Ο Πελέ και άλλοι 10 της καλύτερης ενδεκάδας του παραδείσου

 Ποιοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές θα μπορούσαν να είναι συμπαίκτες του Πελέ

Ο Βασιλιάς έφυγε… Ο Πελέ ήταν «ένας και μοναδικός». Μα, γιατί «ήταν»; Το ποδόσφαιρο του οφείλει πολλά και θα είναι πάντα παρών.

Η παρουσία του θα κάνει πολύ θόρυβο όπως έκανε τόσες δεκαετίες και ας είχε αποσυρθεί χρόνια και χρόνια. Θα μπορούσε να ειπωθεί πως πλέον ηγείται μιας ομάδας άσων της μπάλας που είτε «έφυγαν» νωρίς και άδικα, είτε αυτό συνέβη όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.

Αλλά αυτή η ενδεκάδα όντως δεν χάνει ποτέ και μοιάζει λες και …περίμενε το διαμάντι της. Το «μαύρο διαμάντι»! Πάμε να τη δούμε:

Γκολκίπερ ο Λεβ Γιασίν

Ο ρώσος αίλουρος, ο μοναδικός «άσος» που κατέκτησε την Χρυσή Μπάλα και αναδείχθηκε κορυφαίος από την διεθνή ομοσπονδία στατιστικής του ποδοσφαίρου. Ο θρύλος λέει πως στην καριέρα του ο Γιασίν απέκρουσε πάνω από 150 πέναλτι και στο τελευταίο του ματς, το 1971 όταν ο ίδιος ήταν 41 ετών και δόθηκε αγώνας φιλικός της Ντιναμό Μόσχας με αντίπαλο ομάδα επιλέκτων, απέναντί του βρέθηκε και ο Πελέ. Φορούσε πάντα μαύρα από την κορυφή μέχρι τα …νύχια ο Γιασίν, τον αποκάλεσαν «μαύρο πάνθηρα» και «μαύρη αράχνη».

Ενας Βραζιλιάνος φουλ μπακ, τότε που ο όρος δεν υπήρχε στο …λεξικό του ποδοσφαίρου, πλην όμως τώρα αντιπροσωπεύει πλήρως τι ακριβώς ήταν ο Σάντος. Θυελλώδης όταν κατέβαινε και απειλούσε την αντίπαλη άμυνα, μοιράζοντας πάσες για γκολ στους συμπαίκτες του στην εθνική, φυσικά και ως συνοδοιπόρος  του Πελέ. Συμπλήρωσε 98 παρουσίες με τη Βραζιλία από το ’52 έως το ’68, μετείχε σε τέσσερα παγκόσμια κύπελλα, κατέκτησε τα δύο και σε τρία ήταν στη βασική ενδεκάδα. Τι παραπάνω να ειπωθεί;

Αριστερός ακραίος οπισθοφύλακας ο Τζατσίντο Φακέτι

Παίκτης που συνδύασε το όνομά του με μία ομάδα και μόνο, εν προκειμένω την Ιντερ. Στο Μιλάνο κατέγραψε 476 παρουσίες και ήταν μέλος των Νερατζούρι για συνολικά 18 χρόνια. Το ’65 θα γινόταν ο πρώτος αμυντικός που θα κατακτούσε τη Χρυσή Μπάλλα, ήρθε όμως δεύτερος στην ψηφοφορία. Γρήγορος και αποτελεσματικός, είχε την τάση να προωθείται και αυτό του έδωσε τη χαρά να πανηγυρίσει πολλά γκολ.

Λίμπερο ο Γκαετάνο Σιρέα

Ο άνθρωπος που εισήγαγε τη λέξη «τελευταίος παίκτης» στο ποδόσφαιρο. Ο Ιταλός μπακ ήταν ένα …τέρας ψυχραιμίας και παράλληλα αρχοντικός στο παιχνίδι του, με ικανότητα μεγάλη να κατευθύνει την υπόλοιπη ομάδα, να ανεβαίνει στα χαφ και να μοιράζει από πίσω το παιχνίδι με χαρακτηριστική άνεση. Το νήμα της ζωής του Σιρέα κόπηκε εντελώς άδικα όταν ο εμβληματικός πρώην κάπτεν της Γιούβε ευρισκόμενος σε αποστολή στην Πολωνία, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1989. Ηταν μόλις 36 ετών…

Δίπλα του, όχι ακριβώς μπακ, αλλά ένας πολυσύνθετος παίκτης, ο Ντιντί

Οι παλαιότεροι μάλλον θα τον έχουν ακούσει. Ο ίδιος ο Πελέ είχε δηλώσει πως ήταν ο Ντιντί κατά την άποψή του  ο καλύτερος Βραζιλιάνος παίκτης και αποτελούσε ένα ίνδαλμά του στην παιδική του ηλικία. Και για να το έχει πει ο Βασιλιάς, σήμαινε πολλά αυτός ο έπαινος. Ο Ντιντί μετείχε στα Μουντιάλ του ’54, του 58’ όπου και αναδείχθηκε κορυφαίος της διοργάνωσης και του ’62. Μετρ στα χτυπήματα φάουλ, είχε ειδικότητα στο …ξερό φύλλο. Τι ήταν αυτό; Ενα σουτ που έδινε ύψος στη μπάλα και ξαφνικά αυτή έπεφτε και κατέληγε(συνήθως) στα δίχτυα. Το δοκίμασε, το πέτυχε, το εξέλιξε!

