Πάρε με, όταν φτάσεις!

 Γράφει η Μαργαρίτα Ικαρίου*

«Πάρε με, όταν φτάσεις...» έγραφε η δύσμοιρη μάνα στο βλαστάρι της, με εκείνη την ανησυχία που καταλαμβάνει τους γεννήτορες, όποτε η ζωή μπαίνει στις ράγες μιας κρατικής μηχανής που βραδυπορεί ή ολιγωρεί.

Μα... δεν έφτασες ποτέ! Οι κλειδούχοι της μοίρας σου, διορισμένοι με το παλαιοκομματικό ρουσφετολογικό κριτήριο, έκαναν εκείνο το πολυθρύλητο, κακοφορμισμένο από τη χρήση «ανθρώπινο λάθος».

Σε αυτό το έρμο, μετακυλείονται πάντα οι ευθύνες των κρατούντων για εκείνες τις ανερμάτιστες αποφάσεις που τσακίζουν ζωές. «Ανθρώπινο λάθος» στο Κωστάκος, «ανθρώπινο λάθος» και στο Σαμίνα Εξπρές στο θάνατο, «ανθρώπινο λάθος» και στην Ηλεία, «ανθρώπινο λάθος» και στο Μάτι, «ανθρώπινο λάθος» και στα Τέμπη. Μερικές μόνο από τις χαμένες σελίδες στο βιβλίο μιας χώρας που ποτέ δε μαθαίνει...

Για εκείνη τη διαρκή αδιαφορία και ολιγωρία της κρατικής μηχανής, ούτε λόγος! Για την απουσία ουσιαστικής επόπτευσης, για τη διαρκή αποπομπή των εργαζομένων μέσω της άθλιας και καιροσκοπικής «εθελουσίας εξόδου», για τις ανελέητες μειώσεις προσωπικού σε καίρια πόστα όπου διακυβεύεται η ασφάλεια των πολιτών και το κοινό καλό, μήτε λέξη.

Οι «άλλοι» πάντα φταίνε. Οι έξω, οι μέσα, οι παραέξω, οι ένιοι, οι άσχετοι, οι σχετικοί, οι συστημικοί, οι κρατικοί και οι παρακρατικοί. Οι κρατικοδίαιτοι και οι κρατούντες. Οι σταθμάρχες κι οι «κλειδοκράτορες». Οι πράκτορες ή οι προβοκάτορες. Οι πρώην κουνούν το δάχτυλο στους νυν κι οι νυν, στους πρώην. Οι άλλοι –μόνο- φταίνε!

Για τους τυπάκους που διορίζονται από τα πολιτικά γραφεία εκάστου κομματόσκυλου. Για τους επόπτες που εποπτεύουν από το... καφενείο. Για τους γιατρούς που δίνουν εντολές σε υφισταμένους τους για επ’ αορίστω άδειες σε εμπλεκόμενους στην έρευνα. Για κείνο το μαχαίρι που όλοι υπεραμύνονται πως θα φτάσει στο κόκκαλο, μα στομώνει το άτιμο στο λίπος!

Για τα κινούμενα σε ράγες, φέρετρα. Για το αδυσώπητο κράτος των ανευθυνουπεύθυνων σε θέσεις ευθύνης. Για τα παιδιά μας, που τα όνειρα κι οι ζωές τους γίνονται εύφλεκτη ύλη και προσάναμμα στα «τζάκια» κάθε λογής εξουσίας. Για τα «ελαμωρετώρα» των ασχεδίαστων σχεδιασμών που γίνονται στο γόνα. Για τις έρευνες και τις εκθέσεις των πραγματογνωμόνων, που καταλήγουν αδιάβαστες, στους κάδους απορριμμάτων των ιθυνόντων. Οι προτάσεις που μένουν γράμμα κενό. Για τα κενοτάφια των παιδιών μας που εξαυλώθηκαν…

Ξορκίζουμε κάθε φορά το «κακό» με ευχολόγια και υποσχέσεις. Μα αυτό, πεισματικά και ως δόρυ αιχμηρό, επελαύνει κάθε τρεις και λίγο ως «εθνική τραγωδία» στη χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και ακόμη φαιδρότεροι, ένθεν κακείθεν, πολιτικοί ταγοί. Πότε ως σιδηροδρομικό δυστύχημα, πότε ως πυρκαγιά, πότε ως ναυάγιο, πότε ως πλημμύρα, πότε ως εθνική ήττα. Το «κακό» που παίζει με τους ανυπεράσπιστους ανθρώπους, τους καίει σα πεταλουδάκια που έλκονται από τα απατηλά εξουσιαστικά φώτα ή τους παρασύρει σα πουλιά με ραγισμένα φτερά στη μεσοτοιχία του σύμπαντος. Το «κακό», που γελώντας χαιρέκακα, δείχνει στον άνθρωπο τη μωρία του και την τιμωρία του…

Ένα, δύο, το πολύ τρία ανθρωπάκια, της κατώτατης βαθμίδας, θα γίνουν οι «αποδιοπομπαίοι τράγοι» κι αυτής της -τριτοκοσμικού τύπου- τραγωδίας που σημαίνει με νεκρικές καμπάνες ένα πένθος συλλογικό και μια οργή, δίχως όριο.

Κι οι δημοσιογραφόδουλοι ολκής και διαπλοκής να σκυλεύονται τον ανθρώπινο πόνο, να χώνουν τη μύτη και την κάμερα στους ολοφυρόμενους γονείς και στις μικροκοινωνίες που θρηνούν, με «ζωντανές» συνδέσεις από των νεκρών τις ταφές. Για το γενικό ξεπούλημα σε κρατικές δομές και στη δημόσια περιουσία, ούτε λόγος. Για την υποταγή μας στα οικονομικά συμφέροντα που σαν λυκόρνια ήρθαν να κατασπαράξουν ό,τι είχε απομείνει από μια Ελλάδα σε κρίση αξιών και αξίων, καμία αναφορά. Μήτε στο ότι, όσα είχαν αξία, έγιναν βορά των επιτήδειων, έναντι πινακίου φακής...

Θα μοιρολογήσουμε τη νέα καταστροφή και τα αποτεφρωμένα νεανικά κορμιά σε κείνα τα τρένα που ποτέ δεν έφτασαν... Με τριήμερο εθνικό πένθος θάψαμε τους αδικοχαμένους, κάνοντας νεκρικές σπονδές στις ευθύνες των ανευθυνουπεύθυνων. Τα γνωστά παπαγαλάκια θα συνεχίσουν όσο το θέμα «πουλάει», να ξανατιτιβίζουν τις μόνιμες εδώ και δεκαετίες εποδούς συγκάλυψης των εγγενών αδυναμιών του κρατικού μηχανισμού να προβλέψει, να σχεδιάσει και να υλοποιήσει.

Κι ύστερα… θα ξεχάσουμε. Μέχρι να ξαναχάσουμε κάθε ελπίδα. Τη ζωή μας. Τα παιδιά μας.

 «Η χώρα γέμισε με λύπη και με σταχτί πυκνό καπνό…» έγραφε ο Μάνος Ελευθερίου.

Η χώρα γέμισε με λύπη. Σε μια άνοιξη που ξεχάστηκε κι έμεινε χειμώνας. Κάνει θρήνο, κάνει θλίψη, κάνει οργή...

Πενθούμε. Όχι άλλα λόγια.

*Δημοσιογράφος

efsyn.gr