρεπε να νηστέψεις για 15 χρόνια, ενώ ο σοδομισμός απαιτούσε 7 χρόνια νηστείας. Αν αυνανιζόσουν, θα έπρεπε να απέχεις από το κρέας για 4 μέρες (αυτό για κάθε φορά αυνανισμού δηλαδή), ενώ αν ήθελες να αυνανιστείς αλλά δε μπορούσες θα έπρεπε να νηστέψεις για 40 ή 20 μέρες. Ακόμα και στο Μεσαίωνα δηλαδή, η υποκρισία “θέλω αλλά δε μπορώ” τιμωρούνταν περισσότερο από την ίδια την πράξη. Τέλος, η εκσπερμάτωση στο στόμα της συντρόφου ήταν το χειρότερο όλων: απαιτούσε μετάνοιες μέχρι το τέλος της ζωής σου. Ξεκαθαρίστηκε λοιπόν γιατί η πορνογραφία δεν άνθισε το Μεσαίωνα. Πορνεία Ενώ η πορνεία ήταν αμαρτωλή, θεωρούνταν αναγκαίο κακό. Η Νυρεμβέργη το 1470 θέσπισε νόμο για τους οίκους ανοχής: “Ο ιδιοκτήτης, είτε άντρας είτε γυναίκα, πρέπει να παρέχει στις ιερόδουλες κλινοσκεπάσματα και καλό φαγητό. Είναι απαραίτητα δύο γεύματα τη μέρα, ενώ σε κάθε γεύμα πρέπει να παρέχονται δύο διαφορετικά φαγητά”. Με λίγα λόγια, οι πόρνες του Μεσαίωνα έτρωγαν καλύτερα από πολλούς σήμερα. Συνεχίζοντας, “Η γυναίκα οφείλει να πληρώνει τον ιδιοκτήτη με 43 σεντς την εβδομάδα, είτε καταναλώνει το φαγητό είτε όχι. Τέλος, ο ιδιοκτήτης πρέπει να επιβάλλει στις γυναίκες μπάνιο μία φορά την εβδομάδα με δικά του έξοδα”. Σοδομισμός και ΟμοφυλοφιλίαΣοδομισμός τον Μεσαίωνα σήμαινε όλες τις σεξουαλικές πράξεις που ήταν απαγορευμένες στους χριστιανούς. Για παράδειγμα, ένας μοναχός που έκανε σεξ με άλλον άντρα, τιμωρούνταν για “σοδομισμό”. Γενικά, η εκκλησία θεωρούσε σοδομισμό οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη στην οποία “χυνόταν σπέρμα άσκοπα, χωρίς στόχο τη γονιμοποίηση”. Λόγω της ασάφειας του ορισμού, ήταν πάρα πολλές οι σεξουαλικές πράξεις που ενέπιπταν στο Σοδομισμό. Ο Σοδομισμός αναφερόταν κυρίως στους άντρες, διότι οι γυναίκες θεωρούνταν αδύνατον να έχουν σεξουαλικές επαφές μεταξύ τους. Οι μόνες περιπτώσεις τέτοιου τύπου που υπάρχουν στη μεσαιωνική λογοτεχνία, αφορούσαν γυναίκες που είχαν μεταμορφωθεί σε άντρες ή ενός άντρα που είχε μεταμορφωθεί σε γυναίκα για να προσεγγίσει τη γυναίκα που αγαπούσε. Πηγή: mixanitouxronou.gr

Πηγή: https://frapress.gr/2014/06/sex-sto-meseona/