Μπροστά στα χαφ, ο Σώκρατες

Ο «γιατρός». Ο ύψους 1.92 χαφ με το φοβερό ταμπεραμέντο στο παιχνίδι του και τη χαρακτηριστική μαύρη κορδέλα στο κεφάλι που φορούσε πάντα, κυρίως γιατί ήθελε να δείχνει την αντίθεσή του σε όλα τα καθεστώτα κάθε μορφής. Ο Σώκρατες, βαθιά πολιτικοποιημένο άτομο, έκανε «γκελ» στο Παγκόσμιο Κύπελλο του ’82, πέφτοντας όμως πάνω στον Ρόσι και την Ιταλία, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα τον πλήγωσε η Γαλλία των Πλατινί και Ζιρές. Τα ξημερώματα της 4ης Δεκεμβρίου 2011, ο Σώκρατες άφησε την τελευταία του πνοή στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Άλμπερτ Αϊνστάιν του Σάο Πάολο. Μια εσωτερική λοίμωξη εξελίχθηκε σε σηψαιμικό σοκ. Η λοίμωξη είχε προέλθει  από γαστρεντερική αιμορραγία που οφειλόταν στην υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.

 Το πρώτο λαμπερό αστέρι του παγκόσμιο ποδοσφαίρου υπήρξε ο Φέρεντς Πούσκας

Ενας εκ των σπουδαιότερων άσων όλων των εποχών, με συλλογή τίτλων σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο. Φόρεσε τη φανέλα με το Νο 10, μέλος της εθνικής Ουγγαρίας που την έλεγαν τότε «οι Μαγικοί Μαγυάροι», με θαυμαστή θητεία στη Χόνβεντ και τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Καλπάζων Συνταγματάρχης δεν ήταν απλά ένας παίκτης- αληθινός υπερπαίκτης θα έπρεπε να χαρακτηριστεί. Οι τρεις ομάδες στις οποίες ο Πούσκας έδωσε το απαράμιλλο στυλ του, ήταν εκείνη την εποχή οι κορυφαίες στον κόσμο, κάτι εξ’ ορισμού σπάνιο πολύ.

Δεξιός ακραίος, ο Τζορτζ Μπεστ

«Αν είχα γεννηθεί άσχημος, κανείς δεν θα ήξερε τον Πελέ.» Ισως αυτή να αποτελεί την πλέον χαρακτηριστική ατάκα, έστω και υπερβολική,  του Βορειοϊρλανδού που έκανε σπουδαία καριέρα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αλλά πάντα έβαζε ο ίδιος φρένο στην εξέλιξή του. Εζησε μια ζωή τρέχοντας με …200 και έμοιαζε λες και φλέρταρε πάντα με το μοιραίο. Τελικά, τα προβλήματα αλκοολισμού τον κατέστρεψαν, πέθανε σε ηλικία 59 ετών το 2005. Ο κόσμος ποτέ δεν τον ξέχασε, ήταν αδύνατο άλλωστε να λησμονήσει το …πέμπτο σκαθάρι!

Για τον Γιόχαν Κρόιφ, τι να πεις και τι να γράψεις

Αναγνωριζόταν από τους ειδικούς ως ισοϋψής του Ντιέγκο Μαραντόνα και του Πελέ. Αλίμονο αν κάποιος μπορεί αυτό να το ξεπεράσει ή να δώσει άλλο παράσημο στον ιπτάμενο ολλανδό, τον παίκτη που διαμόρφωσε νέες νόρμες στο άθλημα τόσο φορώντας το κοντό σορτσάκι όσο και ως προπονητής. Θιασώτης του επιθετικού ποδοσφαίρου δίχως εκπτώσεις, έμοιαζε με Νουρέγιεφ στο χορτάρι και το γεγονός πως δεν γιόρτασε έναν παγκόσμιο τίτλο με την εθνική Ολλανδίας, παραμένει ένα τεράστιο «γιατί».

Δέκατος στην ενδεκάδα, ο μοναδικός Ντιέγκο Μαραντόνα

Ο άνθρωπος που χόρευε στον αγωνιστικό χώρο, που δεν έπεφτε κάτω όσες κλωτσιές κι αν δοκίμαζαν να του …μοιράσουν οι αντίπαλοί του, ο Θεός του ποδοσφαίρου με την κατάκτηση ενός Μουντιάλ αυτού του ’86. Το πήρε σχεδόν μόνος και αφού στο παιχνίδι με τους Αγγλους πρώτα σημείωσε γκολ με το χέρι και εν συνεχεία άφησε άναυδη την υφήλιο περνώντας όλα τα Τρία Λιοντάρια. Παγκόσμιος θρήνος με τον θάνατό του στις 25 Νοεμβρίου του 2020. Ο ποδοσφαιριστής που θα μπορούσε να μπει «απέναντι» στον Πελέ και το ερώτημα για το «ποιος είναι ο καλύτερος» να είναι για καιρό ένα από τα δημοφιλέστερα ανάμεσα στους ποδοσφαιρόφιλους.

Και στο τέλος ο μύθος που μας άφησε. Ο μεγάλος Πελέ. Από αυτόν αρχίζει αυτή η μαγική ενδεκάδα! .in.gr